ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ!

Μετά από μια θαυμάσια ανάβαση σε ύψος τριών χιλιάδων μέτρων επέστρεψα στο σπίτι ικανοποιημένος, για την ευκολία με την οποία περνούσα τις πιο δύσκολες διαβάσεις.
Σε όσους συναντούσα στο δρόμο διηγιόμουνα με μια αυτοϊκανοποίηση, που μου φαινόταν φυσική, τις δυσκολίες που ξεπέρασα, τα βράχια, τα χιόνια, τα νερά. Σε όλους έβλεπα ένα διακριτικό θαυμασμό για τα κατορθώματά μου.

Μόλις μπήκα στο σπίτι σκόνταψα και έπεσα «φαρδύς πλατύς» πάνω σ’ ένα σκαλί. Από τρίχα γλύτωσα το κεφάλι μου σε μια προεξοχή που υπήρχε λίγα εκατοστά πιο πέρα. Αμέσως με μετέφεραν στο Νοσοκομείο με το σπάσιμο τριών παϊδιών. Έμεινα τρεις μέρες ακίνητος με την αυστηρή εντολή του γιατρού, να μην πατήσω καθόλου τα πόδια μου στη γη.

Μετά από αυτήν την επιβληθείσα ακινησία, ο γιατρός μου επέτρεψε να κάνω τρία βήματα από το κρεβάτι στο τραπεζάκι του δωματίου που βρισκόταν λίγο πιο πέρα.
Αυτά τα τρία βήματα τα χάρηκα περισσότερο από όλες τις εξορμήσεις στα βουνά!
Τότε αυθόρμητα που ήρθε στο νου μια σκέψη: έτρεξα και βάδισα τόσο πολύ στη ζωή μου και ποτέ ίσως δεν σκέφθηκα συνειδητά να ευχαριστήσω το Θεό.
Αυτό το ατύχημα με δίδαξε ότι οφείλω ευγνωμοσύνη για κάθε μικρό βήμα που μου επιτράπηκε.
Θα ήθελα λοιπόν κάθε μου αναπνοή, κάθε κτύπος της καρδιάς μου, κάθε βήμα μου, να είναι ένα «ευχαριστώ Θεέ μου!»