ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ ΓΑΜΟΥ
Στην ευαγγελική περικοπή της περασμένης Κυριακής 12 Οκτωβρίου 2014, 28ης Κυριακής της κοινής περιόδου του έτους, ο Ιησούς μας μίλησε για την απάντηση που δίνεται στο κάλεσμα του Θεού, ο οποίος σε μια του παραβολή παρομοιάζεται με ένα βασιλιά, που προσκαλεί σε γαμήλιο γεύμα (Ματθ. 22,1-14).
Η πρόσκληση έχει τρία χαρακτηριστικά: την δωρεά, την ευρύτητα και την οικουμενικότητα. Οι προσκεκλημένοι είναι πολλοί, αλλά συμβαίνει κάτι το εντυπωσιακό. Κανένας από τους αυτούς δέχεται να συμμετάσχει στη γιορτή, λένε πως έχουν κάτι άλλο να κάνουν. Μερικοί μάλιστα δείχνουν αδιαφορία, αγένεια, ακόμη και ενόχληση.
Ο Θεός είναι πολύ καλός μαζί μας, μας προσφέρει δωρεάν τη φιλία του, μας προσφέρει δωρεάν τη χαρά του, τη σωτηρία. Εμείς όμως πολλές φορές δεν δεχόμαστε τα δώρα του, βάζουμε σε πρώτη θέση τις προσωπικές υλικές απασχολήσεις μας, τα ενδιαφέροντά μας.
Μερικοί από τους προσκεκλημένους στο γαμήλιο γεύμα της παραβολής κακομεταχειρίζονται και σκοτώνουν τους δούλους που τους φέρνουν την πρόσκληση. Όμως παρά την άρνηση τους να ανταποκριθούν, ο Θεός δεν ματαιώνει το σχέδιό του. Μπροστά στην αδιαφορία των πρώτων καλεσμένων, Εκείνος δεν απογοητεύεται, δεν ματαιώνει τη γιορτή, αλλά ξαναστέλνει την πρόσκλησή του σε ένα ευρύτερο κοινό, χωρίς περιορισμούς. Στέλνει τους δούλους του στις πλατείες και στα σταυροδρόμια και να συγκεντρώσουν όσους βρουν, ώστε η αίθουσα του Γάμου να είναι γεμάτη.
Έτσι δημιουργείται ένα μεγάλο πλήθος από φτωχούς, εγκαταλελειμμένους, αδιάφορους, καλούς και κακούς, ναι ακόμη και οι κακοί καλούνται, χωρίς καμία διάκριση. Τώρα η αίθουσα της γιορτής είναι πλήρης από «αποκλεισμένους». Το Ευαγγέλιο που δεν γίνεται δεκτό από κάποιον, βρίσκει απρόσμενη αποδοχή από τόσες άλλες καρδιές.
Η καλοσύνη του Θεού δεν έχει όρια και δεν ξεχωρίζει κανένα. Γι’ αυτό το γεύμα των δώρων του Θεού είναι γενικό, προσφέρεται σε όλους. Σε όλους δίνεται η δυνατότητα να ανταποκριθούν στην πρόσκλησή του, στο κάλεσμά του. Κανένας έχει το δικαίωμα να αισθανθεί προνομιούχος και να διεκδικεί την αποκλειστικότητα.
Όλα αυτά μας οδηγούν στο να νικήσουμε τη συνήθεια που έχουμε να βάζουμε πάντα τον εαυτό μας στο κέντρο, όπως έκαναν οι Αρχιερείς, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι της εποχής του Χριστού. Αυτό δεν πρέπει να γίνεται στην Εκκλησία του Χριστού.
Εμείς οφείλουμε να στραφούμε προς την περιφέρεια, αναγνωρίζοντας ότι, όποιος στέκεται στο περιθώριο και ιδιαίτερα εκείνος που αποκλείεται και δεν υπολογίζεται από την ανθρώπινη κοινωνία, είναι αντικείμενο της γενναιοδωρίας του Θεού.
Όλοι είμαστε καλεσμένοι. Δεν πρέπει να περιορίζουμε τη Βασιλεία του Θεού στα πλαίσια μιας «εκκλησούλας», της «μικρούλας εκκλησούλα μας» – αλλά να διευρύνουμε την Εκκλησία στις διαστάσεις της Βασιλείας του Θεού.
Υπάρχει όμως μία προϋπόθεση: να είμαστε ντυμένοι με το ένδυμα γάμου, δηλαδή να μαρτυρούμε την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον.
+Ν
