Ζήτω η Κυριακή!
«Δεν ακούω πια τον ήχο της Κυριακής. Δεν υπάρχουν πια ηλικιωμένοι στις πλατείες την Κυριακή ούτε κάνουν την εμφάνισή τους τα τραπεζάκια. Η Κυριακή έχει γίνει μια μέρα σαν τις άλλες».
Αυτό τραγουδά σε ένα από τα τραγούδια του ο Zucchero. Πόση λύπη και πόση νοσταλγία, για εκείνη την Κυριακή που δεν υπάρχει πια. Άρχισαν να παρατηρούνται τα σύμβολα του καπιταλισμού και σε εμάς που είμαστε περισσότερο κοντά στην καθημερινότητα, τα μικρά και μεγάλα εμπορικά καταστήματα της εμπορικής κατανάλωσης, εκείνα που μιμούνται ξένα μοντέλα και στον απόηχο των νομοθετικών εισφορών των οποίων ο σκοπός είναι η στήριξη της οικονομίας σε περιόδους κρίσης, αφιερώνουν την έβδομη ημέρα και τις υπόλοιπες αργίες στο άνοιγμα των ρολών, προσπαθώντας – προφανώς απατηλά, αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα – να δώσουν ένα χέρι βοήθειας στα ταμεία και έμμεσα, στην οικονομία της χώρας.
Λίγα χρόνια έχουν περάσει από την έναρξη της απελευθέρωσης του ωραρίου και οι αποφάσεις επανεξετάζονται, ώστε ευτυχώς, να αρχίσουν να επιστρέφουν προς τα πίσω. Το τελευταίο που επανεξετάζεται είναι αυτό του δικτύου συνεταιρισμών καταναλωτών: 1 εκατομμύριο μέλη, 8.000 εργαζόμενοι και 104 σημεία πώλησης στην Τοσκάνη. Εδώ τα ρολά θα παραμένουν κλειστά σε 10 από τις 12 εθνικές αργίες και κατά τις Κυριακές θα λειτουργούν μισή μέρα και μόνο σε 40 υπεραγορές. Ένα σημαντικό βήμα, πέρα από όλα τα άλλα, ισχυρά συμβολικό. Αν από τη μία μεριά, πράγματι, αξίζει να υπογραμμίσουμε την ακινητοποίηση του Κοινοβουλίου, που αδυνατεί να εγκρίνει ένα νόμο πειθαρχικό που εδώ και χρόνια βρίσκεται στη Βουλή, από την άλλη δίνει έμφαση σε ένα δεδομένο αδιαμφισβήτητο: την ανάγκη – λαϊκή και ως εκ τούτου ακόμη περισσότερο σημαντική – της διασφάλισης της Κυριακής για να αγιάζουμε την ημέρα του Κυρίου, όπως αναφέρει η τρίτη εντολή. Για να βρισκόμαστε με την οικογένεια, διεκδικώντας τον χρόνο και τις παραμελημένες σχέσεις όλης της εβδομάδας.
Το ζήτημα, στην πραγματικότητα, δεν είναι μόνο οικονομικό. Κατά πρώτον, είναι ανθρωπολογικό: χωρίς την κυριακάτικη ανάπαυση κάθε άνθρωπος γίνεται κενός, χωρίς φως, δεν δοκιμάζει πια τα ωραία πράγματα που κάνει, επειδή η ανάπαυση είναι ανθρωπολογικά και πνευματικά χρήσιμη, καθώς επίσης και αναγκαία. Στη συνέχεια έρχεται ο κοινωνικός λόγος, επειδή οι οικογένειες, με πατέρες και μητέρες που πρέπει να εργαστούν την Κυριακή (και τις αργίες) έχουν λιγότερο χρόνο για να αφιερώσουν στον εαυτό τους και στα παιδιά τους. Τέλος, και από λογιστικής άποψης: η απελευθέρωση των ωραρίων, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ιταλικής Συνομοσπονδίας Εμπόρων, Εμπορικών Δραστηριοτήτων, Τουρισμού και Υπηρεσιών, κατέληξε στο να μειώσει τα εμπορικά έσοδα κατά 2%, αποδεικνύοντας ότι η ελευθερία αξίζει λίγο αν στερείται δεοντολογίας και καλής αίσθησης.
Η υπεράσπιση (και απόλαυση) της Κυριακής, με λίγα λόγια, δεν αποτελεί κληρικό συμφέρον, αλλά πολιτιστική μάχη. Επειδή χωρίς την Κυριακή θα λείψουν η ανάπαυση και οι δυνάμεις για την αντιμετώπιση των καθημερινών δυσκολιών ώστε να μην ενδώσουμε σε αυτές, για να αναβιώσει η ελπίδα και να ανοικοδομηθούν δεσμοί, σχέσεις, στοργή. Μακάρι ακόμη να επανέλθουν και να γεμίσουν από ανθρώπους οι πλατείες που σήμερα είναι άδειες από συναισθήματα και συχνά ακόμη και από κόσμο. Και τέλος, σύμφωνα με τα λόγια του Φραντς Κάφκα, και πάλι όπως πριν «την Κυριακή θα είμαστε μαζί, πέντε, έξι ώρες, πολύ λίγο για να μιλήσουμε, αρκετά για να σωπάσουμε, για να κρατηθούμε χέρι-χέρι, για να κοιταχτούμε στα μάτια».
Μετάφραση: ρφ
