O ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΛΕΣΕ ΤΟ ΧΡΗΣΤΟ
Ήταν πρωί της Παρασκευής 9 Ιανουαρίου 2015 και ετοιμαζόμουν να αναχωρήσω για το νησί της Σάμου, όπως προβλεπόταν από το ετήσιο ποιμαντικό πρόγραμμά μου, για να τελέσω τον αγιασμό των υδάτων και τη Θεία Λειτουργία την Κυριακή 11 Ιανουαρίου. Ξαφνικά, ως κεραυνός εν αιθρία, ακούστηκε στην παγωμένη Τήνο η θλιβερή είδηση: «πέθανε ο Χρήστος Βαλαρής» κι η Τήνος πάγωσε ακόμη πιο πολύ.
Ο Χρήστος Βαλαρής ήταν ο Σίμων ο Κυρηναίος της γυναίκας του Μαρίας που μαζί σήκωναν τα τελευταία χρόνια το δικό της σταυρό, ήταν ο καλός Σαμαρείτης της Τήνου και ο ανθρώπινος άγγελος φύλακας του μικρού χωριού Κρόκου. Ήταν φίλος μου από 21 χρόνια.
Δε γνωρίζω, αν ο Λάζαρος, ο φίλος του Ιησού, αγαπούσε περισσότερο το Θείο Διδάσκαλο του, απ’ ότι ο Χρήστος εμένα.
Η καρδιά του Χρήστου που γνώριζε μόνο να αγαπά, φαίνεται πως κάποια στιγμή κουράστηκε και τον πρόδωσε. Είχε μόλις λειτουργήσει μια γεννήτρια που είχε εγκαταστήσει εκείνες τις ημέρες με τα χιόνια, για να καλύψει την παγωνιά της φύσης και την έλλειψη ηλεκτρικού ρεύματος που προκάλεσε ο χιονιάς. Ήθελε να εξασφαλίσει τη ζεστασιά στην γυναίκα του που τόσο φρόντιζε κι αγαπούσε.
Όμως μέσα σ’ αυτή την παγωνιά δεν άντεξε και στα 64 χρόνια του, πέρασε από τον προσωρινό ύπνο στον αιώνιο ύπνο της ευτυχίας.
Εκείνη την παγωμένη νύκτα όλα έγιναν ήρεμα, ήσυχα χωρίς να αισθανθεί κάποιο πόνο, χωρίς να ενημερώσει τη Μαρία πως δεν αισθάνεται καλά. Ίσως και να μην ήθελε να την ενοχλήσει ακόμη κι εκείνη τη δύσκολη ώρα. Έτσι έφυγε μέσα στη σιωπή της νύκτας.
Όταν πληροφορήθηκα το θάνατο του αλησμόνητου Χρήστου, προβληματίστηκα! Σκέφτηκα αν έπρεπε να αλλάξω το πρόγραμμα μου και να μείνω στην Τήνο για την εξόδιο Ακολουθία ή όχι. Κατευθύνθηκα προς το σπίτι του εκεί στον Κρόκο για να συναντήσω την πονεμένη Μαρία. Όμως το μόνο που κατάφερα ήταν να φθάσω σε μικρή απόσταση. Το πολλά χιόνια δεν μου επέτρεψαν να φθάσω μέχρι το ορφανεμένο από οικοδεσπότη σπίτι.
Το Χρήστο τον γνώριζα καλά. Γνώριζα πόσο αγαπούσε την Εκκλησία, τον επίσκοπό της και τους ιερείς της. Αυτό σκέφτηκα και τότε πήρα την απόφαση να μην αλλάξω το πρόγραμμα της αποστολής μου. Ο Χρήστος τότε που ζούσε στη γη, αλλά και τώρα που ζει στον ουρανό ξέρει να διακρίνει πιο είναι το πιο σημαντικό.
Εξ άλλου γνώριζα πως, κι αν έμενα, δε θα μπορούσα να αναστήσω το Χρήστο, όπως έκανε ο Χριστός για το δικό του φίλο, το Λάζαρο. Η δική μου πίστη ξέρω πως δεν επαρκεί για θαύματα! Αλλά κι αν επαρκούσε δεν ξέρω, αν θα έπρεπε να τον αναστήσω ή να τον αφήσω στην αγκαλιά του φιλεύσπλαχνου Ουράνιου Πατέρα. Αυτό πιστεύω πως τελικά θα έκανα για να μην προσφέρω στο φίλο μου κι άλλο χρόνο πορείας στην κοιλάδα των δακρύων. Θα προτιμούσα να τον αφήσω στο φως της χαράς και της ευτυχίας του Θεού Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Αγαπητή Μαρία, αγαπητά παιδιά και συγγενείς του αείμνηστου Χρήστου, ο θάνατός του δεν του αφαίρεσε τη ζωή αλλά την μετέβαλε σε αιώνια ευτυχία, ως ανταμοιβή για το έργο της αγάπης που επιτέλεσε πάνω στη γη στη φυσική οικογένειά του και στην πνευματική, την Εκκλησία. Ζει σε όλο το μεγαλείο του αυτό που άρχισε να ζει στην ενορία του Κρόκου, όταν εκτελούσε και χρέη «ιερέα». Είχε δανείσει τη φωνή του στον π. Αντώνη (που αντιμετωπίζει ακόμη την αφωνία), για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Εκεί στο Ναό του Κρόκου συχνά γινόταν μια όμορφη και πρωτόγνωρη Θεία Μυσταγωγία. Ευτυχής ο ίδιος, χαρούμενος ο π. Αντώνης, ενθουσιασμένοι οι ενορίτες.
Αγαπητέ Χρήστο αυτό ήταν το αποκορύφωμα της προσφοράς σου πάνω στη γη.
Σ’ ευχαριστούμε για το όμορφο παράδειγμα του καλού συζύγου, του καλού πατέρα, του καλού Σαμαρείτη, του καλού φίλου όλων μας.
