ΤΡΙΑΚΟΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΣ Β
Ο Ευαγγελιστής Μάρκος που ακούμε αυτή τη λειτουργική χρονιά, μας παρουσιάζει τα κηρύγματα που κάνει ο Ιησούς ενώ πηγαίνει προς την Ιερουσαλήμ. Είναι ένα ταξίδι πραγματικό δηλαδή φεύγει από την Γαλιλαία και πηγαίνει στην Ιερουσαλήμ, ταυτόχρονα όμως είναι και ένα ταξίδι πάνω από όλα συμβολικό. Αυτή η οδός που διανύει ο Χριστός με ενθουσιασμό: «ο Ιησούς πορευόταν μπροστά» και που οι μαθητές τον ακολουθούν με δυσπιστία και ανησυχία- “αυτοί ήταν τρομαγμένοι, και όσοι τους ακολουθούσαν ήταν και αυτοί ανήσυχοι” (Mc10,32) – με την σημερινή ευαγγελική περικοπή φθάνει στο τέρμα. Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο μελετούμε το σημερινό λόγο του Θεού.
Στο τέλος αυτής της πορείας του Ιησού, συναντούμε ένα τυφλό. Ένα τυφλό που ταυτόχρονα είναι ένας ζητιάνος. Σ’ αυτόν λείπει το φως, αλλά του λείπουν και τα απαραίτητα για να ζήσει γι’ αυτό ζητιανεύει. Γύρω του υπάρχει αντίδραση: “Πολλοί του φώναζαν να σωπάσει». Ο Ιησούς φωνάζει τον τυφλό, ακούει το αίτημα του, και το ικανοποιεί.
Και σήμερα μεταξύ αυτών που Κύριος συγκέντρωσε για να τους μιλήσει “υπάρχει και ο τυφλός και ο κουτσός” (πρώτο ανάγνωσμα ) – αυτό που είμαστε όλοι μας – και είναι γι’ αυτό που αυτά τα γεγονότα της ζωής του Ιησούς μας υπενθυμίζονται, με σκοπό να μας δώσουν περισσότερη ελπίδα.
Τη στιγμή που ολοκληρώνει ο Ιησούς την πορεία του στην Ιερουσαλήμ είναι ένας ζητιάνος τυφλός που δοξάζει το Χριστό και τον αναγνωρίζει ως Υιό του Δαβίδ, δηλαδή ως Μεσσία, το αποτέλεσμα ξαναποκτά την όραση και “ακολουθεί το Χριστό στο δρόμο ”. Είναι ένα σύμβολο, μία πρόσκληση: Ζητούμε από τον Κύριο να μας χορηγήσει το φως της πίστης και να μας δώσει δύναμη , για να τον ακολουθήσουμε όπως ο τυφλός της Ιεριχώ , για να φθάσουμε μαζί του το τέλος της πορείας που είναι η Βασιλεία του.
Γνωρίζουμε πως τα πλήθη που ακολουθούσαν τον Χριστό δεν είχαν μια βαθιά πίστη και τα μάτια τους ήταν ακόμα κλειστά χωρίς να βλέπουν καθαρά το σκοπό της αποστολής του. Ο τυφλός Βαρτιμαίος αντίθετα πιστεύει σε Εκείνον και τον αναγνωρίζει ως Υιό του Δαβίδ, ως μεσσία με μια αληθινή, παρόλο που τόσοι που βρισκόταν γύρω του προσπαθούσαν να τον κάνουν να σωπάσει. Εκείνος πιστεύει στην καλοσύνη και τη δύναμη του Χριστού και ζητά τη βοήθεια του Θεού.
Ο τυφλός είναι ένα περιθωριακός. Το επάγγελμα του ζητιάνου δείχνει καθαρά πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του και γι’ αυτό τα περιμένει όλα από τους άλλους. Το μεγάλο πλήθος γύρω από τον Ιησού είναι η εικόνα της κοινωνίας που συχνά δεν δέχεται τους περιθωριακούς, τους φωνάζει , τους κριτικάρει, τους κατηγορεί, τους καταδικάζει στην απομόνωση. Όμως ο Ιησούς έχει διαφορετική άποψη, γι’ αυτό και δίνει τη διαταγή: « Φωνάξτε τον».
Στην προσευχή του τυφλού , ο Ιησούς αναγνωρίζει τη πίστη, που είναι η προϋπόθεση για να ενταχθεί στην κοινότητα που ανεβαίνει στην Ιερουσαλήμ και στο σταυρό. Ο τυφλός μόλις έλαβε το φως του, γίνεται ο ίδιος μαθητής και τον ακολουθεί. Για να ακολουθήσουμε το Χριστό πρέπει να βλέπουμε καλά.
Η ερώτηση: «τι θέλεις να σου κάνω είναι η ίδια που
είχε απευθύνει στους αποστόλους Ιάκωβο και Ιωάννη την περασμένη Κυριακή (βλέπε Μάρκ.10,36). Το αίτημά τους να αποκτήσουν τιμητικές θέσεις στη βασιλεία του Χριστού αντιτίθεται με το ταπεινό αίτημα του Βαρτιμαίου: Εκείνοι ήθελαν να προχωρήσουν μέσα στην τυφλότητα του εγωισμού τους , εκείνος ζητά να αποκτήσει το φως του για να περπατήσει με το Χριστό μέχρι το τέλος της πορείας.
Σ’ αυτό το σημείο του Ευαγγελίου ο Ιησούς απευθύνει και σε μας την ίδια ερώτηση: « τι θέλεις να σου κάνω»; Και εμείς πρέπει να δώσουμε την ίδια απάντηση του τυφλού: "Διδάσκαλε θέλω να δω!".
Ο Ιησούς είναι το φως του κόσμου (βλέπε Ιωάν. 8,12), Ο Υιός του Δαβίδ που ασκεί τη βασιλεία του χρησιμοποιώντας την ευσπλαχνία , είναι ο Κύριος που δίνει το φως στους τυφλούς (Ψαλ. 146,8). Η επίκληση του ονόματός του είναι η σωτηρία μας (Πρ. 2,21). «Ιησούς» σημαίνει "Ο Θεός σώζει". Εκείνος μας σώζει γιατί είναι γεμάτος ευσπλαχνία προς την αθλιότητα μας.
Ας είναι λοιπόν σήμερα η παράκλησή μας προς τον Κύριο, τόσο ως άτομα όσο και ως εκκλησία που ήλθαμε εδώ για να τον ακούσομε και να τον λάβουμε στην καρδιά μας : «Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με».
+N
