Το χρέος γίνεται πίστωση
Οι σχέσεις μας με οποιονδήποτε αποδεικνύονται ελεύθερες, αληθινές και χαρούμενες εάν ζούμε συνεχώς συγχωρημένοι «εβδομήντα φορές επτά».
Αυτό το λέω διότι ένας φίλος μου που συχνά συναντούσα, δεν ξέρω πως και ενθυμούμαι γιατί, κάθε φορά που βλεπόμαστε μου υπενθύμιζε ότι μου όφειλε ένα ποσό και αμέσως που υποσχόταν ότι θα μου το επιστρέψει με την πρώτη ευκαιρία.
Μόλις με έβλεπε, επαναλάμβανε μια χειρονομία μετάνοιας που ξέχασε να μου δώσει τα χρήματα. Και αμέσως πρόσθετε. “αλλά αύριο ή την επόμενη φορά θα σου τα φέρω.”… και έτσι γινόταν κάθε φορά.… “Συγνώμη αν και αυτή τη φορά το ξέχασα”. Ήταν ειλικρινής.
Αλλά και εγώ, κάθε φορά που τον συναντούσα, βρισκόμουν σε δύσκολη θέση για την ειλικρινή μετάνοιά του. Δεν ξέρω και δεν ενθυμούμαι εάν κάποτε είχε την ευκαιρία και τη δυνατότητα να ξοφλήσει το χρέος του. Αλλά μου φαίνεται πως τον είχα ελευθερώσει από το φόβο καλώντας τον να μη το σκέπτεται πια διότι “κάποιοι φίλοι είχαν προβλέψει γι’ αυτό”.
Όμως κατάλαβα ένα πολύ σημαντικό πράγμα: με το Θεό δεν πρέπει, ούτε μπορείς ποτέ να τραβιέσαι πίσω, για μέρες ολόκληρες, για χρόνια, πίσω από αυτό το είδος της μετάνοιας.. Δεν έχεις αιτία να τους πεις ότι το ξέχασες να τους ξοφλήσεις το χρέος, ούτε να ανανεώσεις την υπόσχεση ότι θα το ξοφλήσεις αύριο ή το συντομότερο δυνατό.
Πάντοτε και αμέσως και σε κάθε στιγμή έχουμε την θαυμάσια δυνατότητα «να πληρώσουμε» το χρέος διότι κατέχουμε πάντοτε, αμέσως και σε κάθε στιγμή την άπειρη αγάπη του Ιησού που μετατρέπει «το κάθε χρέος μας σε πιστωτική κάρτα» ένα άμεσο στην ευσπλαχνία του Θεού.