ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ… ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ

ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ… ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ

Μια ακόμα αληθινή ιστορία από το ραδιοφωνικό σταθμό του Βατικανού

Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε πριν 30 χρόνια (9-11-1989) συμπαρασύροντας τα καθεστώτα των κομμουνιστικών χωρών και ο 50χρονος, σήμερα, Τσέχος δημοσιογράφος Pavel Miksu παρουσίασε τις μνήμες του και τον αντίκτυπο που είχε στη ζωή του η περίοδος εκείνη.
Η οικογένεια του υπήρξε πιστή καθολική και ο ίδιος έχει “κακές αναμνήσεις” από τα χρόνια της νεότητάς του στη βιομηχανική πόλη Pierov της κεντρικής Μοραβίας, όπου μεγάλωσε, Το καθεστώς δεν ανεχόταν τη δημόσια έκφραση θρησκευτικών απόψεων, ενώ ακόμα και η επίσκεψη στην εκκλησία σε στιγμάτιζε.
Η μυστική αστυνομία παρακολουθούσε και “έκανε τη ζωή δύσκολη” σε όσους τολμούσαν να συμμετάσχουν ακόμα και σε προσκυνήματα που δεν είχαν απαγορευθεί. Ο πατέρας του, μηχανικός με διακρίσεις, δεν πήρε ποτέ προαγωγή ενώ στην αδελφή του δεν επιτράπηκε να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο/ Ο ίδιος μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι δεν έπρεπε να μιλά για πολιτικά θέματα, χωρίς να ξέρει το λόγο.
Την πτώση του Τείχους, έστω και από 600 χλμ μακριά την έζησε μέσα σε ευφορία , όπως και τα επόμενα 4 χρόνια, με τη δυνατότητα επίσκεψης στη Δύση και με τη “βελούδινη επανάσταση” που έφερε στην προεδρία τον αντιστασιακό συγγραφέα Βάτσλαβ Χάβελ
Η ελευθερία επιλογής οδήγησε και στη διάσπαση της χώρας σε δύο κράτη, τη Τσεχία και τη Σλοβακία. Ο Pavel έζησε τη στιγμή (31/12//92 – 1/1/93 ) στη Βιέννη της Αυστρίας, στην ετήσια συνάντηση της Κοινότητας του Ταιζέ. “ Χωριστήκαμε ξαφνικά οι μεν από τους δε, αλλά κάποιοι μείναμε και προσευχηθήκαμε μαζί , δεν ήμασταν δα και σε πόλεμο ! Τελέσαμε τη θεία λειτουργία ακριβώς τα μεσάνυχτα και υποσχεθήκαμε ότι, αν και χωρίσαμε πολιτικά, θα παραμείνουμε φίλοι μεταξύ μας “
Το τελευταίο “τείχος” που έπρεπε να ξεπεραστεί άργησε πολύ. Ο Pavel διηγήθηκε ότι συχνά έβλεπε στο δρόμο ανθρώπους του παλιού καθεστώτος, κομματικά στελέχη ή της μυστικής αστυνομίας, γεγονός που δεν του επέτρεπε να ησυχάσει. Επίσης συχνά, όταν πήγαινε στην εκκλησία, αισθανόταν ότι κάποιος τον παρακολουθεί, απόρροια γεγονότων στη μνήμη του από τα χρόνια πριν το 1989. Υπήρχε ένα τείχος μέσα στο μυαλό του, που ήταν αξεπέραστο, ! Χρόνια μετά, μόνος, προσευχόμενος σε ένα παλαιό αβαείο, αισθάνθηκε μια εσωτερική έξαψη και άρχισε να κλαίει χωρίς να μπορεί να σταματήσει. Άκουγε μια φωνή, που του ζητούσε να συγχωρήσει όσους είχαν κάνει κακό στην οικογένειά του. Μόνο τότε αισθάνθηκε απελευθερωμένος, επειδή κατάφερε να συγχωρήσει. Μετά από αυτό είχε καταπολεμήσει το “τελευταίο τείχος” του μυαλού του… 

Πληροφόρηση και φωτογραφία από VaticanNews
 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ
μέλος της Συνοδικής Επιτροπής “Δικαιοσύνη και Ειρήνη”
 

κοινοποίηση άρθρου:

Περισσότερα

Διαβάστε ακόμη

5η Κυριακή του Έτους

5η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ (Γ) ΑΝΤΙΦΩΝΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ Ψλ 95[94], 6-7                          Ελάτε να προσκυνήσουμε τον Θεό και να προσπέσουμε ενώπιον του Κυρίου, που μας έπλασε,

Mελέτη  του Ευαγγελίου της ημέρας

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΗΣ 4ης ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 8 Φεβρουαρίου 2025                                   Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν Επικαλούμαι το Πνεύμα