Το σκυλάκι και το λουράκι

Μια μέρα πήγα περίπατο με ένα σκυλάκι πολύ αφοσιωμένο σε μένα. Μόλις έφθασα στην εξοχή που δεν υπήρχαν κίνδυνοι, το ελευθέρωσα από το λουράκι ξέροντας ότι το καλύτερο λουράκι για κείνο  ήταν να τρέχει μέχρις εκεί που μπορούσε να με βλέπει.

Πρώτα μου έκανε χαρές, σαν να με ευχαριστούσε  για την ελευθερία που του έδωσα, μετά άρχισε  να τρέχει μπρός πίσω. Εάν κρυβόμουν πίσω από  μία στροφή ή ένα θάμνο, αμέσως άρχισε να με ψάχνει. Εάν προσποιούμουν ότι άλλαζα δρόμο, με μεγάλη ταχύτητα  με πλησίαζε, λυπημένος που με έχασε αλλά πολύ πιο  χαρούμενος που με ξανάβρισκε.

Έτρεχε δω και κει, αλλά δεν με έχανε από τα μάτια. Πάντοτε έτοιμο με ένα νεύμα ή ένα σφύριγμα, ή ένα κάλεσμα. Ήμουνστοκέντροτηςπροσοχήςτου. Γιαμιαστιγμή  παρουσιάζεται  έναχοντρόςσκύλος. Το σκυλάκι μου  σταμάτησε για λίγο και άρχισε να τον κοιτάζει, μετά με ένα τρελό τρέξιμο έρχεται κοντά μου, με κοιτάζει ακίνητο κάνοντας ένα περίεργο γαύγισμα σαν να ήθελε να καταγγείλει τον κίνδυνο. Με ένα χάδι  και ένα χαμόγελο  το διαβεβαίωσα  και του έδωσα την προστασία του λουριού.

Έτσι πρέπει να είναι η σχέση μου με το Θεό. Ο Θεός  στο κέντρο της προσοχής μου. ΟΘεόςμεαγαπάαπείρως. Ό, τι  μου συμβαίνει είναι κάτω από το βλέμμα της αγάπης του. Πρέπει  να αναζητώ να παραμένω πάντοτε στο λουράκι  του θελήματός του, να προσέχω κάθε νεύμα του, που μπορεί να είναι  διαφορετικό από τη μία στιγμή στην άλλη.

Τότε θα με οδηγεί σε πράσινα λιβάδια  της ελευθερίας. “Εσύ είσαι μαζί μου, δεν θα φοβηθώ κανένα κακό: τίποτα δεν θα μου λείψει”.

«Αν πέσω, Εσύ με κρατάς από το χέρι».