Το πταίσμα είναι δικό Σου!

Μαζί με φίλους ιερείς και τον επίσκοπο μας μπήκαμε σε μία αίθουσα  της πόλης για να δούμε ένα φιλμ  του Gibson: Το πάθος.

Αφήσαμε έξω από την αίθουσα όλα τα «λόγια» και τις συζητήσεις: «Ποιος σταύρωσε τον Ιησού – Ποιος φταίει»; Που είχαμε ξεκινήσει και μας είχε οδηγήσει στην πιο μεγάλη αγάπη που έδειξε ο Θεός ποτέ  σε όλη την ανθρωπότητα.

Βλέποντας το αβάστακτο πάθος,  την τρομερή μαστίγωση, την ατέρμονη πορεία προς το Γολγοθά, τη σταύρωση γεμάτη από αίμα και ανθρώπινη κακία, είχα τον πειρασμό  να σηκωθώ όρθιος  και να φωνάξω: «φτάνει πια, είναι υπερβολικό!»….

Συγκρατήθηκα όμως και ηρέμησα,  όταν κατάλαβα  ότι « όλα τα βάσανα που βλέπω, το τρομερό επακόλουθο του αίματος  και των ατέλειωτων βασάνων είναι μόνο μια σκιά  του πόνου που Εκείνος υπέφερε όταν, απευθυνόμενος στον Πατέρα, κραύγασε: «Θεέ μου, Θεέ μου…. Γιατί με εγκατέλειψες;»  Συνειδητοποιώντας  πόσο βαριά είναι η αμαρτία μου, η αμαρτία σου  προστέθηκε  και η χαρούμενη έκπληξη του πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του για μας.

Τίνος όμως είναι το πταίσμα; Σε όποιον με ρωτά,  μου φαίνεται σωστό να απαντώ: το πταίσμα δεν είναι των Ιουδαίων, δεν είναι  αυτών ή εκείνων, δεν είναι δικό μου, ούτε δικό σου.  

Αγαπημένε Ιησού, πρέπει να σου πω, ότι το πταίσμα  είναι δικό σου, μόνο δικό σου! «Θυσιάστηκες επειδή εσύ το θέλησες». Ιδού το φταίξιμό σου: μας αγάπησες υπερβολικά. Είσαι το τσαμπί του σταφυλιού που αναζήτησε και βρήκε το πιεστήριο. Ο κόκκος του σιταριού που ζήτησε και βρήκε τη μυλόπετρα.

Με ένα απέραντο ευχαριστώ, είμαστε ευτυχείς να σου συγχωρήσουμε αυτό το πταίσμα σου, μεγάλο σαν την αγάπη σου και να ψάλουμε μαζί με όλη την Εκκλησία: «μακάριο το δικό μας πταίσμα, που ξεπεράστηκε από το δικό σου»!

+Ν