Το ποδήλατο του Θεού
Συχνά στην πόλη αλλά πολύ πιο συχνά στην ύπαιθρο βλέπει κανείς μια ομάδα οικογενειών που θέλοντας να διασκεδάσουν επιλέγουν να κάνουν ένα περίπατο στην εξοχή με .
Γνωρίζω μια πολύτεκνη οικογένεια που είναι μπαφιασμένη με το ποδήλατο. Ο μπαμπάς συχνά διοργάνωνε ποδηλατοδρομίες.
Ο κάθε ένας έχει το δικό του ποδήλατο και επομένως τρέχει με τα δικά του πόδια. Εκτός από τον πιο μικρό , τον Ειρηναίο που επειδή είναι ακόμη ενός έτους, ήθελε και είχε φυσικά μόνο το ποδήλατο του μπαμπά. Δηλαδή έτρεχε με τα πόδια του μπαμπά.
Στο τέλος κάθε οικογενειακής ποδηλατοδρομίας, ο πιο ευτυχισμένος ήταν ο Ειρηναίος. Έβγαινε πάντα νικητής……Το ωραίο ήταν ότι κανένας από τα αδέλφια δεν ζήλευε τις αναμφισβήτητες νίκες του μικρού, αιώνιου νικητή.
Ακόμη και ο μπαμπάς χαιρόταν μπροστά σε όλους για τις χαρούμενες νίκες του Ειρηναίου, παρόλο που δεν ήταν κατώτερη η χαρά διαπιστώνοντας την καλή θέληση, και την προσπάθεια και τα «νικηφόρα» αποτελέσματα των άλλων παιδιών του, τα οποία πάντα έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους.
Και τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν, ο μπαμπάς δεν κουράζεται να ανακαλεί τη χαρά των ποδηλατοδρομιών που νικούσε πάντα ο πιο μικρός.
Και ολοκληρώνει λέγοντας, ότι σε κάθε ειδικότητα της ζωής, η νίκη είναι πάντα εκείνου – που ενώ παιδί- ζει, αναπνέει, ενεργεί, αγωνίζεται και συναγωνίζεται με το «ποδήλατο» του Θεού, του πατέρα.