Το ποδήλατο του Θεού

Συχνά στην πόλη αλλά πολύ πιο συχνά στην ύπαιθρο βλέπει κανείς μια ομάδα οικογενειών  που θέλοντας να διασκεδάσουν επιλέγουν να κάνουν ένα περίπατο στην εξοχή με  .

Γνωρίζω μια πολύτεκνη οικογένεια που είναι μπαφιασμένη με το ποδήλατο. Ο μπαμπάς συχνά διοργάνωνε ποδηλατοδρομίες.

Ο κάθε ένας έχει το δικό του ποδήλατο και επομένως τρέχει  με τα δικά του πόδια. Εκτός από τον πιο μικρό , τον Ειρηναίο  που επειδή είναι ακόμη ενός έτους, ήθελε  και είχε φυσικά  μόνο το ποδήλατο του μπαμπά. Δηλαδή έτρεχε με τα πόδια του μπαμπά.

Στο τέλος κάθε οικογενειακής  ποδηλατοδρομίας, ο πιο ευτυχισμένος ήταν ο Ειρηναίος. Έβγαινε πάντα νικητής……Το ωραίο ήταν ότι κανένας από τα αδέλφια  δεν ζήλευε  τις   αναμφισβήτητες νίκες  του μικρού, αιώνιου νικητή.

Ακόμη και ο μπαμπάς χαιρόταν μπροστά σε όλους  για τις χαρούμενες νίκες του Ειρηναίου, παρόλο που δεν ήταν κατώτερη η χαρά  διαπιστώνοντας  την καλή θέληση,  και την προσπάθεια  και τα «νικηφόρα» αποτελέσματα των άλλων παιδιών του, τα οποία πάντα έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους.

Και τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν, ο μπαμπάς δεν κουράζεται να ανακαλεί τη χαρά των ποδηλατοδρομιών  που νικούσε πάντα ο πιο μικρός.

Και ολοκληρώνει λέγοντας,  ότι σε κάθε ειδικότητα  της ζωής, η νίκη  είναι πάντα εκείνου – που ενώ παιδί- ζει, αναπνέει, ενεργεί, αγωνίζεται και συναγωνίζεται  με το «ποδήλατο» του Θεού, του πατέρα.