Το μετρό του Αιγαίου
Ζούμε μέσα σε ένα παραδεισένιο χώρο που τον αποτελούν τα μικρά και μεγάλα νησιά του Αιγαίου και ειδικά των Κυκλάδων. Είναι νησιά πανέμορφα που τόσος κόσμος τα θαυμάζει και επιθυμεί να τα επισκεφθεί, καλοκαίρι και το χειμώνα ακόμα, όταν αυτό είναι εφικτό, να παραθερίσει σ’ αυτά ή να περάσει ανέμελα τις διακοπές του καλοκαιριού.
Αυτά τα νησιά είναι όμορφα από μόνα τους, όπως δημιουργήθηκαν. Τα ίδια δεν έχουν προβλήματα. Έχουν όμως οι άνθρωποι που τα κατοικούν χειμώνα καλοκαίρι. Θα είχαν πιο λίγα αν υπήρχε μεγαλύτερη αποκέντρωση στη γενική διοίκηση της Χώρας μας. Και θα λυνόταν πιο εύκολα αν οι άνθρωποι που τα κατοικούν συνεργαζόντουσαν καλύτερα μεταξύ τους. Όπου γίνεται αυτό, τα προβλήματα σιγά-σιγά μειώνονται, όπου όμως αυτό δεν γίνεται, τότε τα προβλήματα διαιωνίζονται ή και αυξάνονται. Δεν αρκούν οι κατά καιρούς συσκέψεις με διαφορετικούς υπεύθυνους. Αυτές οι συσκέψεις απλώς τα υπενθυμίζουν, χωρίς δυστυχώς να τα επιλύουν και απογοητεύουν όσους ελπίζουν σε θαρραλέες και αποφασιστικές λύσεις.
Υπάρχουν προβλήματα που έχουν λυθεί και άλλα που έχουν προστεθεί. Κανένα νησί δεν είναι χωρίς προβλήματα. Μόνο οι βραχονησίδες δεν είχαν, μα τώρα απέκτησαν και αυτές και μάλιστα σοβαρά!
Ο γράφων δεν είναι δημοσιογράφος, δεν είναι πολιτικός δεν είναι κομματάρχης, αλλά ένας Επίσκοπος της Εκκλησίας, ο οποίος, εκ της θέσεώς του και της αποστολής του, οφείλει να ταξιδεύει συχνά και να υπηρετεί σε πολλά νησιά του Αιγαίου, αφού κατέχει και τον τίτλο «παντός Αιγαίου. Όμως για να φθάσει στα μισά νησιά είναι σχεδόν αναγκασμένος να σταματήσει στα άλλα μισά.
Μεγάλο πρόβλημα λοιπόν η θαλάσσια και η εναέρια συγκοινωνία στα νησιά του Αιγαίου και των Κυκλάδων τους χειμερινούς μήνες.
Η εξασφάλιση σύγχρονης συγκοινωνίας από θάλασσα ή αέρα δεν χρειάζεται μόνο για την μετακίνηση όσων πρέπει να εργαστούν και σε άλλο νησί, αλλά προπάντων όσων χρειάζονται να μετακινηθούν για να νοσηλευτούν.
Κάποτε είχαμε ακούσει για το «μετρό του Αιγαίου». Το πιστέψαμε και ενθουσιαστήκαμε!
Πέρασαν όμως τουλάχιστο δέκα πέντε χρόνια και το «μετρό του αιγαίου» ακόμα να φανεί. Δεν έχει γίνει τίποτε περισσότερο, από ό,τι υπήρχε πριν το ακούσομε. Και να σκεφθεί κανείς πως ένα θαλάσσιο μετρό μόνο βαγόνια χρειάζεται. Δεν χρειάζεται μετροπόντικας, ούτε κάποια τούνελ ή σιδηρογραμμές.
Υπάρχει βέβαια μια προεργασία γι’ αυτό το μετρό του Αιγαίου, που είναι η ενδοεπικοινωνία στα νησιά των Κυκλάδων. Όμως αυτή εξασφαλίζεται με «βαγόνια-πλοία» που δυστυχώς στερούνται: ταχύτητα, ακρίβεια στην αναχώρηση και στην άφιξη, αλλά και συνέπεια στα δρομολόγιά τους, όλα δηλαδή εκείνα τα χαρακτηριστικά που διακρίνει ένα «μετρό». .
Παρ’ όλα αυτά, ποιος ξέρει για πόσο καιρό ακόμα θα λέμε: ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά!
+Ν
