Το δάκρυ τους θεράπευσε

Όταν ο Αδάμ και η Εύα διώχτηκαν από τον Επίγειο Παράδεισο, έφυγαν με μεγάλη πικρία  και στεναχώρια. Τα πρόσωπά τους  ήταν σκυθρωπά,  τα χείλη τους σφιχτά και σχημάτιζαν με μορφασμούς πόνου και τη καρδιά τους γεμάτη από θλίψη.

Είχαν αλληλοκατηγορηθεί, είχαν προσβάλλει ο ένας τον άλλο προβληθεί, είχαν ακόμη και απειληθεί.

«Καταραμένε, είσαι μόνο είσαι μόνο ένας ανίκανος ….»,  φώναξε η  Εύα.
«Εσύ φταις τα φταις όλα», ξεφώνησε ο Αδάμ, μέχρι που βράχνιασε.

Συνέχισαν να βαδίζουν σκυθρωποί , τα μάτια τους άστραφταν , αισθανόταν μέσα τους ένα ασήκωτο βάρος που τους καταπίεζε σαν μια μυλόπετρα.

Όλα αυτά όμως προκαλούσαν στο Θεό μία θλίψη.
Έτσι αποφάσισε να προσθέσει κάτι καινούριο  στη Δημιουργία. Κάτι  που δεν το είχε προβλέψει  στο αρχικό σχέδιό Του.
Πέρασε απαρατήρητος  ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα. Τους άγγιξε την καρδιά   και τα μάτια τους. Και  δημιούργησε το δάκρυ.

Ο Αδάμ και η Εύα  άρχισαν τότε να κλαίνε. Η σκληροκαρδία τους και το μίσος  που είχαν μέσα τους εξαφανίστηκε . Ένιωσαν μεταξύ τους μια τρυφερότητα και σφιχταγκαλιάστηκαν !       

+N