Την ώρα των Παθών φωνάζει η πίστη των ταπεινών
Τα Πάθη του Χριστού δεν μας δίνουν ένα μάθημα, αλλά μας προσκαλούν να περπατήσουμε και εμείς σε αυτόν τον δρόμο της αλήθεια, με συμπόνια για όσους δυσκολεύονται στην ζωή τους.
Την Κυριακή των Βαΐων, θα ακούσουμε τα Πάθη του Χριστού από το κατά Μάρκο Ευαγγέλιο. Όρθιοι, σιωπηλοί, κάποιες φορές συγκινημένοι, αλλά σίγουρα πάντα συγκεντρωμένοι και προσεκτικοί, αφήνουμε τον Λόγο του Θεού να εισέλθει μέσα μας, μέχρι το πιο βαθύ μέρος της καρδίας και της διάνοιας μας. Ο Λόγος αυτός φωτίζει την διάνοια μας, η οποία βρίσκει τον δρόμο για να φτάσει στην καρδία μας. Το κείμενο είναι μεγάλο, η ανάγνωσή του γίνετε από διάφορους αναγνώστες, όλο αυτό μπορεί να μας « χάνει » λίγο, αλλά δεν πειράζει, όλοι γνωρίζουμε το τέλος…
Μια τριπλή ομολογία πίστεως
Χαμένοι, λοιπόν, από όλα αυτά, μπορεί να μην προσέξαμε τι ακριβώς έγινε όταν ο Ιησούς αφήνει την τελευταία του πνοή και ψελλίζει τις τελευταίες του συλλαβές: αυτή η τριπλή ομολογία πίστεως, που τελειώνει με το αίμα και το νερό που ξεχειλίζουν από το πλευρό Του. Ομολογία πίστεως ενός παγανιστή, αρχηγού των δολοφόνων, του εκατόνταρχου ο οποίος περιγράφει στην Ιστορία τον Σταυρωμένο Μεσσία. Ομολογία πίστεως ενός φοβισμένου εβραίου που τολμά να ζητήσει το άψυχο Σώμα του Χριστού από τον δικαστή που τον καταδίκασε. Ομολογία πίστεως σιωπηλή και ανήσυχη δύο γυναικών που κοιτάζουν την πομπή προς το μνήμα για να μπορέσουν έπειτα με το πρώτο φως της ημέρας να το επισκεφθούν. Δεν είναι ασήμαντο πως οι πρώτοι πιστοί που βλέπουν έτσι τον Χριστό είναι ένας ειδωλολάτρης, ένας δειλός και δυο γυναίκες. Το Ευαγγέλιο είναι αυτή η δύναμη έλξης προς την συνάντηση: δεν μας λέει πώς, αλλά καθιστά δυνατή αυτή την συνάντηση, συνάντηση με τον ίδιο τον Θεό. Δεν υπάρχει κάποιο μάθημα που πρέπει να κατανοήσουμε από όλο αυτό, μπορούμε μόνο να κλάψουμε και να μετανοήσουμε βλέποντας την τόσο μεγάλη Αγάπη του Θεού.
Μια πρόσκληση στην συνάντηση
Σε αντίθεση με την κορανική διδασκαλία το Ευαγγέλιο είναι μια δύναμη προς την συνάντηση, χωρίς όμως να μας δίνει έναν συγκεκριμένο τρόπο, απλά καθιστά δυνατή αυτή την συνάντηση. Ο Χριστιανός δεν είναι το άτομο που αρκεί να κάνει ένα τελετουργικό για να βρει την Σωτηρία. Ο βαφτισμένος – προτιμώ να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο, καθώς η λέξη «Χριστιανός» προκαλεί μια εκπλήρωση που μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν ο Θεός κοιτάζει την προηγούμενη ζωή, την αγιάζει πλήρως δίνοντάς της μια γεύση αιώνιας κοινωνίας με τον Χριστό- είναι αυτός που γνωρίζει πως ποτέ τίποτε δεν είναι δεδομένο. Και για τον λόγο αυτό αυτός, ο βαπτισμένος, μπορεί μόνο να έχει ένα βλέμμα συμπόνιας και αγάπης για τον πλησίον του, ο οποίος και αυτός προχωρά στον δρόμο αυτό, σιωπηλά, πτωχά, με όλες τις λύπες και τις χαρές αυτού του δρόμου που λέμε ζωή.
Σε αυτόν τον δρόμο αλήθειας
Για να προχωρήσουμε σε αυτόν τον Δρόμο Αλήθειας, είναι αναγκαίο να κοιτάξουμε από κοντά αυτές τις τρείς φιγούρες πιστών που μας παρουσιάζει Ευαγγελιστής Μάρκος στο Ευαγγέλιο του. Τρείς φιγούρες που μας φανερώνουν με τον τρόπο τους την Βασιλεία του Θεού όπως μας την παρουσίασε ο ίδιος ο Χριστός, όπου οι τελώνες και οι αμαρτωλοί θα υποδέχονται τους ανθρώπους του Νόμου.
π.Α.Π
