Τι μπορεί να μας χωρίσει…;
Στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο της Σοφίας Σειράχ υπάρχει η ακόλουθη διατύπωση: Τα δάκρυα της χήρας τρέχουν στη σιαγόνα του Θεού (35, 15). Η φράση αυτή δεν είναι απλώς μία εικόνα, μία μεταφορά ή αλληγορία. Όντως ο Θεός δάκρυσε.
Όντως ο Θεός δάκρυσε, με δάκρυα αίματος. Θα παρακολουθήσουμε την πορεία του Ιησού προς το Πάθος, όπου συγκεντρώνονται οι πηγές όλων των δεινών: η ζηλοφθονία, η προδοσία, η δειλία, η αδικία, η σκληρότητα, η φαυλότητα, η κακία. Ο Ιησούς τα σηκώνει όλα αυτά και αίρει σύμπασα την οδύνη των ανθρώπων. Ο Ιησούς σηκώνει τις δικές μας αμαρτίες. Στις παρειές Του τρέχουν τα δικά μας δάκρυα. Και από το γεμάτο πληγές σώμα Του τρέχει το δικό μας αίμα.
Ο Θεός δεν είναι αδιάφορος μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, μακρινός και απροσπέλαστος θεατής της ανθρώπινης παράνοιας ή μιζέριας. Το ξέρετε αδερφοί μου, η διαδρομή του Πάθους ξεκίνησε φέτος από την αρχή κιόλας αυτής της Τεσσαρακοστής, με την τρομακτική επιδημία, που μας παραλύει, μας αρρωσταίνει και παίρνει από τη ζωή πολλούς συνανθρώπους μας. Όμως κατέχουμε μία γνώση, την ακούσαμε μόλις: Ο Χριστός μεθ’ ημών! Ο Χριστός υπέρ ημών! Και όπως μας το θυμίζει ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας προς τους χριστιανούς της Ρώμης: Αν ο Θεός μεθ’ ημών, ποιος μπορεί να σταθεί εναντίον μας; Και ποιος μπορεί να μας χωρίσει της αγάπης του Χριστού;
Στους τωρινούς καιρούς της οδύνης και ασθενείας, ας αναγγείλουμε εν αληθεία και ας ζήσουμε, ας πραγματώσουμε την ελπίδα μας. Και με τον Παύλο ας διατρανώσουμε πως ναι έχουμε την ελπίδα και την ακράδαντη πίστη πως ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε ουράνιες δυνάμεις, ούτε παρόν, ούτε μέλλον, ούτε ύψη, ούτε άβυσσος, ούτε οποιοδήποτε δημιούργημα, τίποτα δε θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού και Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αμήν.
Χαιρετισμός-"ομιλία" από τον Αρχιεπ. Παρισίων Michel Aupetit, στην Θ. Λειτουργία της Εορτής των Βαΐων.
(Μετάφραση Χάρης Χατζηγώγος)