+ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΝΑΞΟΥ-ΤΗΝΟΥ-ΑΝΔΡΟΥ-ΜΥΚΟΝΟΥ

 Τήνος 28/03/2018

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ 2018

Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές,

Με την πορεία της Τεσσαρακοστής φτάνουμε στην Κυριακή των Βαΐων και του Πάθους του Κυρίου. Η Μεγάλη Εβδομάδα ξεκινάει με την ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Ιησού στα Ιεροσόλυμα που έγινε την Κυριακή πριν από το Πάσχα.

Ο Ιησούς, ο οποίος ήταν πάντα αντίθετος σε κάθε δημόσια εκδήλωση προς τιμήν Του και ο οποίος την απέφευγε κάθε φορά που ο λαός ήθελε να τον κάνει βασιλιά (Ιω. 6:15), την Κυριακή των Βαΐων δέχτηκε να συνοδευτεί θριαμβευτικά στην Ιερουσαλήμ. Μόνο τώρα, που πλησιάζει το Πάθος του, δέχεται να αναγνωριστεί δημόσια ως Μεσσίας, διότι ακριβώς πεθαίνοντας πάνω στο σταυρό θα αποδειχθεί ότι είναι ο Μεσσίας, ο Σωτήρας, ο Βασιλιάς, ο Νικητής.

Δέχεται να αναγνωριστεί ως βασιλιάς, αλλά ένας βασιλιάς με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: ταπεινός και πράος, ο οποίος εισέρχεται στην Αγία Πόλη καθισμένος πάνω σε ένα γαϊδουράκι, σύμβολο της φτώχειας. Η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα γίνεται με μια αυθόρμητη απόδοση τιμής στον Ιησού, ο οποίος οδηγείται μέσω του πάθους και του θανάτου, στην πλήρη φανέρωση της θεϊκής βασιλείας Του. Όλο αυτό το πλήθος των ανθρώπων που ζητωκραύγαζε το «Ωσαννά» δε μπορούσε να συλλάβει την πλήρη έννοια αυτής της εκδήλωσης, αλλά η σημερινή κοινότητα των πιστών που επαναλαμβάνει αυτή την εκδήλωση μπορεί να κατανοήσει το βαθύτερο νόημά της.

Θα ακολουθήσουμε τον Κύριο αυτή την εβδομάδα βήμα-βήμα από την είσοδο στα Ιεροσόλυμα επαναλαμβάνοντας τις δικές μας ζητωκραυγές του Ωσαννά μέχρι εκεί στο Γολγοθά όπου δυστυχώς θα φθάσει σχεδόν μόνος, εγκαταλειμμένος από όλους εκείνους που του ήταν κοντά, από τους πιο αγαπημένους φίλους που ο ίδιος είχε διαλέξει και για τους οποίους τώρα προσφέρει τη ζωή Του.

Τα γεγονότα επισπεύδονται, όλα φαίνεται να βυθίζονται στο σκοτάδι. Όμως στην καρδιά της μοναξιάς και της αγωνίας ο Ιησούς ελκύει και ενώνει όλους τους ανθρώπους του σύμπαντος κόσμου. Όλα φαίνονται χαμένα. Η αλήθεια όμως είναι πως τώρα όλα αρχίζουν.

Το Πάσχα είναι μια νέα αρχή: η λέξη "Πάσχα" σημαίνει πέρασμα. Ήταν τότε το πέρασμα του Εβραϊκού λαού από τη σκλαβιά της Αιγύπτου στην ελευθερία της γης της Επαγγελίας. Είναι τώρα το πέρασμα του Ιησού από το θάνατο στη ζωή.

Το αντίφωνο του αντιφωνικού ψαλμού της Κυριακής του Πάσχα μας προτρέπει: «Αυτή είναι η ημέρα που έκανε ο Κύριος. Ας αγαλλιάσουμε και ας ευφρανθούμε κατ’ αυτήν». Είναι η πιο όμορφη και πιο χαρούμενη ημέρα διότι «ο Κύριος της ζωής ήταν νεκρός, αλλά τώρα ζει και θριαμβεύει».

Εάν ο Ιησούς δεν είχε αναστηθεί, μάταιη θα ήταν η ενσάρκωσή Του και ο θάνατός Του δε θα έδινε ζωή στους ανθρώπους. «Αν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί  – γράφει ο άγιος Παύλος – η πίστη σας θα ήταν  μάταιη και θα ήσασταν ακόμη μέσα στις αμαρτίες σας» (1 Κορ. 15:17). Ποιος πράγματι μπορεί να πιστέψει ένα νεκρό; Όμως ο Χριστός δεν είναι νεκρός, αλλά ζωντανός: «Γιατί ζητάτε το ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; Αναστήθηκε, δεν είναι εδώ»(Μάρ. 16: 6).

Η είδηση της ανάστασης του Ιησού, στην αρχή δημιούργησε φόβο και τρόμο, τόσο που «οι γυναίκες έφυγαν μακριά … και δεν είπαν τίποτα σε κανέναν, διότι φοβόντουσαν. Όμως όταν έφθασαν στο μνήμα ο Πέτρος και ο Ιωάννης «είδαν και πίστεψαν». Αυτός είναι ο δρόμος για να φθάσει κανείς στον Ιησού. Ο Πέτρος και ο Ιωάννηςβλέπουν με τα φυσικά τους μάτια τον τάφο ανοικτό και την ταφόπλακα απομακρυσμένη, το σουδάριο και το σεντόνι σε μια άκρη τυλιγμένα, βλέπουν τα «σημάδια» της Ανάστασης και πιστεύουν. Ναι είναι ο Θεός.

Αν και με άλλη μορφή, τα «σημάδια» της Ανάστασης εξακολουθούν και σήμερα να υπάρχουν στον κόσμο μας: η ηρωική πίστη, η ευαγγελική ζωή τόσων και τόσων απλών και αφανών ανθρώπων, η  ζωτικότητα της Εκκλησίας που παρά τους σκληρούς διωγμούς και τους άσπονδους αγώνες εναντίον της δεν καταφέρνουν να την εξαφανίσουν. Η Ευχαριστία και η ζωντανή παρουσία του Ιησού συνεχίζουν να ελκύουν τόσους ανθρώπους.

Εναπόκειται σε εμάς να δούμε αυτά τα «σημάδια» και να πιστέψουμε όπως πίστευαν οι απόστολοι.

Ο Χριστός αναστήθηκε για να ενώσει όλους τους ανθρώπους στην πραγματικότητα της ανάστασής Του και να τους οδηγήσει  εκεί όπου Εκείνος τώρα ζει αιώνια μέχρι να τους κάνει μέτοχους της δικής Του δόξας.

Αυτή είναι, αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, η πασχαλινή ευχή μου: Να μπορέσουμε με το Πάσχα, που με αγωνία περιμένουμε, να ενδυναμώσουμε την πίστη μας στον Αναστημένο Ιησού και να μαρτυρούμε με τη ζωή μας την καλή αγγελία: ο Θεός μας αγαπά  και έστειλε τον Υιό Του στη γη, ώστε μέσω της Αναστάσεώς Του να μπορέσουμε  να έχουμε  τη ζωή, η οποία στο λεξιλόγιο του Ευαγγελιστή Ιωάννη σημαίνει κοινωνία με το Θεό, αναγνώριση της πατρότητάς Του και, κατά συνέπεια, της αδελφοσύνης που πρέπει πάντοτε να χαρακτηρίζει όσους πιστεύουν στο Χριστό.

Είθε όλοι οι Χριστιανοί της γης όχι μόνο να ευχόμαστε το "Χριστός Ανέστη" αλλά αδελφωμένοι, αγαπημένοι και ενωμένοι να κηρύττουμε με τη ζωή μας και το  «Αληθώς Ανέστη».

Καλό Πάσχα

+Νικόλαος
Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Νάξου-Τήνου-Άνδρου-Μυκόνου
Αποστολικός Τοποτηρητής Καθολικής Επισκοπής Χίου-Λέσβου-Σάμου
Μητροπολίτης παντός Αιγαίου

 

+ Ιωάννης
Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας,
Ζακύνθου-Κεφαλληνίας
Τοποτηρητής Αποστολικού
Βικαριάτου Θεσασαλονίκης

 

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ 2018

Φέτος δεν προλάβαμε να πανηγυρίσουμε τις χριστουγεννιάτικες γιορτές και σχεδόν αμέσως μετά η Εκκλησία μας εισάγει στο πνεύμα της Τεσσαρακοστής,  της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα. Ανεξάρτητα από τη φετινή εγγύτητα των δύο λειτουργικών περιόδων της Εκκλησίας μας, τα Χριστούγεννα και το Πασχαλινό Μυστήριο συνδέονται από την ίδια θεϊκή αποκάλυψη για το ποιος είναι ο Θεός για εμάς και ποιοι είμαστε εμείς για το Θεό. Μας το αναγγέλλει ο ίδιος ο Χριστός: «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί κανείς που να πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει την αιώνια ζωή. Επειδή ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό στον κόσμο για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος μ' αυτόν» (Ιω. 3, 16-17). Μάλιστα! Αυτός είναι ο Θεός μας, ένας Θεός που αγάπησε και αγαπάει τόσο πολύ τον άνθρωπο, ώστε έδωσε, παρέδωσε, θυσίασε τον Υιό του για να αποδείξει την αυθεντικότητα της αγάπης του για εμάς. Αυτή η θυσιαστική αγάπη αρχίζει με την ενσάρκωση, την γέννηση και καταλήγει στα πάθη και στο σταυρικό θάνατο του Ιησού. Και ο άνθρωπος, αυτός ο άνθρωπος που ασκεί απίστευτη αγριότητα ενάντια στους συνανθρώπους του, αυτός ο εγωκεντρικός, αυτός που απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το Θεό του, αυτόν τον άνθρωπο ο Παντοδύναμος Θεός αγαπά με θεϊκή αγάπη και θυσιάζει τον Υιό του, «το απαύγασμα, τη λάμψη της Θεότητάς Του». Η αγάπη του Θεού για εμάς, ωστόσο, δεν θα ήταν ολοκληρωμένη αν εκφράζονταν μόνο με τη σταυρική θυσία του Ιησού. Η θυσία, ο πόνος, ο θάνατος από αγάπη έχουν μεγάλη σημασία, αλλά πέρα από ένα ηρωικό «καλό παράδειγμα» δεν θα είχαν μια διαχρονικά αποτελεσματική και πραγματική επίδραση στον καθένα από εμάς, ατομικά και συνολικά, στην ανθρωπότητα. Ο Θάνατος του Ιησού έχει νόημα μόνο αν οδηγεί προς την ευτυχία, προς την υπέρβαση του θανάτου, αν είναι ικανός να προσφέρει μια νέα ζωή χωρίς τέλος, να οδηγήσει τον άνθρωπο, καταδικασμένο από τη φύση του στο θάνατο, προς μια νέα ατελεύτητη Ζωή, προς την Ανάσταση. Όλα αυτά γίνονται πραγματικότητα μόνο με την ανάσταση του Κυρίου. Είναι γνωστά τα λόγια του Αποστόλου Παύλου προς τους χριστιανούς της Κορίνθου: «Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, είναι χωρίς νόημα και το κήρυγμά μας χωρίς νόημα και η πίστη μας» (Α’ Κορ. 15, 17).     

Ο Θεός, όμως, δεν αφήνει ατέλειωτο το έργο του. Είναι αυτός που θυσιάζει τον Υιό του για χάρη μας αλλά και για να έχουμε εμείς, μαζί με αυτόν, «ζωή αιώνια». Αυτό είναι το «ευ-αγγέλιο», η καλή, η χαρμοσύνη αγγελία που κήρυξαν οι απόστολοι σε Ιουδαίους και Εθνικούς αμέσως μετά την Πεντηκοστή. Είναι αυτή η «καλή είδηση»  που εμείς οι χριστιανοί  γιορτάζουμε αυτό το  Πάσχα και κάθε Πάσχα.

Το Πάσχα δεν είναι πρωτίστως η διήγηση ενός θαύματος, η ανάσταση ενός νεκρού, αλλά αποτελεί την αγγελία του κεντρικού σημείου της χριστιανικής πίστης. Όλη η σημασία της ζωής του Ιησού, όλο το κήρυγμά του σχετικά με τον φιλάνθρωπο  Θεό, όλες οι υποσχέσεις του θα είχαν πέσει στο κενό, αν η ζωή του είχε καταλήξει οριστικά στο σταυρικό θάνατο. Αντίθετα η ανάστασή του αποτελεί την επικύρωση εκ μέρους του Θεού, της διδασκαλίας του Ιησού, των υποσχέσεών του, την αποκάλυψη ότι ο Θεός είναι πατέρας που τρέφει για εμάς μια απεριόριστη τρυφερή αγάπη.

Η Ανάσταση συνιστά την απάντηση του Θεού στις ελπίδες των ανθρώπων, στην δίψα τους για ζωή, για ευτυχία και αγάπη. Το Ευαγγέλιο που κήρυξε ο Ιησούς αποτελεί σωτηρία, και ο θάνατός του είναι λύτρωση για εμάς, μόνο διότι αυτός ο θάνατος είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με την ανάστασή του. Χωρίς την ανάσταση ο Ιησούς θα ήταν μονάχα ένα ιστορικό πρόσωπο, ένας φιλάνθρωπος, ένας ηθικολόγος χωρίς μια ζωντανή σύνδεση με το σήμερα.

Εμείς πάντοτε αναγγέλλουμε με πίστη το θάνατο του Ιησού μαζί με την ανάστασή του. Κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας, μετά την καθαγίαση, ο ιερέας λέει: «Μυστήριο πίστεως» και οι πιστοί αναφωνούν: «Το θάνατό σου Κύριε, αναγγέλλουμε και την αγία σου Ανάσταση ομολογούμε, έως ότου έλθεις». Μόνο αυτή η σύνδεση είναι σωτήρια για εμάς. Χωρίς την ανάσταση ο σταυρικός θάνατος του Χριστού θα αποτελούσε απλώς μια σκανδαλώδη αποτυχία.

Ο θάνατος του Ιησού, πράγματι, υπήρξε ένα σκάνδαλο για αυτούς που ακόμη δεν είχαν την εμπειρία της ανάστασης. Κάτω από το σταυρό: «αυτοί που περνούσαν βλασφημούσαν τον Ιησού κουνώντας τα κεφάλια τους και λέγοντας: "Αλοίμονο σε σένα που γκρεμίζεις το ναό και τον ανοικοδομείς σε τρεις μέρες. Κατέβα από το σταυρό και σώσε τον εαυτό σου". Κατά παρόμοιο τρόπο και οι αρχιερείς τον κορόιδευαν μεταξύ τους, μαζί με τους γραμματείς, κι έλεγαν: "Άλλους έσωσε, αλλά τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει. Αυτός που είναι ο Χριστός, ο βασιλιάς του Ισραήλ, ας κατέβει τώρα από το σταυρό για να δούμε και να πιστέψουμε". Κι αυτοί που ήταν σταυρωμένοι μαζί του τον περιγελούσαν» (Μκ. 15, 29-32). Με τον Ιησού που θα  πέθαινε και το κήρυγμα της  βασιλείας του Θεού, θα πέθαινε κάθε αναλαμπή ελπίδας. Θα θριάμβευαν μόνο αυτοί που τον περιγελούσαν, αυτοί που τον σταύρωσαν. 

Η ανάσταση αντιπροσωπεύει την επέμβαση του Θεού και την ανατροπή της ήττας σε νίκη, του θανάτου σε Ζωή, την τελευταία λέξη την έχει ο Θεός όχι το σκοτάδι της βίας, της αδικίας και του κακού. Με αυτήν την έννοια η ανάσταση γίνεται «ευαγγέλιο», χαρμοσύνη αγγελία, αυτό το νόημα έχει η χαρά του Πάσχα που γιορτάζουμε. Το να πιστεύει κανείς στην ανάσταση του Χριστού, σημαίνει να πιστεύει ότι ο Θεός νικάει το θάνατο, είναι ο Θεός της Ζωής, οι υποσχέσεις του δεν είναι απατηλές, μας αφορούν.

Ο αναστημένος Ιησούς αποτελεί την απαρχή και την εγγύηση για αυτούς που πιστεύουν, διότι η ανάσταση είναι η οριστική ήττα του θανάτου. Η ανάσταση είναι για εμάς η εμπειρία της ζωτικότητας του αναστημένου, είναι το εντελώς αντίθετο της ριζικής μοναξιάς του ανθρώπου. Πιστεύω στην ανάσταση σημαίνει ότι πιστεύω σε κάποιον ο οποίος έχει τη δύναμη να εξάγει τη ζωή από το θάνατο και να δημιουργήσει ένα μέλλον αγαλλίασης, ζωής και ειρήνης. Η ανάσταση του Ιησού είναι η αποκάλυψη ενός Θεού ο οποίος νοιάζεται για την ιστορία της ανθρωπότητας γενικά και προσωπικά για τον καθένα από εμάς. Κανένα δράμα της ζωής δεν μπορεί να σβήσει την ελπίδα: «Ο Χριστός Ιησούς είναι που πέθανε, μάλλον που αναστήθηκε και ο οποίος είναι στα δεξιά του Θεού και αυτός μεσιτεύει για μας. Ποιός θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή πείνα ή γύμνια ή κίνδυνος ή μαχαίρι;» (Ρωμ. 8, 34-35).

Η ανάσταση δεν είναι μόνο ένα γεγονός που πραγματοποιήθηκε στον παρελθόν, αλλά που πραγματοποιείται στο παρόν, σε όλα τα παρόν των αιώνων.  Ενεργά, τώρα, αποτελεσματικά για τη σωτηρία μας. Αυτή είναι η παρήγορη υπόσχεση του Ιησού, ήδη από τώρα έχουμε τη ζωή του Αναστημένου: «Αλήθεια, αλήθεια σας λέω: όποιος ακούει το λόγο μου και πιστεύει σ' αυτόν που με έστειλε, έχει την αιώνια ζωή και δε θα φθάσει στην κρίση, αλλά έχει ήδη περάσει απ' το θάνατο στη ζωή. Αλήθεια, αλήθεια σας λέω: έρχεται ώρα, και είναι τώρα, όταν οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού και όσοι την ακούσουν θα ζήσουν» (Ιω. 5,24-25).

Ό,τι πραγματοποιήθηκε στον Ιησού γίνεται πραγματικότητα για τον καθένα από εμάς. Στην κραυγή του θνήσκοντος Ιησού πάνω στο σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» (Μτ. 27,46), ενώνεται η κραυγή όλων των καταδιωκομένων, των αδικημένων, αυτών που είναι μόνοι, όλων αυτών από τους οποίους τους  αφαιρέθηκε η ελπίδα και το μέλλον.

Στην κραυγή του πόνου και του θανάτου, ο τελευταίος λόγος, ο πιο αληθινός δεν είναι η σιωπή του Θεού, ούτε το κενό της απογοήτευσης και της αδικίας των ανθρώπων, αλλά η ισχυρή δύναμη του Θεού που ανασταίνει τον Ιησού από τους νεκρούς. Με αυτό τον τρόπο τροφοδοτείται η χριστιανική ελπίδα, ανοικοδομείται η χαρά της αγάπης και της πίστης. 

Ο αναστημένος Ιησούς εξακολουθεί να ενεργεί μέσα στην Εκκλησία του, η παρουσία να είναι δραστήρια και αποτελεσματική για τη σωτηρία των ανθρώπων, μέσω των ιερών μυστηρίων και κυρίως με το μοίρασμα του Άρτου και του Λόγου του. Τα τελευταία λόγια του Ιησού πριν από την ανάληψή του είναι: «Και ιδού, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του κόσμου» (Μτ. 28, 20). Αυτή η Παρουσία του Αναστημένου Χριστού ανάμεσά μας, αποτελεί την παρηγοριά μας, τρέφει την ελπίδα μας, είναι το στήριγμα στον πόνο, στην μοναξιά, στην απογοήτευση. Και επίσης με αυτήν  την Παρουσία μοιραζόμαστε τις χαρές μας και τις ελπίδες μας. Ευλογημένη αυτή η ζωντανή Παρουσία του αναστημένου Χριστού! Τα λόγια του Αποστόλου Πέτρου στους πρώτους χριστιανούς απευθύνονται και σε εμάς:  

«Εσείς τον αγαπάτε [τον Αναστημένο Χριστό] αν και δεν τον έχετε δει και τώρα χωρίς να τον βλέπετε, όμως τον πιστεύετε και γι' αυτό αισθάνεστε αγαλλίαση και ανέκφραστη και ένδοξη χαρά, ενώ αποκτάτε τον τελικό σκοπό της πίστεώς σας, που είναι η σωτηρία των ψυχών σας» (Α’ Πέτρου, 1, 8-9).

Αυτή η βεβαιότητα της διαρκής παρουσίας του αναστημένου Χριστού ανάμεσά μας, γίνεται ευχή και κάλεσμα για τον καθένα από εμάς, για αυτό:

• Είναι ώρα να δώσουμε μαρτυρία πως πιστεύουμε στην ανάσταση του Κυρίου.
• Είναι ώρα να αναγγείλουμε στον κόσμο ότι  η Ζωή είναι πιο δυνατή από τον θάνατο.
• Είναι ώρα να πιστέψουμε ότι την τελευταία λέξη πάνω στην ανθρώπινη ιστορία δεν την έχει η κακία, η βία, ο εγωισμός, αλλά η αγάπη που «τα πάντα νικά».  
• Είναι ώρα να πούμε σε αυτούς τους οποίους έχει κυριέψει ο φόβος: μη φοβάστε, έχετε θάρρος, διότι ο κόσμος, η καρδιά του κόσμου ζει εξ αιτίας του Αναστημένου. «Έχετε θάρρος, επειδή εγώ έχω νικήσει τον κόσμο», είπε ο Ιησούς στους μαθητές του (Ιω. 16,33).
• Είναι ώρα να αναγγείλουμε στον κόσμο πως η αμαρτία ηττήθηκε και ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, ελεύθερος για να αγαπήσει.
• Είναι ώρα να φωνάξουμε στον κόσμο πως ο θάνατος νικήθηκε και εγκαινιάστηκε ένας νέος τρόπος ζωής, αυτός της αγάπης.
• Είναι ώρα να πιστέψουμε ότι αυτή η πληγωμένη ανθρωπότητα μπορεί να μεταμορφωθεί από μια αγάπη που σώζει, συγχωρεί και αναγεννά.    

ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΥΧΗΘΟΥΜΕ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ !

 

† ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΗΣ
ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΡΟΔΟΥ
 

Δολοφονικοί ψιθυρισμοί και Πάσχα!

Το Πάσχα του Κυρίου μας είναι τόσο πλούσιο, ώστε αναρωτήθηκα: ποιο σημείο να τονίσω φέτος για την πίστη μας; Δεν μπορούμε να γιορτάζομε μόνο του Χριστού το Πάσχα. Οφείλομε κι εμείς οι ίδιοι να κάνομε Πάσχα, πέρασμα από μια κατάσταση θανάτου σε μια νέα ζωή. Ποιος όμως είναι ο θάνατός μας; Σκέφτηκα να διαβάσω το Ευαγγέλιο κατά Ιωάννη για να εμπνευστώ.

● Μου έκανε εντύπωση η αρχική διαπίστωση του ευαγγελιστή ότι ο Χριστός «ήρθε στον τόπο του, και οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν». Να, το δράμα, που οδήγησε τον Ιησού στο πάθος και το σταυρικό θάνατο: εκείνοι που περίμεναν τον Σωτήρα, και μάλιστα οι θρησκευτικοί ηγέτες, όταν Εκείνος ήρθε, παρερμήνευαν και διαστρέβλωναν τα λόγια και τα έργα του. Τον κατηγορούσαν στο λαό: «Έχει δαιμόνιο κι είναι τρελός. Γιατί τον ακούτε;». Και ενώ ο Πιλάτος έλεγε: «δεν μπόρεσα να βρω καμιά αιτία καταδίκης», εκείνοι έλεγαν: «σταύρωσέ τον»!!!

● Είχε πει ο Ιησούς: «Εγώ ήλθα για να δουν όσοι δεν βλέπουν, και όσοι βλέπουν να γίνουν τυφλοί». Μας καλεί να μπούμε στο εσωτερικό μας, και να δούμε τι συμβαίνει στο νου και την καρδιά μας. Εκεί έχομε πρόβλημα! Νομίζομε ότι ξέρομε, ότι μπορούμε να κρίνομε τους πάντες και τα πάντα, και δεν καταλαβαίνομε ότι όλοι ξεκινούμε από ένα σκοτάδι και δεν πρέπει να είμαστε εύκολοι στις κρίσεις μας. Γι’ αυτό μας λέει: «Μην κρίνετε, για να μην κριθείτε. Μην καταδικάζετε, και δεν θα καταδικασθείτε».

● Κακό είναι να κατακρίνομε με τη σκέψη μας. Χειρότερο κακό είναι όταν την κατάκρισή μας τη διαδίδομε γύρω μας. Όταν σπέρνομε σχόλια, δυσαρέσκειες, κατηγορίες, κακολογίες, κρίσεις επιφανειακές χωρίς να γνωρίζομε τους βαθύτερους λόγους. Και τα διαδίδομε ως σίγουρα, ως γεγονότα, ενώ είναι κουτσομπολιά ή συμπεράσματα δικά μας: «άκουσα, μου είπαν, είδα αυτό και συμπεραίνω εκείνο». Δολοφονικοί ψιθυρισμοί!

Τέτοια σχόλια, συμπεράσματα, διαδόσεις, κουτσομπολιά, λέγονταν και για τον Ιησού. Όλα γίνονταν με τα ΛΟΓΙΑ! Από τα λόγια όμως έφτασαν στα έργα. Τον σταύρωναν με τα λόγια, τον σταύρωσαν και στην πράξη.

● Μας λέει ο Ιησούς, παρομοιάζοντας τον εαυτό του με το φως: «Περπατάτε όσο έχετε το φως, για να μη σας κυριέψει το σκοτάδι. Αυτός που περπατά στο σκοτάδι, δεν γνωρίζει πού πάει».

Και ποιος περπατάει στο φως; Όποιος αγαπάει! «Μια νέα εντολή σας δίνω: να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως εγώ σας αγάπησα κι εσείς να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Με αυτό, όλοι θα γνωρίζουν ότι είστε δικοί μου μαθητές, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». Με τι τρόπο μας αγάπησε ο Χριστός; Προτίμησε να υπομείνει τη βία μας και να πεθάνει εξευτελισμένος στο σταυρό, παρά να ασκήσει ο ίδιος βία για να σώσει τον εαυτό του.

● Όταν κατακρίνομε και κακολογούμε τον άλλο, τη συμπεριφορά του, το έργο του, τότε ασκούμε βία, τον υποβιβάζομε στα μάτια του άλλου, τον εξευτελίζομε, του καταστρέφομε το έργο. Τον σταυρώνομε!!! Αυτό που κάνεις εις βάρος του άλλου, αν το έκαναν σ’ εσένα, θα σου άρεσε; Μη λες: Μα εγώ έχω δίκιο! Και οι φαρισαίοι και οι αρχιερείς πίστευαν ότι έχουν δίκιο. Αλλά έκαναν το εγκληματικό λάθος: σκότωσαν τον Θεό τους και Σωτήρα τους!!!

● «Με αυτό, όλοι θα γνωρίζουν ότι είστε δικοί μου μαθητές, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». Όχι αν πηγαίνετε στη Λειτουργία, αλλά αν μετά τη Λειτουργία ΑΓΑΠΑΤΕ!!! Τα σχόλια, οι κακολογίες, τα κουτσομπολιά που αναπαράγονται, ΔΕΝ είναι ΑΓΑΠΗ. Όταν σταυρώνομε τον άλλο με τα λόγια, δεν τον αγαπάμε. Τι ωφελούν λοιπόν οι τελετές της Μεγάλης Εβδομάδας και οι κυριακάτικες Λειτουργίες;

● Στις 4-9-2015 έλεγε ο Πάπας κατά τη θ. Λειτουργία: «Αυτός που κουτσομπολεύει, είναι σαν τον τρομοκράτη, που ρίχνει τη βόμβα και φεύγει! Με τη γλώσσα καταστρέφει, δεν δημιουργεί ειρήνη». Και μας προτρέπει: κάθε φορά που έρχεται στο στόμα σου να πεις κάτι, να σπείρεις ζιζάνια και διχασμό, να κακολογήσεις κάποιον, δάγκωσε τη γλώσσα σου. «Ο διάβολος μας βοηθάει σ’ αυτό. Το επάγγελμά του είναι να διχάζει»!

● Τη Μεγάλη Πέμπτη ο Χριστός προσευχήθηκε για μας: «Αυτοί που θα πιστέψουν σ’ εμένα, όλοι να είναι ένα, όπως εσύ, Πατέρα, μαζί μου κι εγώ μαζί σου, για να είναι κι αυτοί μαζί μας, ώστε ο κόσμος να πιστέψει πως εσύ με απέστειλες».

Τι κάνομε όταν σπέρνομε κακολογίες και μαυρίζομε τη φήμη ενός ανθρώπου ή μιας δραστηριότητας; Δείχνομε ότι δεν είμαστε ΕΝΑ, ότι έχομε ή δημιουργούμε διχόνοιες, ότι ο Χριστός δεν μπόρεσε να μας σώσει, να μας μεταστρέψει, να μας ενώσει, να φτιάξει νέους ανθρώπους. Έτσι, βλέποντας οι γύρω μας ότι ο Χριστός έχει….. τέτοιους μαθητές, δεν μπορούν να πιστέψουν στον Χριστό!!!

● Τη Μεγάλη Πέμπτη είπε ο Ιησούς στους μαθητές του: «Εσείς είστε καθαροί, αλλά όχι όλοι». Ήξερε ποιος θα τον προδώσει. Ξέρει ποιος από μας είναι καθαρός από κουτσομπολιά κλπ. Πώς θα πάμε να κοινωνήσομε; Χωρίς μετάνοια και αλλαγή συμπεριφοράς; Θα του δώσομε κι εμείς το υποκριτικό φιλί του Ιούδα;;;

Δεν μπορούμε να γιορτάζομε μόνο του Χριστού το Πάσχα. Οφείλομε κι εμείς οι ίδιοι να κάνομε Πάσχα, δηλαδή πέρασμα από μια κατάσταση θανάτου σε μια νέα ζωή, από το σκοτάδι στο φως, από το διαβολικό κουτσομπολιό στην αγάπη και την ενότητα!

● Ο Αναστημένος έλεγε πάντοτε: «Ειρήνη μαζί σας»!

Μετάνοια, συμφιλίωση, ειρήνη, χαρά! Τα εύχομαι για όλους μας!

 

Πασχαλινό Μήνυμα του Σεβασμιότατου Πέτρου,
Επισκόπου Σύρου-Θήρας-Κρήτης
 

ΠΑΣΧΑ 2018

«Ύστερα, ενώ οι Ένδεκα κάθονταν στο τραπέζι, φανερώθηκε και σ΄αυτούς ο Ιησούς και τους επέπληξε για την απιστία και τη σκληροκαρδία τους, επειδή δεν πίστεψαν σ΄εκείνους που τον είδαν αναστημένο. Και τους είπε: «Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο, κηρύξτε το χαρμόσυνο μήνυμα σε όλη την πλάση!» (Μκ 16,14-15)

Η μαρτυρία των πρώτων μαθητών του Ιησού είναι θεμελιώδους σημασίας για την πίστη μας. Επιβεβαιώνει τις προφητείες και μας πείθει για την αλήθεια των Γραφών. Το βιβλικό κείμενο, παράλληλα, φέρνει σ’ εμάς τους χριστιανούς του 21 αιώνα – που δεν είδαμε αλλά  πιστέψαμε – τη χαρά της ελπίδας και τη βεβαιότητα της συγχώρησης από τον Κύριο. Ο Ιησούς, παραβλέποντας τη σκληροκαρδία και την αμφιβολία των αποστόλων, που είδαν, άκουσαν και έζησαν με τον Διδάσκαλό τους και τον συνάντησαν μετά την ανάστασή Του, τους εμπιστεύεται και τους αναθέτει την αποστολή, που ήταν δική του μέχρι τότε, να πάνε σ΄ όλον τον κόσμο και να κηρύξουν το Ευαγγέλιο… Να αναγγείλουν την αλήθεια, τη μόνη που χρειάζονται οι άνθρωποι για να ζήσουν, δηλαδή πως ο Θεός είναι Πατέρας, είναι Αγάπη, είναι Συγχώρηση, είναι Ευσπλαχνία. 
Κάτω από το φως αυτής της πίστης, ανατρέχουμε στην αρχή της Βίβλου. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσή του». Αν, λοιπόν, ο Θεός είναι Αγάπη, και εμείς είμαστε πλασμένοι για ν΄αγαπάμε. Η Εκκλησία, οι χριστιανικές κοινότητες, ο καθένας από μας, πρέπει να πιστέψουμε  στην αγάπη του Θεού που, αν και μερικές φορές φαίνεται να σβήνει στις καρδιές μας, μένει άσβεστη για το Θεό. Είναι αυτή η αγάπη, η μοναδική, που μας προσφέρει πάντα τη δυνατότητα μεταστροφής, αναγέννησης, συμφιλίωσης. Μπορούμε πάντα να αρχίσουμε από την αρχή. Μπορούμε  πάντα να γίνουμε εμείς οι μάρτυρες της Ανάστασης του Χριστού!!!        
Είθε το φως από τη «νέα φωτιά» της Πασχαλινής Λαμπάδας, να απομακρύνει τα σκότη της ζωής μας και να φωτίσει την καρδιά μας με την πίστη για την άπειρη Αγάπη Του!
 

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
 

Κατήχηση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Εισέλθετε πάντες στο συμπόσιο της πίστεως.

Η βυζαντινή λειτουργική παράδοση, κατά τον πασχαλινό εορτασμό της αναστάσεως του Κυρίου, στο τέλος της ιερής ακολουθίας του όρθρου, διαβάζει μία κατήχηση, μία πραγματική και αληθινή μυσταγωγία, αποδιδόμενη στον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο. Είναι ένα κείμενο σύντομο και πολύ ωραίο, στο οποίο κατά κάποιο τρόπο, βρίσκουμε μία σύνθεση όλων εκείνων τα οποία εμείς ως χριστιανοί τελούμε και ζούμε κατά το Πάσχα του Κυρίου: την ευσπλαχνία, την αγάπη, την επιθυμία μπορούμε να πούμε τη βιασύνη, με τα οποία ο Κύριος θέλει να υποδεχθεί όλους στο συμπόσιο του Πάσχα.
Μετά από τη σαρακοστιανή πορεία, χαρακτηρισμένη από την προσευχή, τη νηστεία, την «προσπάθεια και την εργασία», όπως λέει η μοναστική παράδοση, η σύντομη αυτή κατήχηση γίνεται σχεδόν ένα βάλσαμο ευσπλαχνίας και παρηγοριάς για όλους τους χριστιανούς. Παρουσιάζουμε αυτό το κείμενο χωρισμένο σε τρία μέρη, και με σύντομο σχόλιο για κάθε μέρος.

Eἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως. Εἴ τις εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ. Εἴ τις ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον. Εἴ τις ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα. Εἴ τις μετά τήν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἑορτασάτω. Εἴ τις μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω˙ καί γάρ οὐδέν ζημειοῦται. Εἴ τις ὑστέρησεν εἰς τήν ἐνάτην, προσελθέτω, μηδέν ἐνδοιάζων. Εἴ τις εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἐνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον˙ ἀναπαύει τόν τῆς ἐνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης˙ καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται˙ καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται˙ καί τήν πρᾶξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ.

Το κείμενο αρχίζει με μία πρόσκληση προς όλους τους ανθρώπους να συμμετέχουν στη μεγάλη γιορτή του Πάσχα του Κυρίου. Σαν ένα είδος κάλεσμα για να προσελκύσει την προσοχή, ο συντάκτης της κατηχήσεως σχολιάζει την παραβολή του Ματθ.20, 1 και συνέχεια, η οποία περιγράφει τον ιδιοκτήτη, που βγαίνει να συμφωνήσει με τους εργάτες, και υπογραμμίζει ότι η νηστεία, η άσκηση, η σαρακοστιανή κούραση είναι μία «εργασία» μία «προσπάθεια», την οποία πάντα δέχεται ο Κύριος αλλά αυτή η υποδοχή της εργασίας και της προσπάθειας από τον Κύριο προχωρά πέρα από τη φροντίδα, ακόμα και την καθυστέρηση εκείνων, οι οποίοι ολοκληρώνουν αυτήν την πορεία: «Γιατί ο ιδιοκτήτης είναι γενναιόδωρος και υποδέχεται τον τελευταίο όπως και τον πρώτο». Η απολύτρωση την οποία πραγματοποιεί ο Χριστός, η απεριόριστη αγάπη του για τους ανθρώπους προεκτείνεται από την υποδοχή του έργου που εκπληρώθηκε μέχρι την γενναιοδωρία προς έστω και μόνη την επιθυμία να εκπληρωθεί αυτό το έργο. Ας προσέξουμε τις εκφράσεις του κειμένου: «Αυτός υποδέχεται… ευαρεστείται… τιμά… επαινεί…». Η γενναιοδωρία του Θεού ξεπερνά την καιροσκοπία και την ανθρώπινη δέσμευση.

Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν˙ καί πρῶτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν ἀπολαύετε. Πλούσιοι καί πένητες μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε˙ ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι τήν ἡμέραν τιμήσατε˙ νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον. Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθη πεινῶν. Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως˙ πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία. Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος.

Το κείμενο υπογραμμίζει επίσης ότι όλοι είμαστε καλεσμένοι στο συμπόσιο της Βασιλείας, υπογραμμίζει και την αφθονία της τράπεζας, το δώρο του μόσχου του σιτευτού, συμβόλου της ευσπλαχνίας και της απέραντης αγάπης του Κυρίου. Είναι ένα συμπόσιο το οποίο χορταίνει την πείνα μας, συγχωρεί τα σφάλματά μας, μας ανασταίνει και μας απελευθερώνει από το θάνατο. Το κατηχητικό αυτό κείμενο παρουσιάζει τη θεϊκή υποδοχή, στην οποία όλοι είμαστε καλεσμένοι: «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες», «πλούσιοι και πένητες». Ο Κύριος δεν περιφρονεί τη δέσμευση, ούτε αρνείται τη μικρότητα της προσπάθειας, έστω και αν η προσπάθεια αυτή είναι ασήμαντη. Η συγχώρηση που βγήκε από τον τάφο η συγνώμη που ανάβλυσε από την ίδια την ανάσταση του Κυρίου, απλώνεται σε όλους.

Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ἅδην ὁ κατελθών εἰς τόν ἅδην. Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ. Καί τοῦτο προλαβών Ἠσαϊας ἐβόησεν˙ ὁ ἅδης φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοι κάτω. Ἐπικράνθη˙ καί γάρ κατηργήθη. Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεπαίχθη. Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεκρώθη. Ἐπικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη. Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐδεσμεύθη. Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν. Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ. Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε. Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος; Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι. Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες. Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι. Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται. Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος. Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Το τρίτο μέρος της κατηχήσεως, παρουσιάζει το θέμα της καθόδου του Χριστού στον Άδη, χρησιμοποιώντας αντιθετικές εικόνες, οι οποίες κατορθώνουν σχεδόν να δώσουν ζωή, στο ίδιο το κείμενο: Δεχόμενος το θάνατο, καταδιδόμενος σ’ αυτόν, ο Χριστός κατατροπώνει τον θάνατο: μπαίνοντας μέσα στον Άδη, τον αδειάζει από κάθε του εξουσία: αφήνοντας τον εαυτό του «να φαγωθεί» «να καταβροχθιστεί» από τον Άδη, ο Χριστός γίνεται γι’ αυτόν πικρή τροφή, γίνεται καταστροφή, παιχνίδι εμπαιγμός, εξουδετέρωση, αλυσίδα, ήττα. Η αληθινή ενσάρκωση του Λόγου του Θεού έγινε η αιτία της ήττας του Άδη και επομένως έγινε η αρχή της απελευθερώσεώς μας: «Παρέλαβε ένα σώμα, και βρέθηκε μπροστά στο Θεό. Παρέλαβε γη και συνάντησε τον ουρανό. Παρέλαβε αυτό που έβλεπε και έπεσε εξαιτίας αυτού που δεν έβλεπε».
Τελικά το κείμενο καταλήγει με τον ύμνο της νίκης, της απολυτρώσεως, την οποία ο Χριστός κατορθώνει με την ένδοξη ανάστασή του: «Ανέστη Χριστός, και οι δαίμονες έπεσαν. Ανέστη Χριστός και οι άγγελοι χαίρονται. Ανέστη Χριστός, και η ζωή βασιλεύει. Ανέστη Χριστός και κανένας νεκρός δε μένει στα μνήματα. Γιατί ο Χριστός αναστάς από τους νεκρούς έγινε η απαρχή των κεκοιμημένων». Το συμπέρασμα της κατηχήσεως μας οδηγεί στο πασχαλινό τροπάριο της βυζαντινής παραδόσεως: «Χριστός ανέστη εκ νεκρών. Θανάτω θάνατον πατήσας. Και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Για εφέτος αφήνω την επιστολή για το Πάσχα να είναι αυτός ο Λόγος του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου. Στην πορεία μας ως Αποστολική Εξαρχία στην Ελλάδα ζητούμε από τον Κύριο να μας αξιώσει ώστε σε κάθε στιγμή της ζωής μας να ακούμε πάντοτε τη φωνή του, η οποία μας καλεί να μπούμε γεμάτοι εμπιστοσύνη στη γιορτή στο συμπόσιο της βασιλείας Του, όπου μας περιμένει με ανοιχτά χέρια, από τον σταυρό Του, στην Ανάστασή Του.
 

+ π. Εμμανουήλ Νιν
Αποστολικός Έξαρχος