ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΡΩΤΟΥΝ

Πριν από ένα μήνα  έζησα με την οικογένειά μου για  ένα μικρό χρονικό διάστημα  στην εξοχή.  Ξεκουραστήκαμε και διασκεδάσαμε μαζί. Την Κυριακή συμμετείχαμε στη Θεία Λειτουργία που τελέστηκε  στο Ναό του χωριού και την βρήκαμε  πολύ διαφορετική από αυτή που τελείται στη δική μας ενορία στην πόλη. Πριν απ’ όλα μερικά Αναγνώσματα  και προσευχές διαβάστηκαν  στη γερμανική γλώσσα , επειδή το χωριό ήταν πολύ κοντά  στη Αυστρία.   Για να πω την αλήθεια μου φάνηκε ενδιαφέρον αυτό που άκουσα και είδα, ενώ του μπαμπά του φάνηκε ότι ήταν λάθος αυτό που γινόταν διότι, όπως έλεγε: εφόσον βρισκόμαστε στην Ιταλία έπρεπε να χρησιμοποιείται η επίσημη ιταλική γλώσσα.

Κατά τη στιγμή της καθαγίασης  και μετά, ένας λειτουργοϋπηρέτης  κτυπούσε παρατεταμένα ένα καμπανάκι αρκετά δυνατά. Σε μας στην πόλη  δεν χρησιμοποιούμε στη Λειτουργία καμπανάκι.

Γιατί γίνεται αυτό;

Έχει αξία να συμμετέχει κάποιος στη Θεία Λειτουργία που τελείται σε μια άλλη γλώσσα;

Μάξιμος

Η τέλεση του Μυστηρίου της Ευχαριστίας  είναι η στιγμή που όλη η  χριστιανική κοινότητα εκδηλώνει  τη σχέση της με όλη την Καθολική  Εκκλησία, όπως επίσης και την ιδιαιτερότητα και την παράδοση της.  Εγώ ο ίδιος ζω  στην Valled’ Aosta   και σε μας η Κυριακάτικη Ευχαριστία  τελείται ένα μέρος στα γαλλικά.  Για μια χριστιανική κοινότητα δεν αρκεί  το που μένει κάποιος , σε ποια χώρα , αλλά πρέπει να υπολογίζει και τη συμμετοχή του σε μία  μεγάλη παράδοση. 

Στην Ιταλία  υπάρχουν ενορίες οι οποίες στη Θεία Λειτουργία  διατηρούν το δεσμό  με εκείνες τις γλώσσες  που αποτελούν μέρος της παράδοσης τους. Στα βόρεια ανατολικά  τα γερμανικά, στα βόρεια δυτικά  τα γαλλικά  και στα νότια τα ελληνικά  και τα αλβανικά. 

Σίγουρα έχει σημασία  το να συμμετέχει κανείς στη Θεία Λειτουργία  σε μια άλλη γλώσσα  και είναι ευκαιρία  για να ζήσει  την καθολικότητα της Εκκλησίας  που είναι μία και ταυτόχρονα διαφορετική.

Όσο αφορά το κτύπημα με το καμπανάκι  τη στιγμή της καθαγίασης, είναι μία συνήθεια  που χρησιμοποιείτο  μέχρι τη λειτουργική μεταρρύθμιση  της Β’ Συνόδου του Βατικανού. (η μεγάλη συνάντηση  όλων των επισκόπων  του κόσμου), όταν η Ευχαριστία ετελείτο στα λατινικά και ο ιερέας είχε την πλάτη του στραμμένη προς το λαό, μερικές φορές τόσο μακριά από τους παρόντες πιστούς  και χωρίς μικρόφωνο. Το καμπανάκι  ενημέρωνε τους πιστούς για  τη στιγμή  της καθαγίασης και έτσι όλοι έκαναν μια βαθειά  πράξη προσκύνησης. Σε μερικές  ενορίες αυτή η συνήθεια συνεχίζεται, όπως διαπίστωσες κι εσύ!