ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ!
Ένας άγνωστος ιός, αφού άρχισε να κάνει ζημιές στην Ανατολή έφθασε και μέχρι τη Δύση. Φρόντισε να επισκεφθεί όλη τη γη, γι΄ αυτό και ταξίδεψε χρησιμοποιώντας όχι τα συνηθισμένα ΜΜΜ, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο για να φθάσει και σε Βορρά και Νότο προσπαθώντας να μην ξεχάσει καμιά γωνιά της γης και να προκαλέσει όσο το δυνατό περισσότερες κακό και χιλιάδες θανάτους!
Εμείς στην Ελλάδα δεν είμαστε πιο τυχεροί από τους πολίτες των άλλων κρατών. Αυτό που έγινε στην πατρίδα ήταν η χρήση της σύνεσης, της επιστήμης και των ανθρώπων που βάζουν την ανθρώπινη ζωή πολύ πιο ψηλά από τις ανθρώπινες τσέπες.
Αυτό ήταν φυσικό, να έχει και ορισμένους περιορισμούς. Ο πιο μεγάλος ήταν το κλείσιμο στα σπίτια μας που ακόμη συνεχίζεται και δε ξέρουμε πόσο ακόμη θα διαρκέσει.
Υπάρχουν οικογένειες που δεν στερούνται τη συντροφιά, ιδιαίτερα οι πολυμελείς. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι εύκολο να δεχθεί κάποιος μια παρατεταμένη περίοδο κλεισούρας, διότι μπορεί να δημιουργούν και άλλα προβλήματα εκτός από αυτά που χαρίζει άφθονα ο κορωνοϊός.
Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που είναι, από την ίδια την αποστολή τους, συχνά μόνοι στο σπίτι τους και δεν νιώθουν τόσο πολύ τη μεγάλη αυτή μοναξιά, διότι την έχουν κατά κάποιο τρόπο συνηθίσει.
Προσωπικά είμαι τυχερός διότι καθημερινά με συντροφεύουν δύο πτηνά του ουρανού: ένας κούκος και ένα περιστέρι.
Ένα περιστέρι έρχεται τώρα τελευταία στο μπαλκόνι μου και κάθεται εκεί υπομονετικά για να μου κάνει συντροφιά. Δεν μιλά, με κοιτά μόνο και σαν να θέλει να μου πει: κάνε υπομονή όπως κάνουν τόσοι άλλοι που είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, και ίσως δεν έχουν ούτε παράθυρο να δουν προς τα έξω, διότι το σπίτι τους είναι σε ένα υπόγειο. Και εγώ το ακούω με προσοχή και υπομένω όπως τόσος κόσμος, μα και ελπίζω ότι όλα με τη βοήθεια του Θεού, που επιτρέπει αυτή τη δοκιμασία μας, διότι θέλει κάτι καλό να μας διδάξει. Με τη δική του βοήθεια θα πάνε καλά και θα φωτίσει τους ανθρώπους που έχουν τις τύχες της γήινης ζωής μας στα χέρια τους, να βρουν τον τρόπο να μας απαλλάξουν από αυτό τον μικρό ιό που κάνει μεγάλο κακό.
Ένας κούκος, ηλικιωμένος που γεννήθηκε το 1937 και είναι ένα εκκρεμές ρολόι που είχε κάνει δώρο ο κουμπάρος στο γάμο της μακαρίτισσα της μητέρας μου. Από τότε μέχρι σήμερα και δεν ξέρω ακόμη πόσο συνεχίζει να μου υπενθυμίζει τόσο τις ώρες της ζωής μου όσο και τη μνήμη της αγαπητής οικογένειάς μου.
Η πατρίδα μας δεν επαινείται από τρίτους μόνο για τη σημερινή σωστή, έγκαιρη, έγκυρη και επιστημονική αντιμετώπιση αυτής της πανδημίας, αλλά και για τη χθεσινή σοφία των σοφών προγόνων μας που έλεγαν: «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Και εμείς οι σημερινοί, μέσα από αυτό το κακό, που τόσο ξαφνικά μας βρήκε, αναζητούμε και το καλό που σύντομα θα έλθει.
Ναι δοκιμάστηκε και η πίστη μας, αλλά και εξαγνίστηκε από περιττά στοιχεία και όταν με το καλό επανέλθουμε στην κανονικότητα, αν και διαφορετική, σίγουρα θα είμαστε πιο δυνατοί, πιο αγαπημένοι, πιο ενωμένοι και ενισχυμένοι από το λόγο του Θεού. Αυτόν το λόγο που ακούσαμε προχθές Κυριακή του Θωμά: « μακάριοι αυτοί που δεν είδαν και πίστεψαν»
