Στην Αγία Έδρα η έγκριση της αφιερωμένης ζωής στις Ανατολικές Εκκλησίες
Με την Αποστολική Επιστολή με τη μορφή ιδιοβούλου «Ab initio», ο Πάπας Φραγκίσκος αποφάσισε να παραπέμψει στην Αποστολική Έδρα κάθε απόφαση για επίσημη αναγνώριση των νεοσύστατων κοινοτήτων της αφιερωμένης ζωής. Το έγγραφο είναι παρόμοιο σε μορφή και ουσία με αυτό που έγινε γνωστό στις 4 Νοεμβρίου, με το «Authenticum charismatis», με το οποίο ο Φραγκίσκος είχε ορίσει την τάξη της ίδιας υπόθεσης σε ότι αφορά τον Κώδικα του Κανονισμού της Λατινικής Εκκλησίας.
Παραθέτοντας το διάταγμα «Perfectae caritatis», βάσει του οποίου, για να κάνουν δεκτές τις διάφορες μορφές της αφιερωμένης ζωής, είναι “ειδικά οι Ποιμένες των συγκεκριμένων Εκκλησιών” που ρυθμίζουν την πρακτική τους και τις καθιερώνουν σε “σταθερές μορφές ζωής”, αποφεύγοντας ωστόσο να κάνουν δεκτές ελλιπείς και αχρείαστες κοινότητες, το Motu proprio δηλώνει ότι” η Αποστολική Έδρα είναι η μόνη υπεύθυνη τόσο για τη συνοδεία των Ποιμένων στη διαδικασία της διάκρισης που οδηγεί στην εκκλησιαστική αναγνώριση ενός νέου Ινστιτούτου ή μιας νέας Μοναχικής κοινότητας τοπικού δικαίου, και την τελική κρίση για να ελεγχθεί η αυθεντικότητα του εμπνευσμένου σκοπού”.
Στo Vatican News, ο γραμματέας του Συνεδρίου για τις Ανατολικές Εκκλησίες, Σεβασμιότατος Giorgio Demetrio Gallaro, εξηγεί την έννοια της νομοθετικής αλλαγής:
Ποια είναι η σημασία της νομοθετικής αλλαγής που γίνεται στον κώδικα κανόνων για τις Ανατολικές Εκκλησίες;
Απ. – Πρακτικά με τη δημοσίευση της Αποστολικής Επιστολής «Authenticum Charismatis» που τροποποιεί ορισμένους κανόνες του Λατινικού Κώδικα του 1983 – κανόνες που εξακολουθούν να ισχύουν μέχρι αυτό το νέο Motu proprio – ο Πάπας έχει αποδείξει ότι για την ίδρυση ενός νέου ινστιτούτου αφιερωμένης ζωής είναι απαραίτητο την προηγούμενη άδεια της Αγίας Έδρας και, ως εκ τούτου, νομίζω ότι, θεωρώντας επείγον και σκόπιμο οι Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες να έχουν επίσης ένα παρόμοιο νομοθετικό πλαίσιο, με την Αποστολική Επιστολή Ab Initio, ολόκληρη η Καθολική Εκκλησία, Ανατολή και Δύση, τώρα θα βρίσκεται στην ίδια γραμμή. Αυτός είναι ο σκοπός αυτού του Motu Proprio αφιερωμένου στις Ανατολικές Εκκλησίες, ώστε να μην δημιουργούνται διαφορετικές καταστάσεις. Πρέπει επίσης να ειπωθεί ότι από τη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού υπήρξαν πολλές νέες μορφές αφιερωμένης ζωής, Ινστιτούτων, και κατά καιρούς υπήρξαν επίσης επικαλύψεις. Επομένως, για να αποφευχθεί αυτό, από τώρα και στο εξής, η προηγούμενη άδεια της Αποστολικής Έδρας θα είναι απαραίτητη μέσω, της Συνέλευσης για τις Ανατολικές Εκκλησίες, και για τη Λατινική Εκκλησία, μέσω της Συνέλευσης Ινστιτούτων Αφιερωμένης Ζωής και Κοινωνιών της Αποστολικής Ζωής. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για αυτήν την αλλαγή των κανόνων.
Πόσο διαδεδομένο είναι το φαινόμενο των νέων μορφών αφιερωμένης ζωής στις Ανατολικές Εκκλησίες;
Απ. – Στις Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες είναι λιγότερο διαδεδομένη από την Εκκλησία της Ρωμαϊκής παράδοσης, για το απλό γεγονός ότι παρόλο που υπάρχουν περίπου είκοσι Ανατολικές Εκκλησίες, 22-23, αυτές οι μορφές είναι λιγότερες. Μέχρι τη δεκαετία του 1950, για παράδειγμα, είχαμε μια πιο έντονη μοναστική παρουσία στις Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες, τότε ο Πίος XII δημοσίευσε ένα Motu Proprio σχετικά με τη θρησκευτική ζωή και, δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, πολλά από αυτά τα Ανατολικά μοναστικά Ινστιτούτα επέλεξαν μια μορφή θρησκευτικής ζωής , της αφιερωμένης ζωής, με τον ίδιο τρόπο όπως η Δυτική Εκκλησία. Αλλά, υπήρξε επίσης πολλαπλασιασμός αυτών των ινστιτούτων ειδικά μετά τη Β Σύνοδο του Βατικανού. Υπάρχει ένας ορισμένος αριθμός Ινστιτούτων αφιερωμένης ζωής, γι’ αυτό χρειαζόμαστε μια κανονιστική, κανονική προσέγγιση, η οποία να μη δημιουργεί διαφορές. Αυτό μπορεί να ειπωθεί για τις καινοτομίες των κανόνων που σχετίζονται με αυτήν τη νομοθεσία, τόσο στον λατινικό κώδικαςτου 1983 όσο και στον ανατολικό κώδικα της δεκαετίας του ’90. Δεδομένου ότι ο Ρωμαίος Ποντίφικας είναι ο μόνος νομοθέτης, δεν πρέπει να απομακρυνόμαστε από τους κανόνες του Κανονικού Δικαίου.
Επομένως απόφαση απλοποίησης;
Απ. – Ναι, πάντα σεβόμενοι την ποικιλία των χαρισματικών και σε αρμονία με τη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού και τα μεταγενέστερα έγγραφα. Για παράδειγμα, το διάταγμα Perfectae Caritatis, στο σημείο τονίζει ότι η Εκκλησία καλωσορίζει τις διάφορες μορφές της αφιερωμένης ζωής ως εκδήλωση του πλούτου των δώρων του Αγίου Πνεύματος. Επιπλέον, η εκκλησιαστική εξουσία, τόσο σε παπικό όσο και σε επισκοπικό επίπεδο, πρέπει να ερμηνεύσει αυτά τα συμβούλια, να ρυθμίσει την πρακτική τους και να καθιερώσει σταθερές μορφές αφιερωμένης ζωής, αποφεύγοντας ακριβώς τη δημιουργία μικρών χρήσιμων ιδρυμάτων που δεν διαθέτουν επαρκή εκκλησιαστική δύναμη. Αυτός είναι ο σκοπός των αλλαγών. Πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη μας αυτό που είπε ο Ιωάννης Παύλος Β ‘- ο οποίος ήταν ο νομοθέτης του Κώδικα τόσο για τη Λατινική Εκκλησία όσο και για τις Ανατολικές – ότι δηλαδή, οι κανόνες εξυπηρετούν το καλό της Εκκλησίας και μπορούν να αλλάξουν σε περίπτωση ανάγκης. Επομένως, ο Άγιος Πατέρας Φραγκίσκος δεν κάνει τίποτα άλλο παρά, σύμφωνα με τα αιτήματα και τις ανάγκες, να τροποποιήσει μερικούς κανόνες του Κώδικα Κανονικού Δικαίου.
+Ν
