Στη φυλακή για να δώσει μαρτυρία της ευσπλαχνίας του Θεού

Είναι πέντε πού σήμερα το απόγευμα θα ενταχθούν επίσημα στο Ordo Virginum (Τάξη των Παρθένων) της Επισκοπής Ρώμης. Ο Καρδινάλιος Βικάριος Angelo De Donatis θα προεδρεύσει στην τελετή της ένταξης των παρθένων, η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 5.30 μ.μ. στη Βασιλική του Αγίου Ιωάννη στο Laterano. Ανάμεσά τους είναι η Chiara D’Onofrio που για αρκετά χρόνια ανακάλυψε ότι η φυλακή δεν είναι μόνο θεραπεία για το κακό και ότι υπάρχουν και πρέπει να εφαρμοστούν εναλλακτικές δυνατότητες. Έτσι επέλεξε να συνοδεύσει τα κορίτσια της γυναικείας φυλακής της Rebibbia στην περίοδο κράτησής τους και να τα βοηθήσει στη δύσκολη διαδικασία επανένταξης τους στην κοινωνία.

Η κλίση
Η κλήση της Chiara ξεκινά από την Αϊτή: “Το 2010 είχα μια πολύ δυνατή εμπειρία”, εξηγεί. «Έγινε μεγάλος σεισμός και η εγκληματικότητα που ακολούθησε ήταν ανεξέλεγκτη. Ήταν η απάντηση στην απόγνωση και τη φτώχεια μετά τον σεισμό. Εκεί έμαθα για τη δυστυχία και το τι συνεπάγεται να ζεις σε ακραία φτώχεια. Αργότερα απέκτησα μια εμπειρία με βοήθεια των Καπουκίνων Μοναχών και συνάντησα δύο κορίτσια στη φυλακή. Τότε αποφάσισα να πραγματοποιήσω αυτή την πορεία. Σε αυτό το πλαίσιο ανακάλυψα τα θαύματα των έργων του Θεού, αγγίζοντας από πρώτο χέρι πώς ο Κύριος αγαπά όλα τα παιδιά του και δεν θέλει κανένα από αυτά, ακόμη και τα πιο μικρά, να χαθούν. Εκτός από αυτό γνώρισα και τη μεταστροφή και την επιθυμία γυναικών στη φυλακή να αλλάξουν τη ζωή τους ».

Εθελοντισμός στη φυλακή
Για την Chiara, το να πηγαίνεις στη φυλακή δεν σημαίνει παροχή βοήθειας ή φιλανθρωπία, διότι στη ζωή της αποστολής της η κεντρική θέση καταλαμβάνεται από φιλανθρωπία και έχει κάνει μια τυπικά χριστιανική επιλογή: αυτή της υπεροχής της δωρεάς. «Το πράγμα που με εξέπληξε περισσότερο, όταν πέρασα τους τοίχους των φυλακών, ήταν ότι βρήκα ανθρώπους σαν κι εμένα. Γυναίκες με επίγνωση της αδυναμίας τους και της ευθραυστότητάς τους και, για αυτόν τον λόγο, ήταν ακόμη πιο ταπεινές. Όλα φαινόντουσαν να έχουν έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή: την επιθυμία για λύτρωση και την ξανασύνδεση των νημάτων μιας ζωής που χαρακτηρίζεται, εφόσον μια κοινή προέλευση “.

Το δράμα των μητέρων
Η Chiara μοιράζεται την αγωνία και τις φιλοδοξίες των κοριτσιών σε καθημερινή βάση, χωρίς να μεταφέρει καμία ιδεολογία ή πολιτιστικά μοντέλα, διότι η δική της αποστολή είναι μια συμπάθεια και αγάπη για εκείνες που έχουν κάνει λάθη και πληρώνουν. Η αποστολή της είναι να ευαισθητοποιήσει την αξιοπρέπεια τους, προωθώντας μια διαδικασία ωρίμανσης που υπάρχει στην κοινότητα στην οποία εργάζεται η ίδια. «Ένα πράγμα που δεν είχα σκεφτεί ποτέ είναι το δράμα της μητρότητας», συνεχίζει. «Αυτό προκαλεί το μεγαλύτερο πόνο τους, επειδή ζουν συνεχώς με μια κατάσταση πόνου εξαιτίας της απόστασης, του φόβου να κριθούν ή, χειρότερα, να απορριφθούν. Σε αυτήν την περίπτωση, ο εθελοντής καλείται να ακούσει, να υποστηρίξει και να βοηθήσει τη γυναίκα. Είναι απαραίτητο να ξεπεράσει το αίσθημα ενοχής που αισθάνεται απέναντι στην οικογένειά της και να απενεργοποιήσει την επικοινωνία. Σε αυτό πρέπει να δράσουμε ως γέφυρα ».

Έκκληση στους νέους
Υπάρχουν πολλά αγόρια και κορίτσια της εποχής της Chiara που είναι αγανακτισμένα σήμερα, υψώνουν τις φωνές τους και θέλουν ο κόσμος της φυλακής να ξεχαστεί το συντομότερο δυνατό, έτσι ώστε αυτό το «σύγχρονο καθαρτήριο» να μείνει μακριά από αυτά και να μην τα ενοχλεί. Δεν έχει σημασία αν αυτοί που ζουν ή εργάζονται εκεί βρίσκονται σε απογοητευτικές ή εξευτελιστικές συνθήκες. Η νέα αφιερωμένη γυναίκα σκέφτεται με διαφορετικό τρόπο. Πράγματι, ξεκινά μια έκκληση ώστε οι συντρόφισσές της να ζήσουν μαζί αυτή τη μοναδική εμπειρία αλληλεγγύης: «Αξίζει πραγματικά», σημειώνει. «Όποιος έχει ζήσει πλήρως το έλεος του Θεού δεν μπορεί να το κρατήσει μόνο για τον εαυτό του. Και στη φυλακή υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν γνωρίζουν ότι αγαπιούνται από τον Κύριο και από τους αδελφούς τους. Την πρώτη φορά που μπήκα εκεί, φοβόμουν: οι διάδρομοι, τα κελιά και τα κάγκελα με τρόμαζαν. Έπειτα όμως όλα εξαφανίστηκαν μετά τη συνάντησή μαζί τους. Είχαν πέσει οι αποστάσεις και οι ίδιες ζήτησαν ένα χέρι βοηθείας για να ξανασηκωθούν. Πρέπει να ομολογήσω, ότι χάρη σ’ αυτή την αποστολή, έμαθα πολλά».

+Ν