Σεβαστείτε (ότι εγώ δε σεβάστηκα…)
Άνοιξε “ο ασκός του Αιόλου” με την καταγγελία της πιο πετυχημένης σε διακρίσεις πρώην ελληνίδας αθλήτριας, νυν αξιωματικού του ελληνικού στρατού, κατά αθλητικού παράγοντα που την κακοποίησε σεξουαλικά σε νεαρή ηλικία. Πολλά άτομα παίρνουν θάρρος να αναφερθούν σε παρόμοιες εμπειρίες και μακάρι να αποτελέσει αφορμή για έλεγχο στο σύνολο του ελληνικού αθλητισμού.
Εξάλλου παρόμοια φαινόμενα έχουν καταγγελθεί σε αθλητικές ομοσπονδίες πολλών χωρών του εξωτερικού και θα ήταν πολύ δύσκολο να μην έχει συμβεί και εδώ. όπως αντίστοιχη κακοποίηση νέων παιδιών και γυναικών έχει συμβεί άπειρες φορές σε μέρη που λογικά παρέχουν προστασία (οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, σχολείο, εκκλησία…) Από άτομα, υποτίθεται, υπεράνω υποψίας…
Σε ανάλογες περιπτώσεις συνήθως διατυπώνονται δύο “ενστάσεις”: από τους τρίτους η απορία “γιατί τώρα και όχι νωρίτερα” από τους φερόμενους ως θύτες η έκκληση “σεβαστείτε” (την οικογένειά μου, τη θέση μου, το αξίωμά μου…)
Ας μου επιτραπούν μερικές σκέψεις. Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης ανάλογης τραγικής εμπειρίας, επομένως και δυνατότητα καταγγελίας της: Λόγω ψυχικής ή σωματικής ωριμότητας, δυνατότητα απόδειξης ή ψυχικού δεσμού με το θύτη, Κάποιοι/ες π.χ. μίλησαν μετά το θάνατο του γονιού, δασκάλου, προπονητή, ή ιερέα που τους / τις κακοποίησε. Τότε μπόρεσαν…
Σέβομαι το τεκμήριο αθωότητας του όποιου κατηγορούμενου. Αηδιάζω όμως στο επιχείρημα να σεβαστώ “ότι ο ίδιος δε σεβάστηκε”. Ο ίδιος! Γιατί η οικογένεια κάποιου, οι συνάδελφοί του, ο χώρος εργασίας ή άσκησης ενός λειτουργήματος δεν ευθύνονται και δε μολύνονται από την, πιθανή δική του, εγκληματική συμπεριφορά. Ευθύνονται. όσοι έχουν νομική ευθύνη για τις πράξεις κάποιου, ίσως γιατί δεν τον έλεγξαν έγκαιρα και πρέπει να αποζημιώσουν τα θύματα. Αλλά μέχρι εκεί! Ούτε ένα άθλημα φταίει για την Ομοσπονδία του, σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ούτε οι γονείς ή οι εκπαιδευτικοί, γενικά, για όσους δε σεβάστηκαν ανθρώπους αυτούς που έπρεπε να σεβαστούν.
Αντίστοιχα, φυσικά, στον εκκλησιαστικό χώρο είναι ΝΤΡΟΠΗ να γίνεται σύγκριση των εκατομμυρίων επισκόπων, ιερέων και μοναχών που υπηρέτησαν όλη τους τη ζωή τους τον άνθρωπο με τους λίγους, αναλογικά, που δεν αποδείχθηκαν άξιοι του λειτουργήματός τους και φυσικά πρέπει να αποβάλλονται και όχι να προστατεύονται από το υπόλοιπο εκκλησιαστικό σώμα.
Η άποψη “να αποφύγουμε το σκάνδαλο” σημαίνει “συνενοχή και προστασία”.
Επομένως ακόμα και αν κάποια αδικήματα έχουν παραγραφεί αστικά, δεν παύει να είναι ηθικά κολάσιμα. Με αφορμή λοιπόν την υπόθεση που θα μάς απασχολήσει ως ελληνική κοινή γνώμη, επανέρχομαι σε καταστάσεις που έχουν πληγώσει την καθολική εκκλησία διεθνώς, για να σημειώσω πόσο σωστά ενεργεί πλέον η Εκκλησία μας ακόμα και απέναντι σε γηραιούς Καρδιναλίους ή αποκαλύπτοντας ονόματα θανόντων ιερέων που αποδείχθηκαν, αργότερα, ένοχοι εγκλημάτων.
Στη φωτογραφία ο Ιησουίτης π. Zollner απ τούς πρωτεργάτες της κάθαρσης της Εκκλησίας από παρόμοιες συμπεριφορές, υπεύθυνος του Κέντρου Προστασίας Παιδιού του Ποντιφικού Γρηγοριανού Πανεπιστημίου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ δικηγόρος μέλος της Συνοδικής Επιτροπής ”Δικαιοσύνη και Ειρήνη”
