Σε Ιεραποστολή της Βραζιλίας
Σεβασμιότατε,
Στο τελευταίο μου άρθρο σας παρουσίασα το πρώτο μέρος της ιεραποστολής στην όποια συμμετείχα, καιρός λοιπόν να σας μιλήσω και για το δεύτερο.
Την τελευταία φορά που σας έστειλα βρισκόμουν στην πολη του Πάλμας, πόλη στην οποία λάβαμε μέρος σε ένα φεστιβάλ της κοινότητας που μας φιλοξενούσε, επίσης κάναμε επισκέψεις σε ασθενείς και σε ανθρώπους που ζουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Εκεί καθίσαμε μια εβδομάδα.
Έπειτα φύγαμε μαζί με δυο αδελφές για να πάμε σε ένα άλλο μοναστήρι της ίδιας κοινότητας στην πόλη του Βελεμ. Το Βελεμ βρίσκετε στα βόρεια της Βραζιλίας στην είσοδο του Αμαζονίου. Το κλίμα εκεί, αν και χειμώνας ήταν πολύ βαρύ, πολύ υγρασία, πολλές βροχές και η θερμοκρασία να αγγίζει τους 40 βαθμούς!
Η κύρια αποστολή μας στο Βελεμ ήταν οι επισκέψεις σε ένα αλλού είδους Φαβέλες, που ήταν πάνω στον Αμαζόνιο, δηλαδή σπίτια υπερυψωμένα πάνω σε ξύλινους δοκούς. Εκεί ο κόσμος με μεγάλη χαρά μας περίμενε για να ανταλλάξουν μαζί μας κάποιες κουβέντες, να ζητήσουν την προσευχή μας ή ακόμη να μας δείξουν το σπίτι τους. Ο κόσμος εκεί είναι διαφορετικός από το Ρίο ντε Τζανέιρο, οι Φαβέλες είναι κατοικίες φτωχών αλλά δεν σχετίζονται τόσο με το εμπόριο ή την χρήση ναρκωτικών.
Στο Βελεμ γνωρίσαμε ακόμη τους ιεροσπουδαστές της αδελφότητας με τους οποίους μπορέσαμε να ανταλλάξουμε απόψεις και εμπειρίες. Μια από αυτές τις εμπειρίες ήταν βέβαια και η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Βραζιλίας εφόσον ήμασταν ακριβώς πάνω στο μουντιάλ. Πραγματικά μπορούμε όντως να πούμε πως το ποδόσφαιρο είναι σαν μια «θρησκεία». Πέραν βέβαια από το ποδόσφαιρο μια άλλη πολύ δυνατή εμπειρία ήταν και η χειροτονία τριών νέων ιερέων για την Αρχιεπισκοπή του Βελεμ, μάλιστα ο ένας από αυτούς μας κάλεσε να επισκεφτούμε την ενορία, που μόλις είχε διορίσθει εφημέριος, και εκεί μια μεγάλη έκπληξη μας περίμενε… Η ενορία αυτή που πρόσφατα είχε ιδρυθεί από τον Αρχιεπίσκοπο και ο νέο-χειροτονηθείς Πατέρας έπρεπε να ξεκινήσει από το μηδέν όλο το έργο του. Για αρχή λοιπόν, μαζί με αυτόν και εμείς, επισκεφτήκαμε όλα τα σπίτια της ενορίας, και βέβαια το Ναό που ήταν ακόμη ‘’σαν γιαπί’’.
Την επομένη μέρα η αποστολή μας μου θύμισε λίγο τα Ελληνικά δεδομένα αφού χρειάστηκε να πάρουμε το καραβάκι για να επισκεφτούμε διάφορα νησάκια στο δέλτα του Αμαζόνιου όπου υπήρχαν μικρές Καθολικές ενορίες.
Με όλα αυτά πέρασε γρήγορα η μια εβδομάδα στο Βελεμ και ήρθε η ώρα να φύγουμε για την τελευταία μας εβδομάδα στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
Η τελευταία εβδομάδα κύλησε και αυτή πολύ γρήγορα, στο πρόγραμμα μας ήταν οι καθιερωμένες επισκέψεις στις Φαβέλες, όπου αυτή την φορά τις κάναμε με νέους που ζουν σ’ αυτές και θέλουν να Ευαγγελίσουν τους γείτονες τους, ουσιαστικά όλη αυτή η αποστολή με τους νέους ήταν οργανωμένη από τους Σαλεζιανούς Πατέρες. Η ημέρα ξεκινούσε με την προσευχή και μαθήματα γύρω από τον Ευαγγελισμό και την Αποστολή, έπειτα φεύγαμε για Αποστολή και μετά η ημέρα τέλειωνε με την τέλεση της Θειας Λειτουργιάς. Αυτό το κάναμε για δυο ημέρες.
Μια άλλη πολύ δυνατή εμπειρία για εμάς ήταν η επίσκεψη μας στις Αδελφές του Ελέους της Μητέρας Τερέζας, όπου εκεί μετά από προσευχή μοιράσαμε φαγητό στους άστεγους και απόρους του Ρίο ντε Τζανέιρο.
Η αποστολή μας στο Ρίο ντε Τζανέιρο, τέλειωσε θα μπορούσα να πω με την φράση του Χριστού ‘’Αφήστε να έρθουν σε μένα τα μικρά παιδιά’’ (Ματθ. 19,14) αφού περάσαμε την τελευταία μας μέρα σε ένα ορφανοτροφείο, όπου ακούσαμε συνομιλήσαμε αλλά κυρίως παίξαμε με αυτά τα μικρά παιδιά, που ήρθαν έτσι να μας θυμίσουν στο τέλος αυτής της εμπειρίας μας τα λόγια του Χριστού. Να να μας δείξουν και πάλι πως ο δρόμος μας είναι στην υπηρεσία των φτωχών, των απόρων αλλά και των παιδιών, των παιδιών που μετά από όλα όσα πέρασαν κρατούν ζωντανή πίστη στο Θεό. Πραγματικά ενεργήσαν ως φωστήρες στον δρόμο μας προς την ιεροσύνη και την προσφορά της ζωής μας στον Κύριο.
Προσωπικά, θα ήθελα Σεβασμιότατε, να σας ευχαριστήσω που μου επιτρέψατε να λάβω μέρος σε αυτήν εμπειρία ζωής, η οποία πιο πολλά πρόσφερε σε εμάς, παρά εμείς σε εκείνους που επισκεφθήκαμε.
Αλέξανδρος, ιεροσπουδαστής σας
[module-796]
