Σας φιλώ
Απειλείται με εξαφάνιση από προσώπου γης. Επειδή από τη μια μέρα στην άλλη έγινε δυνητικά θανατηφόρο. Ωστόσο, γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο, τον συνοδεύει από τις απαρχές της ύπαρξής του και δεν τον έχει εγκαταλείψει ποτέ. Συμμετέχει με τον δικό του τρόπο στην διαιώνιση της ανθρώπινης φυλής. Χωρίς αυτό, ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος. Θα χάσει σε ομορφιά, τρυφερότητα και χαρά.
Αυτό που απειλείται σοβαρά με εξαφάνιση είναι το φιλί. Αυτό που ανταλλάσσουμε όταν χαιρετιόμαστε, που ηχεί και αντηχεί. O τρόπος με τον οποίο σε μερικές χώρες χαιρετιόμαστε όταν συναντάμε ο ένας τον άλλον. Ένα μόνο φιλί στο Βέλγιο, ένα σε κάθε μάγουλο στη Γαλλία, πολλαπλασιασμένο επί δύο για τους πιο γενναιόδωρους. Η ποίηση του Edmond Rostand προσδίδει στον Cyrano de Bergerac τον εξής μονόλογο: «Ένα φιλί, Μα τι είναι το φιλί; Ένας όρκος που δίνεται από λίγο πιο κοντά, […] μια ροζ κουκκίδα που βάζουμε επάνω στο i του ρήματος aimer (=αγαπώ), είναι ένα μυστικό που νομίζει ότι το στόμα είναι αυτί, μια ατέλειωτη στιγμή που κάνει τον βόμβο της μέλισσας, μια κοινωνία που έχει τη γεύση λουλουδιού, ένας τρόπος για να εισπνεύσουμε λίγο από την καρδιά και για να γευτούμε στην άκρη των χειλιών μας, την ψυχή!»
Ναι, ένα φιλί, που το δίνουμε ακόμη και χωρίς σκέψη πάνω στο μάγουλο εκείνου που συναντάμε, μιλά στην ψυχή μας. Μας λέει να πλησιάσουμε ακόμη και στη ζωτική περίμετρο του άλλου, σε αυτόν τον χώρο όπου δονείται η αναπνοή και οι παλμοί της καρδιάς. Μας δεσμεύει φυσικά και μας φέρνει πολύ πιο κοντά από ότι ένα απλωμένο χέρι. Ακόμη κι αν ο Ιούδας το χρησιμοποίησε ως σημάδι προδοσίας, ένα φιλί αντανακλά πάνω απ’ όλα τη στοργή, τη φιλία και την αγάπη μας φυσικά. Χαμογελάω όταν βλέπω τις περίπλοκες χειρονομίες που κάνουν οι νέοι όταν χαιρετιούνται. Χτυπούν τις παλάμες τους, την πλάτη με το χέρι τους, γροθιά με γροθιά, αγκώνα με αγκώνα. Τα συναισθήματα της εφηβείας, πολύ περισσότερο από φόβο διάδοσης ενός ιού, τους εμποδίζουν να φιληθούν, εκτός και αν πρόκειται για πρωτοεκκολαπτόμενα συναισθήματα.
Σήμερα, το φιλί έδωσε τη θέση του, με το έτσι θέλω, στην κοινωνική απόσταση και στις χειρονομίες αποτροπής εξάπλωσης του ιού. Εναπόκειται σ’ εμάς να βρούμε τον τρόπο να αφήσουμε την ψυχή μας να εκφραστεί για να έρθουμε ο ένας κοντά στον άλλον, χωρίς να πλησιάσουμε και ο κανένας μας να αισθανθεί βαθιά μέσα του αυτό το φιλί που δεν μπορεί να δοθεί.
Anne-Dauphine Julliand
Δημοσιογράφος – συγγραφέας
(panorama Juin 2020)
