ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΕΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΡΟΚΚΟ
Χθες 31 Αυγούστου τελέστηκε στον Ενοριακό Ναό του Αγίου Νικολάου στη Χώρα της Τήνου τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του π. Ρόκκου Ψάλτη.
Στη Θεία Λειτουργία προΐστατο ο Αρχιεπίσκοπός μας p. Νικόλαος και συλλειτούργησαν μαζί του οι εφημέριοι: π. Φραγκίσκος Βιδάλης, ο π. Γεώργιος Ανδριώτης, ο π. Νικόλαος Ψάλτης, αδελφός του αείμνηστου, ο π. Πέτρος Σοκολόφσκυ, ο π. Ιωάννης Σκλάβος και ο π. Μάρκος Βιδάλης του ιερού Κλήρου της Αρχιεπισκοπής των Καθολικών της Αθήνας.
Ο Ναός ήταν κατάμεστος από ενορίτες και ευεργετηθέντες πνευματικά και υλικά από τον π. Ρόκκο, που συμμετείχαν στο Μνημόσυνο από ευγνωμοσύνη και εκτίμηση προς τον προσφιλή τους π. Ρόκκο που λείπει από κοντά μας εδώ και σαράντα μέρες.
Μετά την ανάγνωση του ιερού Ευαγγελίου μίλησε ο Αρχιεπίσκοπος και είπε στην συναγμένη Εκκλησία:
Ήδη συμπληρώθηκαν σαράντα μέρες από τότε που η τοπική μας Εκκλησία ζει χωρίς την σωματική παρουσία του π. Ρόκκου Ψάλτη και η απουσία του είναι αισθητή
Γίνεται ιδιαίτερα αισθητή κάθε φορά που αναζητούμε τον ποιμαντική ζήλο για τις ψυχές, τη βαθιά πνευματικότητα, την ωριμότητα, το πλησίασμα των παιδιών των εφήβων και των νέων. Κάθε φορά που παίρνουμε μια απόφαση που σπρώχνει την Εκκλησία μας προς τα εμπρός αλλά η επιφανειακή και επιδερμική πίστη των λίγων παρασύρει και κάνει να σιωπά η ώριμη και καλλιεργημένη πίστη για να μη δημιουργήσει αντιπάθειες και αντιθέσεις και έτσι συνεχώς αυξάνει τη στασιμότητα και την αδράνεια που υποσκάπτει αργά αλλά σταθερά το μέλλον της Εκκλησίας. Είναι αυτές οι στιγμές που λείπει πιο πολύ η επικαιρότητα της σκέψης και η προοδευτικότητα της συμπεριφοράς του μακαριστού πατέρα Ρόκκου.
Σήμερα προσευχόμαστε με την τέλεση του Μυστηρίου του θανάτου και της Αναστάσεως του Κυρίου, στο οποίο πίστεψε και στήριξε την αισιοδοξία του και την ελπίδα του και ζητούμε από τον Κύριο να του δείξει την άπειρη ευσπλαχνία του και να τον κατατάξει μεταξύ των δούλων εκείνων που φάνηκαν πιστοί στα λίγα επί της γης και με τη χάρη και τα αξιόμισθα έργα τους καθίστανται επί πολλών.
Ο π. Ρόκκος ήταν ο μαγνήτης των παιδιών, των εφήβων και των νέων, γι’ αυτό και μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής τους συγκέντρωνε γύρω του, διότι έβλεπαν στο πρόσωπό του τον άνθρωπο του Θεού, τον υπηρέτη της Εκκλησίας, τον πατέρα, τον αδελφό και φίλο που είχε καταφέρει να ζει όχι την ηλικία του αλλά την εποχή του.
Είναι σε όλους μας γνωστές οι συνεχείς προσπάθειες που κατέβαλε στη διάρκεια της επίγειας ζωής του για να βοηθήσει τους νέους και τις νέες να ανακαλύψουν το θέλημα του Θεού. Ιδιαίτερα εκείνους που με το προφητικό του πνεύμα διέκρινε πως ο Θεός προόριζε για την μοναχική ή την ιερατική ζωή. Τους βοηθούσε να δεχθούν το κάλεσμα του Κυρίου και τους στήριζε με την προσευχή του και τη ζωή του να σταθούν πιστοί και σταθεροί στην κλήση τους. Με πατρική αγάπη φρόντιζε, να καλλιεργήσουν το σπόρο της μοναχικής και ιερατικής κλήσης όταν αυτός έπεφτε μέσα στην καρδιά τους και στη συνέχεια φρόντιζε αυτός ο σπόρος να φυτρώσει και να καρποφορήσει με τη χάρη του Θεού. Αλλά και όταν έφθαναν στο τέρμα της πορείας τους και αναλάμβαναν καθήκοντα αποστολικά ή ποιμαντικά μέσα στην Εκκλησία του δεν έπαυε να τους αγαπά, να στους ενθαρρύνει, να τους στηρίζει, να τους παραδειγματίζει.
Σήμερα που προσευχόμαστε για την ανάπαυση της ψυχής του, είναι κατάλληλη η στιγμή να αναλογιστούμε το καθήκον προσευχής για νέες ιερατικές και μοναχικές κλήσεις. Είναι μεγάλη στέρηση για την Εκκλησία να φεύγει ένας ζηλωτής εργάτης και να μην υπάρχει αντικαταστάτης.
Σήμερα μέσα σε μια εκκοσμικευμένη χριστιανική ζωή χρειάζεται περισσότερη πίστη, περισσότερο θάρρος, περισσότερη γενναιοδωρία για να πουν οι νέοι και οι νέες το ναι στον Κύριο. Χρειάζεται περισσότερος ενθουσιασμός και χαρά από μας που έχουμε αφιερωθεί στον Κύριο και περισσότερος αγώνας πνευματικός για να παραμείνουμε σταθεροί και πιστοί στην κλήση μας και στην αποστολή μας.
Ας ζητήσουμε από τον Κύριο να ευαισθητοποιήσει τις καρδιές των νέων της τοπικής μας Εκκλησίας, να ανακαλύψουν την κλήση τους μέσα στην Εκκλησία και να θελήσουν να πουν το δικό τους «ναι», αν ο Κύριος τους απευθύνει την πρόσκλησή του, να τον εξακολουθήσουν.
Ο λόγος του Κυρίου σήμερα μας μετέφερε στους χώρους όπου ο Ιησούς ασκούσε την σωτήρια αποστολή του. Μια αποστολή που μοναδικό σκοπό είχε την μεταστροφή και τη σωτηρία. Ακούσαμε ότι λαός αναζητούσε τον Ιησού κι ήθελε να τον κρατήσει κοντά του, αλλά εκείνος έλεγε: είναι ανάγκη να κηρύξω και σε άλλες πόλεις γι’ αυτό έχω σταλεί.
Και σήμερα ο Ιερέας είναι σταλμένος για να κηρύττει, αυτή είναι η αποστολή του και σ' αυτήν οφείλει να επικεντρώνει την προσοχή του.
Σήμερα σε κοινωνία πνευματική με τον αγαπητό μας π. Ρόκκο, με ευγνωμοσύνη για όσα πρόσφερε στην τοπική μας Εκκλησία, προσφέρουμε στον Κύριο την Ευχαριστία μας. Του ζητούμε τώρα που βρίσκεται κοντά στο Θεό, που με τόση αγάπη υπηρέτησε στο πρόσωπο των ανθρώπων, να ικετεύει τον Κύριο ώστε να αυξάνει καθημερινά σε μας τους ιερείς την αγάπη μας για την αποστολή μας, κατά το λόγο του Αποστόλου Παύλου που μας αποκαλεί « συνεργάτες του Θεού». Αν θέλουμε να αναζητούμε ζωντανά παραδείγματα μίμησης, δεν χρειάζεται να ψάχνουμε μακριά, έχουμε το πρόσφατο παράδειγμα ζωής του αγαπητού και αείμνηστου π. Ρόκκου, ας το μιμηθούμε. Και εσείς αδελφοί μου και αδελφές μου που ο Απόστολος Παύλος αποκαλεί «χωράφι του Θεού», αφήστε να καρποφορήσει μέσα στην καρδιά σας ο πειστικός λόγος που ακούσατε κατά την επίγεια ζωή του, για να γίνεται και πνευματικό οικοδόμημα του Θεού . ΑΜΗΝ.