Σαρακοστή με τον Κορονοϊό
Σήμερα, με την Τετάρτη των Τεφρών, ξεκινά η περίοδος της Τεσσαρακοστής που φαίνεται πως θυμίζει το αυθεντικό νόημα της χριστιανικής πορείας προς το Πάσχα.
Η Ιταλία και ο κόσμος ζουν στιγμές ανησυχίας για το μέλλον. Η Τεσσαρακοστή και η καραντίνα στα ιταλικά έχουν την ίδια ετυμολογική ρίζα. Οι επόμενες σαράντα ημέρες είναι αφιερωμένες στην εμβάθυνση και στη ανακάλυψη των πιο βαθιών αξιών της ανθρώπινης ύπαρξης.
Οι πατέρες της ερήμου δίδασκαν πως σε κάθε κοινοτική έκτακτη ανάγκη απαιτείται ατομική μεταστροφή και η αίσθηση κοινοτικής ευθύνης: εκείνοι όταν μια μάστιγα ή ένας εχθρός απειλούσε την πόλη, άφηναν ένα ερημίτη μοναχό για να δείξει αλληλεγγύη στον πληγέντα πληθυσμό.
Αυτή είναι η συνειδητοποίηση του μηνύματος που περιέχει η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη: η ασθένεια δεν πρέπει να είναι αποκλειστικά μια προσωπική ατυχία, αλλά μια αναφορά στο πραγματικό νόημα της ζωής όλων μας. Αντίθετα, δυστυχώς, αυτές τις ώρες παρατηρούμε ένα «χάσμα» των μέσων.
Από τη μία πλευρά, τονίζεται με ένα τρόπο εντυπωσιακό η έκταση του προβλήματος, από την άλλη ελαχιστοποιούνται οι θάνατοι όσων έχουν μολυνθεί από τον ιό του κορονοϊού, υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι «ήταν εύθραστα θέματα».
Σίγουρα οι υπεύθυνοι για την ιατρική μηχανή έκτακτης ανάγκης θα έχουν μια σαφή ιδέα για το ανθρώπινο δράμα που κρύβεται πίσω από κάθε θάνατο. Η ζωή είναι ιερή και πρέπει να φυλαχτεί από την σύλληψη μέχρι και το φυσικό τέλος της, για το λόγο αυτό το γεγονός ότι ο ιός αυτός πλήττει κυρίως τους ηλικιωμένους και τους χρόνια άρρωστους κάνει την κατάσταση ακόμα πιο θλιβερή και λυπηρή.
Στο Ευαγγέλιο, μεταφορικά, αλλά πιο συγκεκριμένα, ο γιατρός υπηρετεί τους αρρώστους και όχι τους υγιείς, επομένως, σε μια από τις παλαιότερες Χώρες του κόσμου η προσοχή για την συγκράτηση την καταστροφή του κορονοϊού πρέπει πάντοτε να βρίσκεται στην κορυφή των σκέψεων όλων εκείνων που κατέχουν θέσεις ευθύνης στην κοινωνία.
Σε αυτή την Τεσσαρακοστή κατά τη διάρκεια της επιδημίας εμείς οι χριστιανοί είμαστε καλεσμένοι να δώσουμε μια πνευματική διαύγεια μαρτυρίας πρόνοιας και αλληλεγγύης μεταξύ των αδελφών.
Τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να θυμόμαστε πως ο σταυρός έχει δυο άξονες. Ένα κάθετο που θυμίζει τον διάλογο με τον ουρανό και τη σκέψη σχετικά με την έννοια των τελικών πραγμάτων. Και ένα οριζόντιο, ο οποίος μας οδηγεί πίσω στην συνύπαρξη αλληλεγγύης μεταξύ των παιδιών του ενός Θεού.
Στο σταυρό, για εμάς τους χριστιανούς, υπάρχει η λύση στην έκτακτη ανάγκη: προσευχή και αίσθημα ευθύνης.
Σε δύο χιλιάδες χρόνια χριστιανικής ιστορίας, από την λέπρα στη μαύρη πανούκλα, από την ισπανική επιδημία μέχρι και τις ξεχασμένες επιδημίες του τρίτου κόσμου, όπως ο Έμπολα, η κοινότητα των πιστών σήκωσε τα μανίκια της βοηθώντας και προστατεύοντας τα πιο αδύναμους του πληθυσμού.
Οι Promessi Sposi του Δάντη διηγούνται πως οι λιτανείες του Επισκόπου του Μιλάνο Federico Borromeo, σε περίοδο έκτακτης ανάγκης, διατήρησαν ζωντανή την ελπίδα και την αίσθηση συλλογικότητας και αναγέννησης. Σε δύσκολες περιόδους εμφανίστηκαν πάντοτε άγιοι που οδήγησαν το ποίμνιο σε νέες σκηνές μέσω κοινών λύσεων.
Ως εκ τούτου, η έκκληση προς όλους τους άνδρες και τις γυναίκες καλής θέλησης, ώστε σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, είναι να βάλουν κατά μέρος τις διαιρέσεις, τους εγωισμούς, τα συμφέροντα, τις αντιπαραθέσεις και να συγκεντρωθούν μέτρα και παρεμβάσεις σε βαθμό ικανό για την αντιμετώπιση κάθε κατάστασης που σίγουρα μπορεί να είναι σοβαρή αλλά μπορούμε σίγουρα όλοι, μαζί, να αποτρέψουμε να γίνει και τραγική.
Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος σώζεται, μια πραγματικά προηγμένη κοινωνία θεραπεύεται, όταν δεν εγκαταλείπει κανένα από τα μέλη της.
Π. Ι. Σκλ
