Προς τιμήν του Αγίου Αντωνίου
Παραμονή:
Τη Δευτέρα 12 Ιουνίου, παραμονή της εορτής του Αγίου Αντωνίου, ο Αρχιεπίσκοπός μας τέλεσε Αρχιερατικό Εσπερινό στον πανηγυρίζονταν ενοριακό Ναό του Σαμαράδικου Τήνου. Μαζί του προσευχήθηκε στο ιερό ο εφημέριος του Ναού π. Μάρκος Φώσκολος. Ο Ναός ήταν κατάμεστος από ευλαβείς του Αγίου Αντωνίου. Όλοι οι ενορίτες παρόντες αλλά και από άλλα χωριά την χώρα Τήνου.
Ο ναός πολύ πανέμορφα στολισμένος, όπως κάθε χρόνο. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην ενοριακή αυτή κοινότητα διότι δεν στολίζουν το Ναό τους μόνο με τα λουλούδια, αλλά προπάντων με τη δική του παρουσία, που είναι τα λουλούδια που προτιμά τόσο ο Κύριος όσο και ο Προστάτης της ενορίας Άγιος Αντώνιος.
Μετά το σύντομο Ανάγνωσμα του Εσπερινού ο Σεβασμιότατος π. Νικόλαος είπε στην Εκκλησία:
Πριν από μερικές μέρες η Εκκλησία γιόρτασε την εορτή της Πεντηκοστής. Ένα από τα γεγονότα της πρώτης αυτής Πεντηκοστής που ακούσαμε από το Βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων ήταν το ότι: «Όλοι πλημμύρισαν από Άγιο Πνεύμα και άρχισαν να μιλούν σε διάφορες γλώσσες ανάλογα με την ικανότητα που τους έδινε το Άγιο Πνεύμα».
Αδελφοί μου και αδελφές κατ’ αυτή την εσπερινή μας δέηση, την οποία τελούμε ως προετοιμασία για την αυριανή πανήγυρη της μνήμης του Αγίου Προστάτη αυτής της ενορίας, ας ζητήσουμε από τον Άγιο Αντώνιο ,να ικετεύσει το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, ώστε να δώσει και σε μας αυτό το προνόμιο και τη χάρη να μιλούμε στη ζωή μας πολλές γλώσσες. Και βέβαια δεν εννοώ, να μιλούμε αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά κλπ; Ούτε αυτό εννοεί το Βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων; Όχι βέβαια! Οι κυριότερε γλώσσες που πρέπει να μιλά άπταιστα ένας χριστιανός είναι τουλάχιστο οι πιο γνωστές δηλαδή: η πίστη η ελπίδα και η αγάπη.
Οι νέες αυτές γλώσσες είναι οι τρόποι με τους οποίους μαρτυρούμε την πίστη μας, την ελπίδα και την αγάπη μας στον Αναστημένο Ιησού Χριστό. Είναι οι γλώσσες με τις οποίες αναγγέλλουμε το Ευαγγέλιο στους άλλους. Υπάρχουν επίσης οι γλώσσες της ταπεινότητας, της απλότητας, της υπομονής της υπακοής και τόσες άλλες που είναι γλώσσες αλλά και χριστιανικές αρετές.
Έτσι η αγγελία του Ευαγγελίου θα φέρει καλούς και πολλούς καρπούς στην Εκκλησία και στην κοινωνία.
Δεν φθάνει να κηρύττουμε και να διδάσκουμε μόνο με τα λόγια μας και είναι ανάγκη να λόγια μας να συνοδεύονται από έργα μας.
Δεν ωφελούμε αν είμαστε γεμάτοι από λόγια και άδειοι από έργα. Δεν πρέπει να μοιάζουμε με εκείνη τη συκιά που συνάντησε ο Κύριος και ήταν άδεια από σύκα και γεμάτη απ φύλλα.
Ο Άγιος Γρηγόριος έλεγε: «όταν θέλουμε να αναγγέλλουμε το Ευαγγέλιο να μην διδάσκουμε μόνο πώς να το μελετούμε αλλά προπάντων πώς να το τηρούμε».
Οι Απόστολοι «άρχισαν να μιλούν σε άλλες γλώσσες όπως του έδινε το Άγιο Πνεύμα να εκφράζονται». (Πραξ.2, 4) ήδη από την πρώτη ημέρα της αποστολής τους. Μακάριος Ευτυχισμένος λοιπόν ο άνθρωπος που αναγγέλλει αυτό που το Πνεύμα τον εμπνέει.
Ο Άγιος Αντώνιος είχε πάθος για το Ευαγγέλιο. Όταν κήρυττε, καλούσε τους ακροατές του στη μετάνοια και τη μεταστροφή, δείχνοντας τον Ιησού και φέρνοντάς τον στους αδελφούς,
Αν η ευλάβειά μας προς τον Άγιο Αντώνιο δεν μας βοηθά στο να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε περισσότερο τον Ιησού, τότε δεν τον ευλαβούμαστε και τε σωστά τον αγαπούμε.
Οφείλουμε να τιμούμε και ευλαβούμαστε τον Άγιο Αντώνιο για το διπλό δώρο που μας προσφέρει. Το ίδιο το δώρο που δίνει και είναι ο Ιησούς και ο τρόπος που μας το δίνει που είναι η ίδια η ζωή του Αγίου.
Το δώρο είναι αυτό που κρατά στα χέρια του και το οποίο με την ίδια τη ζωή του ο Άγιος Αντώνιος απέδειξε πόσο ήταν πολύτιμο γι’ αυτόν και πόσο μπορεί να είναι και για μας.
Ας μην παρασυρθούμε λοιπόν από τους άρτους του Αγίου και ας τον παρακαλούμε μόνο να μας βρίσκει τα χαμένα πράγματα. Ας του ζητούμε προπάντων να ικετεύει μαζί μας το ώστε να μας εξασφαλίζει τον αληθινό άρτο της ζωής μας που ο Ιησούς Χριστός. Είναι αυτός που ο Άγιος Αντώνιος είχε στην καρδιά του και τον βλέπουμε να κρατά στα χέρια του σε όλα τα εικονίσματα ομοιώματά του. Τον κρατά και τον προσφέρει σε όλους τους ευλαβείς του, σε όλους εμάς που ήρθαμε σήμερα στον πανηγυρίζοντα αυτό Ναό του, για να τον τιμήσουμε, να τον ευχαριστήσουμε και να του ζητήσουμε να παραμένει η βοήθεια σε όλα τα μέλη αυτής της ενορίας μας αλλά και όλης της τοπικής μας Εκκλησίας. Αμήν.
Μετά τη Θεία Λειτουργία προσφέρθηκαν γλυκίσματα και το παραδοσιακό ποτό της Τήνου.
Ημέρα της εορτής
Πρωί:
Στις 11 στον πανηγυρίζοντα ενοριακό Ναό του Αγίου Αντωνίου στο Σμαρδάκιτο τελέστηκε πανηγυρική Θεία Λειτουργία από τον εφημέριο, π. Μάρκο Φώσκολο.
Το απόγευμα στις 7 τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Μοναστηριακό ναό του Αγίου Αντωνίου στην Παλλάδα της Χώρας Τήνου από τον Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο π. Νικόλαο. Μαζί του συλλειτούργησε ο εφημέριος της Ποιμαντικής ενότητας Στενής π. Ιωάννης Σκλάβος.
Ο Ναός αποδείχτηκε μικρός για να εξυπηρετήσει τους πολυάριθμους ευλαβείς του Αγίου. Ευτυχώς βοήθησαν ο αύλιος χώρος και η διπλανή στο Ναό αίθουσα.
Μετά την αναγγελία του Ευαγγελίου ο Αρχιεπίσκοπος απευθύνθηκε στην Εκκλησία λέγοντας:
Στην εποχή του Ιησού υπήρχαν διάφορα θρησκευτικά κινήματα, αναζητούσαν ένα νέο τρόπο ζωής. Όπως πχ ο Ιωάννης Ο Βαπτιστής, οι Φαρισαίοι και πολλοί άλλοι αλλά και ο ίδιος ο Ιησούς. Μερικοί από αυτούς δημιουργούσαν κοινότητες από μαθητές (Ιωαν. 1,35 Λουκ. 11,1; Π. 19,3) και είχαν τους απεσταλμένους τους (Ματ. 23,15). Όμως υπήρχε μια μεγάλη διαφορά μεταξύ των κινημάτων του Ιησού και των άλλων! Οι Φαρισαίοι πχ, όταν πήγαιναν σε αποστολή πήγαιναν προετοιμασμένοι. Σκεπτόντουσαν ότι δεν μπορούσαν να φάνε ότι ο λαός τους πρόσφερε, διότι οι τροφές που τους πρόσφεραν δεν ήταν πάντοτε «καθαρές» σύμφωνα με το Νόμο. Γι’ αυτό έπαιρναν μαζί τους ένα σακίδιο και χρήματα και να μπορούν να προμηθεύονται τη δική τους τροφή. Έτσι αντί να βοηθούν να ξεπεραστούν οι διαφορές, αυτές προβλέψεις του Νόμου της καθαριότητας αδυνατούσαν τις αξίες της κοινοτικής ζωής.
Ο Ιησούς όμως επιθυμεί να επαναφέρει τις κοινοτικές αξίες που είχαν εξαφανιστεί και αναζητά τρόπους να ανανεώσει και να αναδιοργανώσει τις κοινότητες κατά τρόπο που να είναι έκφραση της Διαθήκης, ένα σύμβολο της Βασιλείας του Θεού. Είναι αυτό που περιγράφει σήμερα ο Λόγος του Θεού που ακούσαμε και που αναφέρεται στην αποστολή των 72 μαθητών:
Ο Ιησούς στέλνει τους μαθητές εκεί όπου και ο ίδιος πρόκειται να πάει. Ο μαθητής είναι ο εκπρόσωπος του Ιησού. Δεν είναι ο κύριος της Καλής Αγγελίας . Ο Ιησούς στέλνει τους μαθητές του δύο-δύο. Αυτό βοηθά την αλληλεγγύη , διότι η αποστολή δεν είναι ατομική, αλλά κοινοτική.
Το πρώτο καθήκον είναι να προσεύχονται ώστε ο Θεός να στείλει εργάτες. Κάθε μαθητής ή μαθήτρια πρέπει να αισθάνεται υπεύθυνος της αποστολής. Γι’ αυτό οφείλει να προσεύχεται στο Θεό Πατέρα να στείλει εργάτες για να συνεχίσουν το θερισμό. Ο Ιησούς στέλνει τους μαθητές του σαν πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Η αποστολή είναι ένα δύσκολο καθήκον. Διότι το σύστημα στο οποίο ζούσαν και συνεχίζουν να ζουν ήταν και συνεχίζει να είναι αντίθετο στην αναδιοργάνωση του λαού σε ζωντανές κοινότητες. Η αποστολή από τον Ιησού των 72 μαθητών αναζητά να ξαναποκτήσει τέσσερεις αξίες που πρέπει να διαθέτει κάθε κοινότητα.
Σε αντίθεση με τους άλλους απεσταλμένους, οι μαθητές και οι μαθήτριες του Ιησού δεν πρέπει να παίρνουν τίποτε μαζί τους, ούτε σακίδιο, ούτε σανδάλια. Το μόνο που πρέπει να φέρνουν είναι η ειρήνη. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουν να έχουν εμπιστοσύνη στη φιλοξενία του λαού στον οποίο στέλνονται. Πρέπει να γνωρίζει ότι θα γίνει δεκτός και ο λαός αισθάνεται ότι τον σέβονται και τον εμπιστεύονται όσοι τον επισκέπτονται. Δεν πρέπει να χαιρετούν κανένα στο δρόμο σημαίνει ενδεχομένως ότι δεν πρέπει να χάνουν καιρό με πράγματα που δεν αφορούν την αποστολή.
Οι μαθητές δεν πρέπει να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, αλλά να μένουν στο ίδιο σπίτι. Δηλαδή να συμβιώνουν με τρόπο σταθερό, να συμμετέχουν στη ζωή και την εργασία του λαού του τόπου και να ζουν από αυτό που λαβαίνουν ως αντάλλαγμα, διότι, διότι ο εργάτης είναι άξιος του μισθού του.
Οι μαθητές πρέπει να τρώνε ότι τους προσφέρει ο λαός. Δεν μπορούν να ζουν χωριστά, τρώγοντας τη δική τους τροφή. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δέχονται να καθίσουν γύρω από το ίδιο τραπέζι με τους άλλους.
Οι μαθητές οφείλουν να ασχολούνται με τους αρρώστους, να φροντίζουν τους λεπρούς και να διώχνουν τα δαιμόνια. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουν να δέχονται στην κοινότητα αυτούς που αποκλείονται.
Αν όλα αυτά τηρούνται τότε μπορούν οι απεσταλμένοι να αναφωνούν: Έφθασε η Βασιλεία του Θεού!
Ένας τέτοιος απεσταλμένος που τήρησε όλα αυτά είναι ο Άγιος που σήμερα τιμούμε και πανηγυρίζουμε τη μνήμη του, ο Άγιος Αντώνιος τον οποίο ο λαός αγαπά τιμά και ευλαβείται εδώ αλλά και στα πέρατα της γης. Οφείλουμε όμως σωστά να τον τιμούμε και να τον ευλαβούμαστε. Ο Άγιος Αντώνιος δεν είναι τα ψωμάκια που αν κάποια χρόνια δεν τα ευλογήσουμε να χαθεί το σύμπαν. Δεν είναι ο Άγιος που επικαλούμαστε μόνο για να μας βρίσκει τα χαμένα πράγματα.
Ας του ζητούμε προπάντων να ικετεύει μαζί μας το ώστε να μας εξασφαλίζει τον αληθινό άρτο της ζωής μας που ο Ιησούς Χριστός. Είναι αυτός που ο Άγιος Αντώνιος είχε στην καρδιά του και τον βλέπουμε να κρατά στα χέρια του σε όλα τα εικονίσματα ομοιώματά του. Τον κρατά και τον προσφέρει σε όλους τους ευλαβείς του, σε όλους εμάς που ήρθαμε σήμερα στον πανηγυρίζονταν και αγαπημένο μας αυτό Ναό. Ας του ζητήσουμε λοιπόν να μεσιτεύει στον Κύριο ώστε να βρούμε και πάλι τη ζωντανή πίστη και την ελπίδα και να την τροφοδοτούμε με την ακρόαση του Λόγου και την Αγία κοινωνία κατά την ενεργό συμμετοχή μας στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής ώστε ενισχυμένοι από το λόγο και τον ενσαρκωμένο Λόγο να μάθουμε να μιλούμε στο Θεό και στον πλησίον μας με τη γλώσσα της αγάπης. ΑΜΗΝ.
Μετά τη Θεία Λειτουργία όλοι οι συμμετέχοντες έλαβαν τον άρτο του Αγίου Αντωνίου και ένα κέρασμα που είχαν ετοιμάσει οι ίδιοι οι ευλαβείς του Αγίου.
Αξίζουν ένα μεγάλο «ευχαριστώ όσοι φρόντισαν για την καθαριότητα του ναού, όσοι πρόσφεραν τους άρτους και τον κάτοικο Αθήνας, ο οποίος επειδή κατάγεται από την Καρδιανή Τήνου, όπου ακουμπήσει την καρδιά του, όλα λάμπουν. Τον ευχαριστούμε για τον εντυπωσιακό στολισμό του Ναού. Σε όλους ευχόμαστε τη βοήθεια του Θεού με τις ικεσίες του Αγίου Αντωνίου και τις δικές μας.
