«Πόσο κακό είναι όταν οι ποιμένες της Εκκλησίας γίνονται “πρίγκιπες”, απόμακροι από τους πιο φτωχούς…»

Οι κουρασμένοι και οι καταπιεσμένοι είναι πάντα μέσα στη καρδιά του Ιησού, όπου θα βρουν ανάπαυση και ανακούφιση. Υπενθύμισε ο πάπας Φραγκίσκος, κατά τη διάρκεια της γενικής ακρόασης, σήμερα το πρωί στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, αναφερόμενος στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (11,28-30)

 «Κατά τη διάρκεια αυτού του Ιωβηλαίου σκεφτήκαμε περισσότερες φορές το γεγονός ότι ο Ιησούς εκφράζεται με μια μοναδική τρυφερότητα, σημάδι της παρουσίας και της καλοσύνης του Θεού», είπε κατά την έναρξη ο Ποντίφικας.

Ο Ιησούς απευθύνεται με ένα ιδιαίτερο τρόπο στους «απλούς ανθρώπους και σ’ αυτούς που κουβαλούν τα βάρη μιας δύσκολης ζωής». Τους λέει: «Ελάτε σε μένα». Μακάρι όλοι οι ηγέτες του κόσμου να μπορούσαν να το πουν αυτό», σχολίασε ο Άγιος Πατέρας.

Οι «κουρασμένοι» και οι «καταπιεσμένοι», μαζί με τους «φτωχούς» και τους «αδύναμους», είναι εκείνοι που «δεν μπορούν να υπολογίζουν σε δικούς τους πόρους, ούτε σε σημαντικές φιλίες» αλλά «μόνο να εμπιστευτούν το Θεό». Αυτοί, «γνώστες της ταπεινής και μίζερης κατάστασής τους, ξέρουν ότι εξαρτώνται από την ευσπλαχνία του Κυρίου, και περιμένουν από Εκείνον τη μοναδική βοήθεια που θα μπορούσε να τους δοθεί».

Έτσι, κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών του Ιωβηλαίου, «στους καθεδρικούς ναούς και τα ιερά, σε τόσες πολλές εκκλησίες του κόσμου, στα νοσοκομεία και στις φυλακές», τόσοι πολλοί προσκυνητές σε ολόκληρο τον κόσμο διασχίζουν τις διάφορες Πόρτες της Ευσπλαχνίας, με σκοπό να «βρουν τον Ιησού, τη φιλία του, την ανακούφιση που μόνο ο Ιησούς ξέρει να δίνει». Βιώνουν έτσι μια «μεταστροφή», που συντελείται πάντα «μέσα από την ανακάλυψη της ευσπλαχνίας του Κυρίου, που είναι άπειρη και ανεξάντλητη».

Στη συνέχεια όμως, ο Κύριος εκφράζει μια δεύτερη επιτακτική ανάγκη: «Πάρτε το ζυγό μου», δείχνοντας, σύμφωνα με το λεξιλόγιο της βιβλικής παράδοσης, «το στενό περιορισμό που δεσμεύει τον λαό απέναντι στο Θεό και, ως εκ τούτου, την υποταγή στην θέλησή του η οποία εκφράζεται μέσα στο Νόμο».

Με αυτά τα λόγια, ο Ιησούς έρχεται σε αντίθεση με τους γραμματείς και τους φαρισαίους, εξηγώντας τους ότι πρέπει να «ανακαλύπτουν το θέλημα του Θεού μέσα από το πρόσωπο του, μέσα από τον Ιησού, όχι μέσω των νόμων και των ψυχρών προδιαγραφών που ο ίδιος ο Ιησούς καταδικάζει».

Με το να δεχόμαστε τον «ζυγό του Ιησού» κάθε μαθητής μπαίνει με αυτό τον τρόπο «σε κοινωνία μαζί Του και γίνεται συμμέτοχος του μυστηρίου του σταυρού του και του πεπρωμένου της σωτηρίας του», υπογράμμισε ο Πάπας.

Η τρίτη επιτακτική ανάγκη είναι: «Μάθετε από εμένα». Με αυτά τα λόγια, ο Ιησούς υπόσχεται στους μαθητές «μια πορεία γνώσης και μίμησης» δεν θέλει να είναι «ένας δάσκαλος που επιβάλλει με αυστηρότητα στους άλλους βάρη που ο ίδιος δεν φέρει», πράγμα για το οποίο ο ίδιος επέπληττε τους «δόκτορες του νόμου». Αντιθέτως, «απευθύνεται στους ταπεινούς και στους αδύναμους επειδή και Εκείνος έγινε αδύναμος και ταπεινός», «φτωχός και δοκιμασμένος από τους πόνους» όπως εκείνοι.

Ο δρόμος που ο Ιησούς διανύει δεν είναι «εύκολος» πράγματι, ήταν «μια διαδρομή επίπονη και δύσκολη». Ωστόσο «ο ζυγός που οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι φέρουν είναι ο ίδιος ζυγός με αυτόν που έφερε Εκείνος πριν από αυτούς», κουβαλώντας «τους πόνους και τα αμαρτήματα ολόκληρης της ανθρωπότητας». Είναι παρόλα αυτά «ένας ελαφρύς ζυγός», με τον οποίο Εκείνος δίνει σε όλους τη «δυνατότητα της σωτηρίας».

Ο Ιησούς μπόρεσε να το κάνει αυτό, παρατήρησε ο Ποντίφικας, επειδή «δεν ήταν ένας πρίγκιπας» αλλά «έγινε τα πάντα για όλους, έδωσε τον εαυτό του στους φτωχούς, στον κόσμο, εργαζόταν όλη την ημέρα μαζί τους». Ο Φραγκίσκος στη συνέχεια σχολίασε: «Είναι άσχημο για την Εκκλησία όταν οι ποιμένες γίνονται πρίγκιπες, απόμακροι από τον κόσμο, από τους πιο φτωχούς».

Απευθυνόμενος στους προσκυνητές και στους πιστούς, ο Πάπας υπογράμμισε ότι οι «στιγμές κόπωσης και απογοήτευσης» δεν λείπουν από κανένα μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλό να ενθυμούμαστε τα λόγια του Κυρίου» που μας δίνουν τόση παρηγοριά και μας κάνουν να καταλάβουμε αν θέσουμε τις δυνάμεις μας στην υπηρεσία του καλού. Πράγματι – παρατήρησε – μερικές φορές η κούραση μας προκαλείται από το γεγονός ότι εμπιστευόμαστε πράγματα που δεν είναι απαραίτητα, επειδή έχουμε απομακρυνθεί από αυτό που πραγματικά αξίζει στη ζωή».

Ακόμη και αυτοί που αισθάνονται «αμαρτωλοί», μπορούν να γίνουν «όργανα ευσπλαχνίας» και «να ζουν στην ευσπλαχνία», ή «να έχουν ανάγκη τον Ιησού» και «να είναι ελεήμονες με τους άλλους».

«Ας μην αφήσουμε να μας κλέψουν την ελπίδα να ζήσουμε αυτή τη ζωή μαζί Του και με τη δύναμη της παρηγοριάς του», κατέληξε ο Άγιος Πατέρας.

ρφ