Πόρτα του παραδείσου

Πριν από μια εβδομάδα  περπατούσα στην αμμουδιά ενός Κυκλαδίτικου νησιού, ως πνευματικός υπεύθυνος  μιας κατασκήνωσης.

Έμενα με πολλή ευχαρίστηση στο σχολείο των μικρών  φιλοξενουμένων. Χαιρόμουν τον ήλιο, τη θάλασσα, την αμμουδιά,  αλλά ιδιαίτερα γενόμουν δέκτης  πολύτιμων μαθημάτων ζωής, που μόνο τα παιδιά, έστω και ασυνείδητα, ξέρουν να δίνουν σε όποιον ξέρει να τα ακούει!

Θυμάμαι  ότι είχα γνωρίσει το Ρέμο, ένα παιδί που με την ομάδα  των συνομηλίκων του περνούσε στη θάλασσα μια περίοδο διακοπών.

Από αρκετές μέρες δεν έβλεπε τη μητέρα του.  

Κάθε μέρα, καθισμένος στην αμμουδιά, φαινόταν κλεισμένος στον εαυτό του, δεν έβλεπε παρά μόνο τα παιχνίδια του. Στη διάρκεια του διαλείμματος τα μάζευε κοντά του και τα υπερασπιζόταν, κρατώντας τα σφιχτά και ζηλότυπα. Θα ακολουθούσαν στριγκλιές , αν κάποιος τολμούσε να τα αγγίσει.

Ήταν πράγματι μεγάλη η μελαγχολία  που υπέφερε ο μικρός. Ειδοποιήσαμε τελικά τη μητέρα του να έλθει να το πάρει στο σπίτι.

Ο Ρέμος καθισμένος στην αμμουδιά, πάντα σε στάση άμυνας, μόλις την είδε άφησε τα πάντα και έτρεξε προς συνάντησή της.

Δεν τον είδα πια να επιστρέψει πίσω, ούτε για να πάρει τα παιχνίδια του.

Το βράδυ τηλεφώνησε από το σπίτι η μητέρα του λέγοντας: « Ο Ρέμος χαρίζει όλα τα παιχνίδια του  στα παιδιά της κατασκήνωσης.

Βρίσκοντας τη μητέρα του, ο Ρέμος είχε βρει τα πάντα.

Αν βρεις την Παναγία, βρήκες τα πάντα: όποιος βρίσκει την πόρτα του παραδείσου, βρίσκει τον παράδεισο και όσα υπάρχουν εις αυτόν!