ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ – 46 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Ξημερώματα 17ης Νοεμβρίου 1973, μαθητής 3η; Δημοτικού, επιβιβάστηκα
στο πούλμαν για να πάω σχολείο. Από το Βύρωνα, στη Λεόντειο Πατησίων. Συνοδός στο πούλμαν ο αείμνηστος καθηγητής και αργότερα Λυκειάρχης Αντώνης Κρητικός
Τα νέα που άκουγε ο οδηγός του πούλμαν στο ραδιόφωνο δυσνόητα, Κάτι είχε γίνει τη νύχτα, στο Πολυτεχνείο, από μέρες στα στόματα όλων λόγω της εξέγερσης της νεολαίας κατά του χουντικού καθεστώτος, αλλά δεν ήταν ξεκάθαρο. Φτάσαμε στο κέντρο, Περάσαμε ανάμεσα σε κάδους και αυτοκίνητα που ακόμα έκαιγαν, δίπλα από το άδειο πλέον κτίριο
Τα μεγαλύτερα παιδιά στο πούλμαν ήταν πιο ανήσυχα, κάποια είχαν δακρύσει, εμείς δεν καταλαβαίναμε … Φτάσαμε σχολείο. Ενα τάνκ μάς περίμενε στην είσοδο ! Απέναντι από τη Λεόντειο ήταν το σπίτι του δικτάτορα Στυλιανού Παττακού. Αρκετά παιδιά έλειπαν, Μάθημα δε θα γινόταν. Γονείς που έμεναν κοντά έρχονταν να παραλάβουν τα παιδιά τους. Αλλοι δεν τα κατάφεραν, οι δρόμοι ήταν επικίνδυνοι. Κάποια παιδιά, ανάμεσά τους κι εγώ, μείναμε εκείνο το βράδυ στο σχολείο . Βλέποντας το ακίνητο τανκ…
Τη Δευτέρα πληροφορηθήκαμε ότι ένας μαθητής του Γυμνασίου, ο 16χρονος Αλέξης Σπαρτίδης σκοτώθηκε. Προσπαθούσε, να πάει κάποια τρόφιμα στους εγκλωβισμένους
και δολοφονήθηκε στη μέση του δρόμου Για χρόνια, στη “γιορτή του Πολυτεχνείου” άκουγα καθηγητές που τον είχαν γνωρίζει να μιλούν γι αυτόν με συγκίνηση
Δεκαετίες αργότερα έμαθα από το κο Αντώνη Μαρκόπουλο, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και μεγαλύτερο σε ηλικία μαθητή της Λεοντείου ότι μια φήμη που κυκλοφορούσε, μετά τα γεγονότα, στο σχολείο ήταν αληθινή. Μαθητές, ανάμεσά τους και ο ίδιος, είχαν συλληφθεί εκείνη τη μέρα και είχαν προσαχθεί στην Ασφάλεια, Οι freres απειθύνθηκαν στην ηγεσία της αστυνομίας και απαίτησαν να τούς αφήσουν ελεύθερους. Εϊτε σεβόμενοι την ιδιότητά τους είτε τη “ γαλλική προστασία ” που απέπνεαν τότε τα ελληνογαλλικά σχολεία, η χούντα άφησε ελεύθερους τους μαθητές. Ο ίδιος μού είπε ότι στα “ καθολικά σχολεία “ της εποχής οι δημοκρατικές απόψεις δεν ήταν σε διωγμό. Αισθάνθηκα μεγάλο θαυμασμό για τους μοναχούς και μοναχές των σχολείων γιατί ήταν μια πραγματικότητα που δε θυμάμαι να έχει αναφερθεί δημόσια
Παραμονές 17ης Νοεμβρίου ( τα τελευταία χρόνια ) :
– οι νοσταλγοί της χούντας προκαλούν. ως συνήθως, για τους “ανύπαρκτους νεκρούς” στην εξέγερση του Πολυτεχνείου
– κάποιοι που δηλώνουν αντιεξουσιαστές θεωρούν “λογικό” να προκαλούν επεισόδια και να επιτίθενται σε ανθρώπους που συμμετείχαν στα γεγονότα και θέλουν να καταθέσουν στεφάνι στο χώρο
– ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων, σύμφωνα με καταγγελίες του Προέδρου Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Μιχάλη Κουρουτού, διαμαρτύρονται γιατί τα σχολεία αναγκάζονται να κάνουν σχετική εκδήλωση, η οποία είναι “ όχημα για να χαθεί μάθημα ” και αποτελεί “ ιδεολογικό καταναγκασμό “
Δε ζητούν να κάνουν μια άλλου τύπου εκδήλωση μνήμης ούτε να παρουσιάσουν σε νέους ανθρώπους ένα ιστορικό γεγονός που αφορούσε νέους με πιο κατανοητό τρόπο. Απλά θεωρούν ότι “χάνονται ώρες μαθήματος”. Που φυσικά δε θα χάνονταν αν τα ίδια σχολεία έστελναν τους μαθητές σε “πολιτιστική δραστηριότητα” ή ως κοινό σε τηλεοπτικό σώου
Είμαι ευτυχής που δεν υπήρξα μαθητής σε τέτοιο σχολείο !
Φωτογραφία του Αλέξη Σπαρτίδη
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ
