Ποιμένες ανθρώπων και όχι κληρικοί του κράτους
Ο Πάπας Φραγκίσκος δέχθηκε την Κοινότητα του Λατινοαμερικανικού Κολλεγίου Πίος της Ρώμης με την ευκαιρία της 160ης επετείου από την ίδρυσή του. Ακόμη και η Εκκλησία κινδυνεύει να κατακερματιστεί εξηγεί ο Ποντίφικας, αν ξεχάσει ότι είναι η γη της συνάντησης
Νέες ξεριζωμένες και κατακερματισμένες γενιές! Για την Εκκλησία δεν είναι άγνωστη αυτή η κατάσταση και εκτίθεται σε αυτόν τον πειρασμό, υπόκειται στο ίδιο περιβάλλον, διατρέχει τον κίνδυνο αποπροσανατολισμού όντας το θύμα της μιας ή της άλλης πόλωσης ή να εκριζωθεί, αν ξεχάσει την κλήση της, ότι αποτελεί γη συνάντησης. Ακόμη και μέσα στην Εκκλησία υπάρχει εισβολή ιδεολογικών αποικισμών.
Με αυτή την έκκληση για επαγρύπνηση ώστε να μην υποκύψει στο φαινόμενο του «πολιτισμικού κατακερματισμού» και της επακόλουθης «απώλειας ριζών», ο Πάπας Φραγκίσκος εξέφρασε την ανησυχία του για ένα από τα πιο επικίνδυνα φαινόμενα που πλήττουν την αμερικανική ήπειρο. Την ευκαιρία έδωσε η ακρόαση προς την Λατινοαμερικανική Κοινότητα του Ποντιφικού Κολλεγίου Πίος για τα 160 χρόνια από την ίδρυσή της.
Ιερείς δεξιοτέχνες της κοινωνίας
Αναφερόμενος στην Ευαγγελική παραίνεση Evangeliigaudium, ο Πάπας υπενθύμισε πώς μια συγκεκριμένη αλληλεγγύη μεταξύ των ιερωμένων μπορεί να αποτελέσει «τη μεγαλύτερη δύναμη» που έχει η Εκκλησία «για να οικοδομήσει την ιστορία» και για να «οδηγήσει τις κοινότητες που ξέρουν να ανοίγονται στους άλλους να υφάνουν και να θεραπεύσουν την ελπίδα».
Η ήπειρός μας, η οποία χαρακτηρίζεται από παλιές και νέες πληγές, χρειάζεται δεξιοτέχνες της σχέσης και της κοινωνίας, ανοιχτούς και με αυτοπεποίθηση για ό,τι νέο η Βασιλεία του Θεού μπορεί να φέρει σήμερα. Και αυτό μπορεί να ξεκινήσει να το κάνει από τώρα και στο εξής. Ένας ιερέας στην ενορία του, στην αποστολική διοίκησή του, μπορεί να κάνει πολλά – και αυτό είναι καλό – αλλά διατρέχει επίσης τον κίνδυνο να καεί, να απομονωθεί ή να συλλέγει για τον εαυτό του. Το να αισθάνεσαι μέρος μιας ιερατικής κοινότητας, όπου όλοι είναι σημαντικοί – όχι επειδή αποτελούν ένα σύνολο ανθρώπων που ζουν μαζί, αλλά λόγω των σχέσεων που δημιουργούν – καταφέρνει να ξυπνήσει και να εμψυχώσει διαδικασίες και δυναμικές ικανές να ξεπεράσουν το χρόνο.
Ευαγγελικός ανθρωπισμός
Είναι κάτω από αυτή την αίσθηση του ανήκειν, εξήγησε επίσης ο Πάπας Φραγκίσκος, που απελευθερώνονται αυτές οι «ανανεωμένες αποστολικές ενέργειες», που δύνανται να προωθήσουν έναν ευαγγελικό ανθρωπισμό «ικανό να καταστεί η νοημοσύνη και η κινητήρια δύναμη» για την λατινοαμερικανική ήπειρο:
Χωρίς αυτή την αίσθηση του ανήκειν και την εργασίας δίπλα-δίπλα, αντιθέτως, θα διασκορπιστούμε, θα εξασθενήσουμε και το χειρότερο που θα συμβεί είναι ότι θα στερήσουμε από τόσους πολλούς αδελφούς και αδελφές μας τη δύναμη, το φως και την άνεση της φιλία με τον Ιησού Χριστό καθώς και την κοινότητα πίστεως που δίνει έναν ορίζοντα νοήματος και ζωής. Και έτσι, σιγά – σιγά, και σχεδόν χωρίς να το καταλάβουμε, θα καταλήξουμε να προσφέρουμε στην Αμερική «έναν Θεό χωρίς Εκκλησία, μια Εκκλησία χωρίς Χριστό, έναν Χριστό χωρίς λαό (Ομιλία της 11ης Νοεμβρίου 2016) ή, αν θέλουμε να το θέσουμε διαφορετικά, έναν Θεό χωρίς Χριστό, έναν Χριστό χωρίς Εκκλησία, μια Εκκλησία χωρίς λαό… καθαρός αναδιατυπωμένος γνωστικισμός.
Ριζωμένοι όπως ο άγιος Romero
Κάνοντας έκκληση ώστε να είμαστε «ευαγγελιστές με ψυχή», αναπτύσσοντας «τη γεύση τού να βρισκόμαστε πάντα δίπλα στη ζωή του λαού μας, χωρίς ποτέ να απομονωνόμαστε από αυτόν», ο Πάπας Φραγκίσκος υπενθύμισε το παράδειγμα του αγίου Oscar Romero:
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θεωρώ προνοητικό να μπορέσω να συνδέσω αυτή την επέτειο με τον κανόνα του αγίου OscarRomero, πρώην φοιτητή του ιδρύματός σας και ζωντανό παράδειγμα γονιμότητας και αγιότητας της λατινοαμερικανικής Εκκλησίας. Ένας άνδρας που είχε τις ρίζες του στον Λόγο του Θεού και στην καρδιά του λαού του. Αυτή η πραγματικότητα μας επιτρέπει να έρθουμε σε επαφή με αυτή τη μακρά αλυσίδα των μαρτύρων στην οποία καλούμαστε να ριζώσουμε και να ενστερνιζόμαστε καθημερινά, ειδικά σε αυτή την περίοδο κατά την οποία βρισκόμαστε «μακριά από το σπίτι μας». Μη φοβάστε την αγιότητα και ξοδέψτε τη ζωή σας για τον κόσμο σας.
Όχι κληρικοί του κράτους
Το βλέμμα του Ποντίφικα στράφηκε στη συνέχεια προς την Παρθένο Μαρία, ώστε να υποστηρίζει τους ιερείς για να γίνονται ολοένα και περισσότερο «ποιμένες ανθρώπων» και να μην επιτρέψει να μετασχηματιστούν σε «κληρικοί του κράτους». Στο τέλος της ακρόασης, έκανε και μια διαπίστωση σχετικά με το μοναχικό τάγμα των Ιησουιτών το οποίο «από την αρχή συνοδεύει την πορεία» του Κολλεγίου Πίος:
Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του χαρίσματος του μοναχικού αυτού τάγματος είναι ότι προσπαθεί να εναρμονίσει τις αντιφάσεις χωρίς να εμπέσει σε αναγωγισμό. Είναι αυτό που επιθυμούσε ο άγιος Ιγνάτιος όταν σκεφτόταν τους Ιησουίτες ως άτομα περισυλλογής και δράσης, ως άτομα διάκρισης και υπακοής, εμπλεκόμενα στην καθημερινή ζωή και ελεύθερα να φύγουν.
Μετάφραση: ρφ
