Θεία Λειτουργία στο Parque O’Higgins

Αναχωρώντας από το Palacio de La Moneda, ο Άγιος Πατέρας Φραγκίσκος μετέβη με αυτοκίνητο στο ParqueO’Higgins. Όταν έφτασε, μετά από μια περιφορά με το papamobileα νάμεσα στους πιστούς, στις 10:15 τοπική ώρα (14:15 ώρα Ρώμης), ο Πάπας τέλεσε τη Θεία Λειτουργία. Κατά τη διάρκεια του τυπικού έλαβε χώρα η στέψη της εικόνας της Beata Vergine Maria del Carmelo(Παναγίας του Καρμήλου). Μετά το τέλος της Ευχαριστιακής Τελετής, ο Αρχιεπίσκοπος του Σαντιάγο, Αυτού Εξοχότητα ο σεβασμιότατος Ricardo Ezzati Andrello, S.D.B., απηύθυνε τον χαιρετισμό του προς τον Πάπα. Μετά την τελική ευλογία, ο Άγιος Πατέρας Φραγκίσκος επέστρεψε και πάλι στην Αποστολική Νουντσιατούρα με το αυτοκίνητο.

Δημοσιεύουμε ακολούθως, την ομιλία που ο Άγιος Πατέρας εκφώνησε μετά το κήρυγμα του Ευαγγελίου:

«Βλέποντας τα πλήθη» (Ματ. 5,1). Με αυτά τα πρώτα λόγια του Ευαγγελίου που μόλις ακούσαμε, βρίσκουμε τον τρόπο με τον οποίο ο Ιησούς επιθυμεί να μας συναντήσει, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ο Θεός πάντα εξέπληττε το λαό του (βλ. Εξ. 3,7). Ο πρώτος τρόπος του Ιησού είναι να δει, να κοιτάξει το πρόσωπο των δικών του ανθρώπων. Αυτά τα πρόσωπα υποκινούν τη σπλαχνική αγάπη του Θεού.

Δεν υπήρχαν ιδέες ή έννοιες που υποκίνησαν τον Ιησού… υπήρξαν τα πρόσωπα, τα άτομα. Είναι η ζωή που κραυγάζει στη Ζωή που ο Πατέρας επιθυμεί να μας μεταδώσει. Βλέποντας τα πλήθη, ο Ιησούς συναντά το πρόσωπο του κόσμου που τον ακολουθεί και το ομορφότερο πράγμα είναι να βλέπεις ότι ο κόσμος, με τη σειρά του, συναντά στο βλέμμα του Ιησού την ηχώ των αναζητήσεών του και των προσδοκιών του. Από αυτή τη συνάντηση γεννάται αυτός ο κατάλογος των μακαρισμών που αποτελούν τον ορίζοντα προς τον οποίο καλούμαστε και ωθούμαστε να πορευτούμε. Οι μακαρισμοί δεν γεννιούνται από μια παθητική στάση μπροστά στην πραγματικότητα, ούτε επίσης μπορούν να γεννηθούν από ένα θεατή που γίνεται ένας θλιβερός συγγραφέας στατιστικών σχετικά με αυτό που συμβαίνει. Δεν γεννιούνται από τους προφήτες της δυστυχίας που ικανοποιούνται με το να σπέρνουν απογοητεύσεις. Ούτε επίσης από οφθαλμαπάτες που υπόσχονται την ευτυχία με ένα «κλικ», εν ριπή οφθαλμού.

Αντιθέτως, οι Μακαρισμοί γεννιούνται όταν η συμπονετική καρδιά του Ιησού συναντάται με τη συμπονετική καρδιά που έχει όμως ανάγκη από συμπόνια, των ανδρών και των  γυναικών που επιθυμούν και λαχταρούν μια ευλογημένη ζωή. Των αντρών και των γυναικών που γνωρίζουν από βάσανα, που γνωρίζουν την αμηχανία και τον πόνο που γεννάται όταν «τρέμει η γη κάτω από τα πόδια τους» ή «βυθίζονται τα όνειρά τους» και η εργασία μιας ολόκληρης ζωή χάνεται, αλλά που ακόμη περισσότερο γνωρίζουν να ξαναχτίζουν και να ξαναρχίζουν. Πόση πείρα έχει η χιλιανή καρδιά από ανοικοδόμηση και από καινούργιες αρχές! Πόσο έμπειροι είστε στο να σηκώνεστε μετά από τόσες καταρρεύσεις! Αυτή την καρδιά καλεί ο Ιησούς, γιατί αυτή η καρδιά δέχεται τους μακαρισμούς!

Οι μακαρισμοί δεν γεννιούνται από στάσεις εύκολης κριτικής ούτε από «φτηνές μεγαλοστομίες» εκείνων που πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα αλλά δεν θέλουν να δεσμευθούν με τίποτα και με κανέναν και καταλήγουν να μπλοκάρουν κάθε δυνατότητα δημιουργίας διαδικασιών μετασχηματισμού και ανασυγκρότησης στις κοινότητές μας, στη ζωή μας. Οι Μακαρισμοί γεννιούνται από την ευσπλαχνική καρδιά που δεν κουράζεται να ελπίζει και βιώνει την ελπίδα ως «μια καινούρια μέρα, εξάλειψη της ακινησίας, αποτροπή μιας αρνητικής προσβολής» (Pablo Neruda, El habitante y su esperanza, 5).

Ο Ιησούς, λέγοντας μακάριος ο φτωχός, εκείνος που έκλαψε, ο προσβεβλημένος, εκείνος που υποφέρει, εκείνος που έχει συγχωρέσει…, έρχεται να εξαλείψει την παραλυτική ακινησία εκείνου που πιστεύει ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν, εκείνου που έχει σταματήσει να πιστεύει στη δύναμη της μεταστροφής του Θεού Πατέρα και των αδελφών του, ιδίως των περισσότερο εύθραυστων αδελφών του, των αδελφών του που έχουν απορριφθεί. Ο Ιησούς, διακηρύττοντας τους Μακαρισμούς έρχεται να αποτρέψει αυτή την αρνητική προσβολή που ονομάζεται παραίτηση, η οποία μας κάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα εάν αποφύγουμε τα προβλήματα, εάν απομακρυνθούμε από τους άλλους, αν κρυφτούμε ή περιοριστούμε στις ανέσεις μας, αν αποκοιμηθούμε σε έναν καθησυχαστικό καταναλωτισμό (βλ. Αποστολική παραίνεση Evangelii gaudium, 2). Αυτή η παραίτηση μας οδηγεί στο να απομονωθούμε από όλους, να χωριστούμε, να παραμείνουμε ξεχωριστά, να γίνουμε τυφλοί μπροστά στη ζωή και στα βάσανα των άλλων. Οι Μακαρισμοί αποτελούν αυτή τη νέα ημέρα για όλους εκείνους που συνεχίζουν να στοιχηματίζουν στο μέλλον, που συνεχίζουν να ονειρεύονται, που συνεχίζουν να επιτρέπουν να τους αγγίζει και να τους ωθεί το Πνεύμα του Θεού.

Πόσο καλό μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι ο Ιησούς από το Cerro Renca ή από την Puntilla έρχεται να μας πει: «Ευλογημένοι…». Ναι, ευλογημένος είσαι εσύ, καθένας από εσάς. Ευλογημένοι εσείς που επιτρέπεται να εμποτιστείτε από το Πνεύμα του Θεού και αγωνίζεστε και εργάζεστε γι αυτή τη νέα ημέρα, γι αυτή τη νέα Χιλή, επειδή δική σας θα είναι η βασιλεία των ουρανών. «Ευλογημένοι οι εργάτες της ειρήνης, επειδή αυτοί θα ονομαστούν γιοί του Θεού» (Ματ. 5,9). Και αντιμέτωποι με την παραίτηση η οποία ως ένα τραχύ μουρμουρητό υπονομεύει τους ζωτικούς δεσμούς μας και μας χωρίζει, ο Ιησούς μας λέει: ευλογημένοι είναι εκείνοι που εργάζονται για τη συμφιλίωση. Ευτυχισμένοι εκείνοι που είναι ικανοί να λερώσουν τα χέρια τους και να εργαστούν ώστε οι άλλοι να ζήσουν ειρηνικά. Ευτυχισμένοι εκείνοι που προσπαθούν να μη σπέρνουν τη διχόνοια.

Με αυτόν τον τρόπο, η ευδαιμονία μας καθιστά αρχιτέκτονες ειρήνης. Μας προσκαλεί να εργαστούμε ώστε το πνεύμα της συμφιλίωσης να κερδίσει έδαφος ανάμεσά μας. Θέλετε χαρά; Θέλετε ευτυχία; Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που εργάζονται ώστε οι άλλοι να μπορούν να έχουν μια χαρούμενη ζωή. Επιθυμείτε ειρήνη; Εργαστείτε για την ειρήνη. Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ εκείνον τον σπουδαίο Ποιμένα στο Σαντιάγο, ο οποίος σε ένα Te Deum είπε: «Εάν επιθυμείτε την ειρήνη, εργαστείτε για τη δικαιοσύνη» […]. Και αν κάποιος μας ρωτήσει: «Τι είναι η δικαιοσύνη;», ή εάν τύχει να πιστεύει ότι συνίσταται μόνο στο «μη κλέψεις», θα του πούμε ότι υπάρχει μια άλλη δικαιοσύνη: αυτή που απαιτεί κάθε άνθρωπος να αντιμετωπίζεται ως άνθρωπος» (καρδινάλιος Raúl Silva Henríquez, Ομιλία κατά το Te Deum Ecumenico, στις 18 Σεπτεμβρίου 1977).

Σπέρνουμε την ειρήνη με την εγγύτητα, με το να παραμένουμε πλησίον των άλλων! Με την έξοδο από το σπίτι και την παρατήρηση των προσώπων, με το να συναντούμε εκείνον που έχει δυσκολίες, εκείνον που δεν αντιμετωπίζεται ως άτομο, ως άξιο παιδί αυτής της γης. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που έχουμε για να υφάνουμε ένα ειρηνικό μέλλον, για να υφάνουμε εκ νέου μια πραγματικότητα που μπορεί να έχει ξεφτίσει. Ο ειρηνοποιός γνωρίζει ότι πολλές φορές πρέπει να νικά μεγάλες ή μικρές μικροψυχίες και φιλοδοξίες που γεννιούνται από την αξίωση να ανέλθουμε και «να δημιουργήσουμε ένα όνομα», να αποκτήσουμε ένα γόητρο εις βάρος των άλλων. Ο ειρηνοποιός ξέρει ότι δεν αρκεί να λέμε: δεν κάνω κακό σε κανένα, επειδή, όπως έλεγε ο Άγιος Alberto Hurtado: «Είναι πολύ καλό να μην κάνεις το κακό, αλλά είναι πολύ κακό να μην κάνεις το κακό» (Meditación radial, Απρίλιος 1944).

Η οικοδόμηση της ειρήνης αποτελεί μια διαδικασία η οποία μας ενώνει και διεγείρει την δημιουργικότητά μας για να δώσουμε ζωή σε σχέσεις ικανές να δουν στον πλησίον μας όχι σαν έναν ξένο, έναν άγνωστο, αλλά ως ένα παιδί αυτής της γης. Ας εμπιστευτούμε τον εαυτό μας στην Αμίαντο Παρθένο η οποία από το Cerro San Cristóbal διαφυλάττει και συνοδεύει αυτή την πόλη. Είθε να μας βοηθά να ζούμε και να επιθυμούμε το πνεύμα των Μακαρισμών, ώστε σε όλες τις γωνίες αυτής της πόλης να ακούγεται σαν ψίθυρος: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, επειδή αυτοί θα ονομαστούν παιδιά του Θεού» (Ματ. 5,9).

Μετάφραση:ρφ