ΚΕΝΥΑ: Τα “parking boys” γίνονται “bosco boys”
Ας το εξηγήσουμε από την αρχή : Παιδιά του παρκινγκ ονομάζονται στο Να’ι’ρόμπι τα παιδιά που κυκλοφορούν μόνα στις “παραγκουπόλεις”, τα οποία συχνά οι ντόπιοι τους ζητούν να προσέχουν τα αυτοκίνητά τους, έναντι μικρού φιλοδωρήματος. Παιδιά του ντον Μπόσκο, ονομάζονται όσα από αυτά ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον ακολουθώντας ένα άτυπο σχολείο των Σαλεσιανών Μοναχών, στο Langota Rehabilitation Center
Η αδ. Jackline Mwikali Mwonyela, της Κοινότητας της Παρθένου Μαρίας (του Λορέτο) ήταν, πριν γίνει μοναχή, κοινωνική λειτουργός. Πλέον είναι υποστηρικτής θυμάτων trafficking και εκπονεί διατριβή στην βιώσιμη ανθρώπινη ανάπτυξη, συνεργαζόμενη με το πρόγραμμα των Σαλεσιανών. Περιγράφει πώς προσπαθούν να εντάξουν στο πρόγραμμα “παιδιά του δρόμου” ( αυτή την εποχή είναι 32, ηλικίας 5-11 ετών – από το 1994 έχουν φιλοξενηθεί 3000 παιδιά περίπου ), τα οποία ακολουθώντας ένα διετές πρόγραμμα έχουν δυνατότητα να συνεχίσουν κανονικές σχολικές σπουδές .
Τα παιδιά αυτά έρχονται στο Κέντρο μετά από κρατική απόφαση και έγκριση και των γονέων / κηδεμόνων όπου υπάρχουν. Σκοπός είναι και οι συγγενείς να έχουν επαφή με αυτά τα παιδιά, για να μη ξαναβρεθούν στο δρόμο φεύγοντας απ` το Κέντρο των Σαλεσιανών. Οι συγγενείς παρακολουθούν την πρόοδο των παιδιών και μια φορά το μήνα τα επισκέπτονται και μοιράζονται δραστηριότητες μαζί τους.
Οι γονείς και κηδεμόνες συνήθως είναι χειρωνακτικοί εργάτες, που ψάχνουν κάθε μέρα εργασία, εργαζόμενοι στη διάθεση παράνομης τοπικής μπύρας ή άνθρωποι που ζητιανεύουν μαζί με τα παιδιά, γι αυτό και τα παιδιά βρίσκονται στο δρόμο και όχι σε κανονικό σχολείο… Το Κέντρο προσπαθεί να δώσει στα παιδιά αίσθηση αυτοεκτίμησης, να αισθανθούν ότι δικαιούνται να αντιμετωπίζονται με αξιοπρέπεια.
Επίσης προσπαθεί, να γνωρίσει στους γονείς τους, μέσω μαθημάτων στα σουαχίλι, την κοινωνική διδασκαλία της καθολικής εκκλησίας ώστε και οι ίδιοι να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους : υπάρχει on line παρακολούθηση αντίστοιχων μαθημάτων από το Loyola Univercity της Νέας Ορλεάνης(ΗΠΑ). Δυστυχώς η πανδημία εμπόδισε τα πρώτα βήματα κάποιων γονέων που, με τη βοήθεια του Κέντρου, ξεκίνησαν μικρά επιχειρηματικά βήματα μήπως βελτιώσουν την οικονομική τους κατάσταση. Σε κάθε περίπτωση η αδ. Jackline παρατηρεί ότι “η παρουσία του Θεού” σε αυτά τα παιδιά και στους δικούς τους, που βλέπουν μια ελπίδα καλυτέρευσης της ζωής τους, είναι εμφανής και δίνει ελπίδα σε όλους τους συμμετέχοντες…
Πληροφόρηση και φωτογραφία από National Catholic Reporter
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ
Μέλος Συνοδικής Επιτροπής ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
