Όχι κλειστές γροθιές, αλλά χέρια που εργάζονται για τους αναγκεμένους
“Το κακό του ήταν ότι δεν έκανε το καλό”. Έτσι ο Πάπας Φραγκίσκος ερμήνευσε την παραβολή του πονηρού διαχειριστή του Ευαγγελίου της τριακοστή τρίτης Κυριακής τα κοινής περιόδου του έτους και παγκόσμια ημέρα των φτωχών.
Η Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη ήταν ασφυχτικά γεμάτη, γι’ αυτή την ειδική ευκαιρία. Δέχτηκε 4000 άτομα μεταξύ των οποίων αναγκεμένα, ελάχιστα και φτωχά, που συνοδευόντουσαν από προσωπικό διαφόρων οργανώσεων εθελοντισμού, προερχομένων όχι μόνο από τη Ρώμη αλλά και από το Λάτσιο, αλλά και από διάφορες εκκλησιαστικές επαρχίες του κόσμου. Στο τέλος 1500 από αυτούς φιλοξενήθηκαν στην Αίθουσα Παύλος ο 6ος για να γευματίσουν μαζί με τον Πάπα Φραγκίσκο.
Ο κίνδυνος, το ριψοκίνδυνο, μας υπενθύμισε ο Ποντίφικας στην ομιλία του, είναι «να φερόμαστε όπως ο πονηρός διαχειριστής», διότι το να μην κάνουμε τίποτε το κακό δεν αρκεί”. Διότι ο “Θεός δεν είναι ένας ελεγκτής σε αναζήτηση μη σφραγισμένων εισιτηρίων, αλλά «“ένας Πατέρας που αναζητά τα παιδιά του, για να τους αναθέσει τα αγαθά του”, “αυτός που προσθέτει νέα τάλαντα” – εξήγησε ο Φραγκίσκος – “ έχει την ίδια νοοτροπία με το Θεό”, “ κινδυνεύει από αγάπη, διακινδυνεύει τη ζωή για τους άλλους, δεν δέχεται να μείνουν τα πράγματα όπως ". Μόνο ένα πράγμα παραμελεί το προσωπικό καλό. Αυτό – υπογράμμισε ο Πάπας – “είναι η μοναδική δίκαιη παράλειψη”.
Αλλά η παράλειψη προς όφελος των φτωχών αποκτά ένα συγκεκριμένο όνομα : αδιαφορία” δηλαδή “ν’ αλλάξουμε δρόμο όταν συναντήσουμε ένα αναγκεμένο αδελφός μας ”. “Πως μπορούμε να αρέσουμε στο Θεό;” διερωτήθηκε ο Ποντίφικας, ο οποίος αναφερόμενος στο Ευαγγέλιο, υπενθύμισε εκείνη τη φράση του που αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος: 'Ό, τι κάνατε σε να από αυτούς τους μικρούς αδελφούς, το κάνατε σε μένα (Mατθ. 25,40).
“Αυτοί οι πιο μικροί , από τον Ιησού αγαπημένοι, είναι ο πεινασμένος και ο άρρωστος, ο ξένος , ο φυλακισμένος, ο φτωχός και ο ξεχασμένος, εκείνος που πονά και δεν έχει βοήθεια, και ο αναγκεμένος που είναι παραπεταμένος. Στα πρόσωπά τους μπορούμε να δούμε απεικονισμένο το πρόσωπό του, στα χείλη τους, ακόμα και αν είναι κλειστά από πόνο , τα λόγια του: 'Αυτό είναι το σώμα μου' (Mατθ. 26,26).
«Να μάθουμε να νικούμε την αδιαφορία τείνοντας τα χέρια μας προς τους φτωχούς, προς την πληγωμένη σάρκα του Κυρίου. Στους φτωχούς , στην αδυναμία τους , υπάρχει μία σωτήρια δύναμη είναι το διαβατήριό μας για τον παράδεισο».
"Για μας είναι ευαγγελική επιταγή να φροντίζουμε γι’ αυτούς, που είναι ο πλούτος μας, και να δίνουμε όχι μόνο προσφέροντας τους λίγο ψωμί, αλλά και τεμαχίζοντας μαζί τους το ν άρτο του Λόγου, του οποίου εκείνοι είναι οι πιο φυσικοί παραλήπτες. Το να αγαπούμε το φτωχό σημαίνει να αγωνιζόμαστε εναντίον της φτώχειας πνευματικής και υλικής ".
Εάν αυτό που αληθινά αξίζει είναι “να αγαπούμε το Θεό και τον πλησίον" και επειδή όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται ”, “ τι είναι αυτό που αξίζει για μας στη ζωή;”.
Ας μην επιζητούμε το περιττό για μας αλλά το αναγκαίο για τους άλλους, διότι τότε τίποτε και σε μας θα λείψει».
+Ν
