«Όλοι οι βαπτισμένοι να κηρύττουν το Ευαγγέλιο»
Σήμερα το πρωί κατά το Angelus, ο Πάπας μίλησε για το ιεραποστολικό στυλ που οι χριστιανοί οφείλουν να έχουν: το κέντρο είναι ο Ιησούς και το πρόσωπο είναι εκείνο της φτώχειας των μέσων, αποδεχόμενοι επίσης την απόρριψη και την αποτυχία, χωρίς υποστήριξη και χωρίς εύνοια. Ένας βαπτισμένος – είπε – που δεν αισθάνεται την ανάγκη να διακηρύξει το Ευαγγέλιο, να διακηρύξει τον Ιησού, δεν είναι καλός χριστιανός.
«Όλοι οι βαπτισμένοι» καλούνται να διακηρύξουν το Ευαγγέλιο «στα διάφορα περιβάλλοντας της ζωής», όχι ως “διασημότητες σε περιήγηση” αλλά ισχυροί μόνο όσον αφορά στο λόγο του Ιησού. Σήμερα το πρωί κατά το Angelus, ο Πάπας Φραγκίσκος χάραξε «Το ύφος του ιεραπόστολου» ξεκινώντας από το σημερινό Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς στέλνει τους Δώδεκα, δύο – δύο, στα χωριά: Είναι σαν «εκπαίδευση» γι αυτό που θα πρέπει να κάνουν μετά την Ανάσταση. Δύο είναι, επομένως οι κεντρικές πτυχές που υπενθυμίζει ο Πάπας στους σχεδόν 15 χιλιάδες παρόντες στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου και προς όλους τους χριστιανούς: Το κέντρο αναφοράς του μαθητή ιεραποστόλου είναι ο Ιησούς και το πρόσωπο του ιεραποστολικού στυλ είναι «η φτώχεια των μέσων».
Το κέντρο είναι ο Ιησούς
Οι απόστολοι δεν έχουν πράγματι, «τίποτα δικό τους να ανακοινώσουν» αλλά ενεργούν ως «αγγελιοφόροι του Ιησού». Και το επεισόδιο του Ευαγγελίου αφορά «όχι μόνο τους ιερείς» – υπογραμμίζει ο Πάπας – αφού «όλοι οι βαπτισμένοι» καλούνται να μαρτυρήσουν, στα διάφορα περιβάλλοντα της ζωής, το Ευαγγέλιο του Χριστού».
Ακόμη και για εμάς αυτή η αποστολή γίνεται αυθεντική, μόνο ξεκινώντας από το αμετάβλητο κέντρο της που είναι ο Ιησούς. Δεν αποτελεί μια πρωτοβουλία μεμονωμένων πιστών, ούτε ομάδων ή μεγάλων συναθροίσεων, αλλά είναι η αποστολή της Εκκλησίας που είναι αδιαχώριστα ενωμένη με τον Κύριό της. Κανείς χριστιανός δεν διακηρύττει το Ευαγγέλιο «μόνος του», αλλά μόνο όταν είναι απεσταλμένος της Εκκλησίας η οποία έχει λάβει την εντολή από τον ίδιο τον Χριστό. Και είναι το βάπτισμα που μας κάνει ιεραποστόλους. Ένας βαπτισμένος που δεν αισθάνεται την ανάγκη να διακηρύξει το Ευαγγέλιο, να διακηρύξει τον Ιησού, δεν είναι καλός Χριστιανός.
Η φτώχεια των μέσων
Ο εξοπλισμός που έχουν οι Δώδεκα χαρακτηρίζεται επίσης με κριτήρο τη νηφαλιότητα:
Ο Δάσκαλος επιθυμεί να είναι ελεύθεροι και ανοιχτοί, χωρίς υποστήριξη και χωρίς ευνοϊκή μεταχείριση, σίγουροι μόνο για την αγάπη Του που τους στέλνει, με μοναδική δύναμη τον λόγο του τον οποία πηγαίνουν να διακηρύξουν. Το ραβδί και τα σανδάλια είναι τα προσόντα των προσκυνητών, επειδή αυτοί είναι οι αγγελιοφόροι της βασιλείας του Θεού, όχι παντοδύναμοι μάνατζερ, όχι αμετάκλητοι αξιωματούχοι, όχι διασημότητες σε περιοδεία.
Υπό αυτή την έννοια ο Πάπας υπενθυμίζει μερικούς αγίους της επισκοπικής διοίκησης της Ρώμης: «Άγιος Filippo Neri, Άγιος Benedetto Giuseppe Lavre, Άγιος Alessio, Αγία Ludovica Albertini, Αγία Francesca Romana, Άγιος Gaspare del Bufalo και πολλούς άλλους». «Δεν ήταν υπάλληλοι ή επιχειρηματίες – επισημαίνει – αλλά ταπεινοί εργάτες του Βασιλείου».
Η εμπειρία της αποτυχίας
Εντούτοις, μπορεί να συμβεί να μην τους ακούει κανείς και να μην γίνονται αποδεκτοί. Ακόμη και αυτή η εμπειρία της «αποτυχίας» αποτελεί φτώχεια:
Η ιστορία του Ιησού, ο οποίος απορρίφθηκε και σταυρώθηκε, προδιαγράφει το πεπρωμένο του αγγελιοφόρου του. Και μόνο αν είμαστε ενωμένοι μαζί Του, ο οποίος πέθανε και αναστήθηκε, θα καταφέρουμε να βρούμε το θάρρος της διακήρυξης του Ευαγγελίου.
Η Αειπάρθενος Θεοτόκο Μαρία, «πρώτη μαθήτρια και ιεραπόστολος του Λόγου του Θεού», «μας βοηθά να διαδώσουμε στον κόσμο το μήνυμα του Ευαγγελίου» – καταλήγει ο Πάπας – με ταπεινή και ακτινοβολούμενη αγαλλίαση και πέρα από κάθε άρνηση. Κατά τον χαιρετισμό του στο τέλος, αναφέρθηκε στους νέους από την Πολωνία της Επισκοπικής Διοίκησης του Pelplin οι οποίοι συμμετέχουν σε πνευματικές ασκήσεις στην Ασίζη.
Μετάφραση: ρφ
