Οι κλήσεις μας έχουν ρίζα στη γη και καρδιά στον ουρανό
Μετά από μια επίσκεψη στον Καθεδρικό Ναό του Trujillo, και την τοποθέτηση ανθοδέσμης στα πόδια της Παναγίας, ο Πάπας κατευθύνθηκε στο «Colegio Seminario». Εκεί συνάντησε τους ιερείς, μοναχούς, μοναχές και προπάντων ιεροσπουδαστές. Απευθυνόμενος προς όλους είπε: «οι κλήσεις μας έχουν μια διπλή διάσταση, τις ρίζες τους στη γη και την καρδιά στον ουρανό. Όταν ένα από αυτά τα δύο λείπει, η κλήση μας σιγά-σιγά χάνει το νόημά της "
Σύμφωνα με τα λόγια του Πάπα Φραγκίσκου προς τους ιερείς, μοναχούς, μοναχές και στο «Colegio Seminario» Trujillo, πρέπει να υπάρξει μια μεγαλύτερη συνειδητοποίηση ότι η μνήμη απευθύνεται στο παρελθόν για να βρει το σφρίγος που έχει ποτιστεί μέσα από τους αιώνες στις καρδιές των μαθητών του Ιησού, και με αυτό τον τρόπο να αναγνωρίσουμε το πέρασμα του Θεού στη ζωή του λαού του. Μνήμη στην υπόσχεση που έδωσε στους προγόνους μας, και που παραμένει ζωντανή ανάμεσά μας, αυτό αποτελεί τη χαρά μας είναι τόσο μεγάλη που μας ωθεί να ψάλλουμε: «Ο Κύριος έχει κάνει σπουδαία πράγματα για μας: είμαστε γεμάτοι χαρά».
Από αυτό προκύπτουν αρετές όπως «Η χαρούμενη αυτογνωσία», «Η ώρα της κλήσης» και «η μετάδοση της χαράς»
Χαρούμενη αυτογνωσία
Ο Πάπας αναφέρθηκε στον Άγιο Ιωάννη το Βαπτιστή ο οποίος είχε βαθιά γνώση του εαυτού του και τον θεωρούσε απλά ως κάποιον «που αναγγέλλει»:
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής γνώριζε, ότι η αποστολή του ήταν να δείξει το δρόμο, για να ξεκινήσει η διαδικασία της προετοιμασίας, να ετοιμαστούν οι δρόμοι για να φθάσει ο Μεσσίας στους ανθρώπους. Ο Ιωάννης πλήρης αυτογνωσίας έλεγε ότι άλλος είναι Εκείνος που θα φέρει το Πνεύμα του Θεού.
Εμείς οι αφιερωμένοι στο Θεό, δεν καλούμαστε να αντικαταστήσουμε τον Κύριο, ούτε να το κάνουν αυτό τα έργα μας ή η ίδια η αποστολή μας με τις λίγες ή πολλές δραστηριότητες μας. Ζητάμε απλά να συνεργαστούμε με τον Κύριο, δίπλα-δίπλα.
Αλλά πώς να καταπολεμήσουμε τον πειρασμό να αισθανθούμε σημαντικοί. Ο Πάπας Φραγκίσκος έδωσε την εξής συμβουλή:
Το να μάθουμε να γελούμε με τον εαυτό μας. Αυτό μας δίνει την πνευματική ικανότητα να σταθούμε μπροστά στο Κύριο με όλες τις ελλείψεις μας, τα λάθη και τις αμαρτίες μας, αλλά και με τη δική του επιτυχία, και με τη χαρά της σιγουριάς ότι Εκείνος είναι με το μέρος μας.
Να είμαστε γεμάτοι από την προσωπική μας κλήση
Συνεχίζοντας την ομιλία του, και παραθέτοντας το πέρασμα στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, όπου ο απόστολος θυμάται την ακριβή ώρα της συνάντησή τους με τον Ιησού, ο Πάπας υπενθυμίζει τους παρόντες να θυμηθούν τη στιγμή που ο Κύριος τους «άγγιξε με τη ματιά του».
Όταν ξεχνάμε αυτή την ώρα, ξεχνάμε την προέλευσή μας, τις ρίζες μας. Και χάνοντας αυτές τις θεμελιώδεις συντεταγμένες, βάζουμε στην άκρη το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορεί να έχει ένας αφιερωμένος άνθρωπος: «το βλέμμα του Κυρίου». Αφήστε τον εαυτό σας να σας κοιτάξει ο Κύριος.
Είναι μια κλήση, που δεν μπορεί να ξεχαστεί και αυτό είναι το αποτέλεσμα της «βαθιάς αγάπης, της αγάπης του ελέους που κινεί τα σωθικά μας και μας ωθεί για να πάμε και να εξυπηρετήσουμε τους άλλους, μιμούμενοι το παράδειγμα του Ιησού Χριστού.»
Το επόμενο βήμα, που είναι εξίσου κρίσιμο για την Ποντίφικα, είναι να θυμόμαστε από ποια πίστη έχουμε περάσει, διότι, όπως τόνισε ο Πάπας Φραγκίσκος, «Ο πιστός λαός του Θεού έχει όσφρηση» και «γνωρίζει ποιος έχει μνήμη και ποιος τη στερείται.» Γι’ αυτό δεν πρέπει να περιφρονούμε την απλή πίστη του λαού μας. Μάθετε να δέχεστε, να συνοδεύετε και να αξιοποιείτε τη συνάντησή σας με το Κύριο. Μην γίνεστε επαγγελματίες του Ιερού που ξεχνούν τους ανθρώπους τους, από τους οποίους ο Κύριος σας έχει διαλέξει. Μη ξεχνάτε και όσους σας έχουν μάθε να προσεύχεστε.
Η μεταδοτική χαρά
Ο Πάπας Φραγκίσκος ξεκίνησε αυτή τη σκέψη του αναφερόμενος στο πρόσωπο του αποστόλου Ανδρέα. Ο Ανδρέας ξεκίνησε την αποστολή του από τους πιο κοντινούς, από τον αδελφό του τον Σίμωνα. Στον Ανδρέα ήδη ακτινοβολούσε τη χαρά του καλέσματός του. Η χαρά είναι ι το καλύτερο σημάδι ότι έχουμε «ανακαλύψει» το Μεσσία. Η χαρά είναι συνεχής στην καρδιά των Αποστόλων και την βλέπουμε στη δύναμη με την οποία ο Ανδρέας εμπιστεύεται στον αδελφό του: «Τον συναντήσαμε!». Επομένως η χαρά του Ευαγγελίου πλημμυρίζει την καρδιά και την εσωτερική ζωή εκείνων που συναντιούνται με τον Ιησού».
Να λοιπόν η σημασία που έχει να αντισταθούμε σ’ αυτόν τον εκκοσμικευμένο κόσμο της απομόνωσης και της μοναξιάς:
Η πρόσκληση για μας είναι να γίνουμε οικοδόμοι και προφήτες της κοινότητας. Διότι κανένας δεν σώζεται από μόνος του. Και θέλω σ' αυτό να είμαι σαφής. Ο κατακερματισμός και η απομόνωση δεν είναι κάτι που συμβαίνει "έξω", σαν να ήταν απλώς ένα πρόβλημα του "κόσμου". Αδελφοί, διαιρέσεις, πόλεμοι, απομόνωση, δυστυχώς τους ζούμε και στις κοινότητές μας και πόσο κακό μας κάνουν!
Το να «είμαστε οικοδόμοι της κοινωνίας και ενότητας» σημαίνει «να εκτιμήσουν» « τις διαφορές», γνωρίζοντας πως η κάθε μια και ο καθένας μας ξεκινώντας με βάση τις δικές τους ιδιαιτερότητες, προσφέρει τη δική του συμβολή, αλλά χρειάζεται και τους άλλους». Άλλος πειρασμός που πρέπει να κτυπήσουμε είναι αυτός του «μοναδικού παιδιού που «θέλει τα πάντα για τον εαυτό του, επειδή δεν έχει με ποιον να τα μοιραστεί»:
Σε εκείνους που πρέπει να ασκούν καθήκοντα στην υπηρεσία της εξουσίας, ζητώ και παρακαλώ, να μην γίνονται αυτοαναφορά. Προσπαθήστε να φροντίσετε τους αδελφούς σας. Κάντε ότι είναι δυνατόν για να αισθάνονται καλά. Μη ξεχνάτε πως το καλό είναι μεταδοτικό. Να μην πέφτουμε στην παγίδα της εξουσίας που μετατρέπεται σε αυταρχισμό.
Μεγάλη προσοχή χρειάζεται επίσης μεταξύ των νεαρών και παλαιών ιερέων. Ένας διάλογος μεταξύ των διαφόρων γενεών, ικανός να εμπλουτίσει τους μεν και τους δε και πάνω απ 'όλα να «κάνει τους ανθρώπους να ονειρεύονται» ακόμη και εκείνους που είναι προχωρημένοι στα χρόνια.
Ο Πάπας Φραγκίσκος ολοκλήρωσε την πλούσια και γεμάτη από παραδείγματα της ζωής του και καθημερινές ιστορίες ομιλία του, με μία εγκάρδια πρόσκληση: «Να ζείτε τη χαρά της συνάντησης σας με τον Χριστό υπηρετώντας με τον πλησίον.»
Με αυτά τα λόγια ο Πάπας Φραγκίσκος ολοκλήρωσε την ομιλία του, η οποία ήταν γεμάτη από προσωπικά ανέκδοτα και καθημερινές ιστορίες και με τον αληθινό και αυθεντικό ύφος που τον διακρίνει.
+Ν
