Οι καρποί της Συνόδου ήδη ωριμάζουν
Μετά τη Θεία Λειτουργία στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου με την ευκαιρία της λήξης των εργασιών της 15ης Τακτικής Γενικής Συνέλευσης των Επισκόπων για τους νέου, έγινε το συνηθισμένο Κυριακάτικο Ραντεβού του Αγίου Πατέρα στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου για την Θεομητορική προσευχή.
“Ένας καιρός παρηγοριάς και ελπίδας”. Με αυτά τα λόγια χαρακτήρισε την εμπειρία που είχαν όλοι όσοι έλαβαν μέρος στις 26 ημέρες εργασίας της Συνόδου.
Η ακρόαση
Ήταν μια διαδικασία που επέτρεψε στην «πολύμορφη πραγματικότητα των νέων γενεών να εισέλθουν στη Σύνοδο”:
Το να ακούμε πράγματι απαιτεί καιρό, προσοχή, ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά. Αλλά αυτή η δέσμευση μετατρεπόταν κάθε μέρα σε παρηγοριά, πριν απ’ όλα διότι είχαμε ανάμεσά μας την έντονη τονωτική παρουσία των νέων, με τις ιστορίες τους και τις συμβολές τους. Μέσα από τις μαρτυρίες των Συνοδικών Πατέρων, τη πολύμορφη πραγματικότητα των νέων γενεών εισήλθε στη Σύνοδο, θα έλεγα από όλες τις πλευρές: Από κάθε Ήπειρο και από τόσες διαφορετικές κοινωνικές καταστάσεις.
Η διάκριση
Μόνο όταν κάποιος συνοδεύεται από τη διάκριση στο φως του Λόγου του Θεού και του Αγίου Πνεύματος, η ακρόαση φέρνει καρπούς της επιτρέποντας στη συνέχεια να αποκρυπτογραφήσει την πραγματικότητα και να δεχτεί τα σημεία των καιρών:
Αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα δώρα που ο Κύριος κάνει στην Καθολική Εκκλησία, δηλαδή να συλλέγει φωνές και πρόσωπα από τις πιο διαφορετικές πραγματικότητες και έτσι να μπορέσει να δοκιμάσει μία ερμηνεία που θα λαβαίνει υπόψη της τον πλούτο της πολυπλοκότητας των φαινομένων, πάντα κάτω από το φως του Ευαγγελίου.
Οι πρώτοι καρποί της Συνόδου
Ο Πάπας Φραγκίσκος ολοκλήρωσε το χαιρετισμό του στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου λέγοντας: “η Σύνοδος των νέων ήταν μια καλή συγκομιδή , και επιτρέπει καλή ποιότητα κρασιού ”. Αλλά ήδη φαίνεται ο πρώτος καρπός και ο Ποντίφικας τον ταυτίζει με το “στυλ της Συνόδου” που ήταν το χαρακτηριστικό της 15ης Τακτικής γενικής Συνέλευσης της Συνόδου των Επισκόπων:
Ο πρώτος καρπός αυτής της Συνοδικής Συνέλευσης θα μπορούσε να είναι ο τρόπος που αναζητήθηκε και χρησιμοποιήθηκε ήδη από την προπαρασκευαστική φάση της Συνόδου. Ένα «συνοδικό στυλ» που δεν έχει ως κύρια προοπτική την σύνταξη ενός τελικού κειμένου, παρόλο που είναι πολύτιμο και χρήσιμο. Περισσότερο από το κείμενο όμως είναι σημαντικό να διαδοθεί ένας τρόπος του να είμαστε και να εργαζόμαστε μαζί, νέοι και ηλικιωμένοι, στην ακρόαση και στη διάκριση, για να φθάσουμε σε ποιμαντικές που θα ανταποκρίνονται στην υπάρχουσα πραγματικότητα.
+Ν
