Οι Εκκλησίες πρέπει να κινηθούν μία προς την άλλη
Ο Γραμματέας του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της Χριστιανικής Ενότητας διατρέχει την ιστορία των 60 χρόνων αυτού του Συμβουλίου της Αγίας Έδρας, δείχνοντας και την πρόκληση που αντιμετωπίζουν όλες οι Εκκλησίες σήμερα: να γνωστοποιήσουν και να βιώσουν την οικουμενική πορεία, να συνεχίσουν την αλληλογνωριμία τους και να είναι αδελφικές οι μεν προς τις δε.
Δρέπουμε σήμερα, κατά την 60ή επέτειο από τη σύσταση του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της Χριστιανικής Ενότητας, τους καρπούς μιας μεγάλης πορείας, η οποία, σύμφωνα με τα λόγια του Γραμματέα αυτού του Συμβουλίου, Σεβασμιοτάτου Brian Farrell, έχει ως σημείο εκκίνησης την θεόπνευστη χάρη του Ιωάννη ΚΓ’ και της Β’ Συνόδου του Βατικανού, και ως θαυμαστό σημείο αναφοράς τον Ιωάννη-Παύλο Β’ και την Εγκύκλιό του Ut unum sint (Ίνα εν ώσιν). Έκτοτε, ο κόσμος και οι Εκκλησίες – όπως υπογραμμίζει ο Σεβασμιότατος Farrell – άλλαξαν τόσο πολύ στις σχέσεις τους, και οι πιο ορατοί καρποί είναι οι συναντήσεις μεταξύ των εκκλησιαστικών ηγετών καθώς και η αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ των πιστών των διαφόρων χριστιανικών κοινοτήτων. Η πρόκληση, σήμερα, είναι να κινητοποιήσουμε όλους τους Χριστιανούς, ώστε να στρατευθούν με ζήλο στην αναζήτηση της ενότητας, την οποία θέλει όχι ο Πάπας ή οι θεολόγοι ή οι Επίσκοποι, αλλά την θέλει ο ίδιος ο Κύριος. Η ευχή, λοιπόν, του Γραμματέα, κατά τον εορτασμό των 60ών γενεθλίων αυτού του Ποντιφικού Συμβουλίου που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1960, είναι όλοι οι Χριστιανοί να ωθηθούν και να συναντήσουν όλους τους Χριστιανούς, σε αυτή την αλληλογνωριμία και ανταλλαγή πνευματικών δώρων που είναι ο οικουμενισμός:
Απ. – Θέλω να πω ότι 60 χρόνια πριν, υπήρξε αυτός ο μεγάλος άνδρας, ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ’, ο οποίος, με ορθάνοιχτη καρδιά και προθυμία προς τους άλλους Χριστιανούς αδελφούς, σχεδόν επέβαλε στην Εκκλησία, μέσω της Β’ Συνόδου του Βατικανού, μια νέα στάση, ένα νέο άνοιγμα προς τις άλλες Εκκλησίες, και αυτό έχει δώσει τον μεγάλο καρπό που όλοι μπορούμε να δούμε. Εκείνη την εποχή, οι σχέσεις μεταξύ των διαφόρων Εκκλησιών ήταν πρακτικά ψυχρές και απόμακρες. Τώρα αντιθέτως είναι φιλικές, οι Εκκλησίες είναι κοντά η μία στην άλλη, συνεργάζονται στη διακονία προς την ανθρωπότητα, και αυτό είναι το αποτέλεσμα της Χάριτος που ενέπνευσε εκείνο τον μεγάλο Πάπα.
Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Εκκλησία σε αυτό τον διάλογο;
Απ. – Πιστεύω καταρχάς ότι είναι απολύτως αληθές πως έχουμε σημειώσει τεράστια πρόοδο. Ο κόσμος έχει αλλάξει, αλλά και οι σχέσεις μεταξύ των Εκκλησιών έχουν επίσης αλλάξει ουσιαστικά τα τελευταία χρόνια. Υπήρξε ένας θεόπνευστος ζήλος για από κοινού προσευχή, για μελέτη, και οι καρποί είναι ορατοί: οι επικεφαλής όλων των Εκκλησιών συναντιούνται, οι πιστοί μας σε τοπικό επίπεδο κάνουν πολλά πράγματα μαζί με τους πιστούς των άλλων Εκκλησιών. Σκέφτομαι τη μεγάλη πρόκληση για όλες τις Εκκλησίες, και ιδίως για την Καθολική Εκκλησία μας, να νιώσουμε όλοι δεσμευμένοι σε αυτή την αναζήτηση της ενότητας, την οποία επιθυμεί ο ίδιος ο Κύριος. Επειδή δεν είναι θέμα μόνο του Πάπα ή των Επισκόπων ή των εμπειρογνωμόνων ή των θεολόγων κλπ., είναι ολόκληρη η Εκκλησία που πρέπει να κινηθεί προς τους άλλους, είναι όλες οι Εκκλησίες που πρέπει να κινηθούν η μία προς την άλλη. Επομένως, η πρόκληση είναι να γνωστοποιήσουμε, να βιώσουμε την οικουμενική πορεία, να γνωριστούμε καλύτερα, να ανοιχτούμε προς τους άλλους Χριστιανούς, να συνεργαστούμε, να προσευχηθούμε μαζί: όλα αυτά είναι έμπνευση του Αγίου Πνεύματος που μιλά σήμερα στις Εκκλησίες, και από εμάς ζητείται να Το ακούσουμε και να βιώσουμε την ενότητα.
Ο Πάπας Φραγκίσκος χρησιμοποίησε πρόσφατα τη λέξη “ανυπομονησία” ως ένα χαρακτηριστικό αυτού του διαλόγου. Τι είναι η “ανυπομονησία” στο πλαίσιο του οικουμενικού διαλόγου;
Απ. – Η Εγκύκλιος του Ιωάννη-Παύλου Β’ Ut unum sint (Ίνα εν ώσιν), έφτασε σε μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή. Μετά από 30 χρόνια δραστηριοτήτων με τις άλλες Εκκλησίες, διαπιστώθηκε ότι δεν επαρκούσε η μέθοδος να επιζητούμε ορθολογιστικά και θεολογικά να επιλύσουμε τις αντιπαραθέσεις του παρελθόντος, αλλά ότι έπρεπε να ανοίξουμε όλες τις κοινότητές μας στη συνάντηση με τους άλλους Χριστιανούς, και υπό αυτή την έννοια, ο Ιωάννης-Παύλος Β’ στην Εγκύκλιό του, μιλά για την οικουμενική δέσμευση ως μια «ανταλλαγή δώρων», όχι μόνο ιδεών, επομένως ως ένα βίωμα. Σε αυτή τη βάση προχωρούμε, προσπαθώντας να δούμε τι έχω εγώ που μπορεί να είναι δώρο για τους άλλους Χριστιανούς και τι έχουν αυτοί που μπορεί να είναι δώρο για εμάς. Είναι ώρα να μάθουμε από τους άλλους, αλλάζοντας τη νοοτροπία της αυτάρκειάς μας ή, ενίοτε, της ανωτερότητάς μας. Αυτή είναι πράγματι μια μεγάλη πρόκληση, και νομίζω ότι αυτή είναι ακριβώς η μεταστροφή που χρειαζόμαστε, ώστε να φτάσουμε σε αυτό που ο Κύριος επιθυμεί: την ενότητα όλων των μαθητών του.
————————-
Πηγή: Vatican News
Μετάφραση: π.Λ
