Ο Χριστός της πίστης ή της ιστορίας

Ο Χριστός της ιστορίας δεν είναι διαφορετικός απ’ τον Χριστό της πίστης και αμοιβαία, ο ίδιος που σταυρώθηκε απ’ τους ανθρώπους αναστήθηκε απ’ το Θεό.

Μέχρι τη φάση του Πάσχα, που διαφαίνεται η ιστορικότητά του, ο Χριστός περνά ανάμεσα στους μαθητές από γενιά σε γενιά, από κήρυγμα σε κήρυγμα, από μοίρασμα του άρτου σε μοίρασμα του Άρτου (Κοινωνία). 

Ο Χριστός έφηβος, βρήκε την ευκαιρία να σταθεί στο Ναό ανάμεσα σε νομικούς και θεολόγους με σκοπό να κατέβει πάλι στη Ναζαρέτ. Σε ώριμη ηλικία, η ζωή του προξενούσε θαυμασμό ή και εξαγρίωση, αλλά η πορεία ήταν σταθερή.

Τελικά, το να θέλουμε να «συλλάβουμε» τον ιστορικό Χριστό, μήπως δείχνει τη συμπεριφορά αυτών που τον σταύρωσαν; Για μια στιγμή φάνηκε πως τον ακινητοποίησαν (πάνω στο σταυρό) και ότι τον μετέτρεψαν σε αντικείμενο χλευασμού και ενοχής, όμως και πάλι τους ξεφεύγει, όπως δείχνει η οριστική διαφορετικότητα του Πάσχα! Η μόνη απάντηση στο πρόβλημα του ιστορικού Χριστού και του Χριστού της πίστης, είναι το πέρασμα σε μια πορεία μαζί Του, όπως εκείνη των μαθητών του, προς το χωριό της Εμμαούς.

Μετάφραση π. Μάρκος Βιδάλης