Ο Θεός μας ακούει, για Αυτόν δεν είμαστε αριθμοί αλλά πρόσωπα και καρδιές
Χθες, Τετάρτη 14 Οκτωβρίου, η κατήχηση του Πάπα Φραγκίσκου στην Γενική Ακρόαση στην αίθουσα “Παύλου Στ’” ήταν αφιερωμένη στο θέμα της προσευχής, όπως λαμβάνεται από το Βιβλίο των Ψαλμών: «Στους Ψαλμούς βρίσκουμε όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα: τις χαρές, τους πόνους, τις αμφιβολίες, τις ελπίδες, την πικρία που χρωματίζουν τη ζωή μας.
Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας επιβεβαιώνει ότι κάθε Ψαλμός “είναι μιας τόσο μεγάλης σοβαρότητας, που μπορεί να τον κάνουν δική τους προσευχή οι άνθρωποι όλων των καταστάσεων και όλων των εποχών”. Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τους Ψαλμούς, μαθαίνουμε τη γλώσσα της προσευχής».
Όλα τα συναισθήματά μας βρίσκουν τη θέση τους στην προσευχή
Στους Ψαλμούς, συνεχίζει ο Πάπας Φραγκίσκος, βρίσκουμε τα λόγια για να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, να επαινέσουμε, να ευχαριστήσουμε, να επικαλεστούμε τον Θεό στην χαρά και στην ταλαιπωρία μας. Σε αυτά τα κείμενα δεν βρίσκουμε “αφηρημένους” ανθρώπους, αλλά όλα βασίζονται στη ζωντανή εμπειρία.
«Για να προσευχηθούμε αρκεί να είμαστε αυτό που είμαστε. Και αυτό ας μην το ξεχνάμε: για να προσευχηθούμε καλά, πρέπει να προσευχηθούμε όπως είμαστε, όχι να είμαστε μακιγιαρισμένοι. Ας μην μακιγιάρουμε την ψυχή για να προσευχηθούμε. “Κύριε, είμαι έτσι”, και να πάμε μπροστά στον Κύριο όπως είμαστε, με τα ωραία πράγματα και με τα άσχημα πράγματα που κανείς δεν ξέρει, αλλά εμείς, μέσα, ξέρουμε».
Κύριε, έως πότε;
Ανάμεσα στις πολλές αιτήσεις που περιλαμβάνονται στις προσευχές, ακούγεται «σαν μια αδιάκοπη κραυγή» το: “Έως πότε;” Και ο Πάπας, εκτός κειμένου, προσθέτει:
«“Πόσο καιρό, Κύριε, θα πρέπει να υποφέρω αυτό; Άκουσέ με, Κύριε!” Πόσες φορές προσευχηθήκαμε έτσι, με ένα “Έως πότε; Σταμάτα, Κύριε… Έως πότε;».
Αλλά ο πιστός γνωρίζει ότι στον Θεό έχει νόημα να φωνάζεις:
«Και αυτό είναι σημαντικό. Όταν πηγαίνουμε να προσευχηθούμε, πηγαίνουμε γιατί ξέρουμε ότι είμαστε πολύτιμοι στα μάτια του Θεού, και γι’ αυτό πηγαίνουμε να προσευχηθούμε. “Αλλά εγώ δεν σκέφτομαι αυτό…” – όμως Εσύ το ξέρεις, στο ασυνείδητο, εσύ το ξέρεις! Είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος που σε ωθεί να πας προς αυτή τη σοφία: ότι εσύ είσαι πολύτιμος στα μάτια του Θεού».
Δεν υπάρχουν “καθολικά” δάκρυα
Η κραυγή του πιστού μιλά, σε όλο το δράμα της, για ασθένεια, μίσος, πόλεμο, διώξεις, δυσπιστία, θάνατο. Όποιος απαγγέλλει τους Ψαλμούς ζητά από τον Θεό να παρέμβει εκεί όπου όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες είναι ανώφελες. Ξέρει ότι είναι πολύτιμος στα μάτια του Θεού, και η προσευχή είναι ήδη η αρχή της σωτηρίας. Και ο Πάπας Φραγκίσκος συνεχίζει:
«Όλοι υποφέρουν σε αυτόν τον κόσμο: είτε πιστεύει κάποιος στον Θεό είτε τον απορρίπτει. Αλλά στο Ψαλτήριο ο πόνος γίνεται σχέση, δεσμός: μια κραυγή για βοήθεια που περιμένει να “υποκλέψει” ένα αυτί που να ακούει. Δεν μπορεί να παραμείνει χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό. Ακόμη και οι πόνοι που υποφέρουμε δεν μπορούν να είναι απλώς συγκεκριμένες περιπτώσεις ενός “καθολικού” νόμου: είναι πάντοτε τα “δικά μου” δάκρυα, τα οποία κανείς δεν έχυσε πριν από μένα».
Ο Θεός γνωρίζει τον καθέναν από εμάς με το όνομά μας
«Μπροστά στον Θεό δεν είμαστε άγνωστοι, ή απλοί αριθμοί. Είμαστε πρόσωπα και καρδιές, που Εκείνος μας γνωρίζει έναν προς έναν, με το όνομά μας», λέει ο Πάπας. Ο πιστός γνωρίζει ότι η πόρτα του Θεού είναι πάντοτε ανοιχτή, ότι υπάρχει σωτηρία σε Αυτόν. «Ο Κύριος ακούει». Και τονίζει ο Πάπας Φραγκίσκος: όσοι προσεύχονται δεν παραπλανιούνται, ξέρουν ότι τα προβλήματα της ζωής δεν επιλύονται πάντοτε, αλλά είναι βέβαιοι ότι θα ακουστούν και τότε όλα γίνονται πιο υποφερτά».
«Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί είναι να υποφέρεις την εγκατάλειψη, να νιώθεις ότι δεν σε θυμούνται. Από αυτό μας σώζει η προσευχή. Επειδή μπορεί να συμβεί, και συμβαίνει συχνά, να μην καταλαβαίνουμε τα σχέδια του Θεού. Αλλά οι κραυγές μας δεν σταματούν εδώ: υψώνονται σε Αυτόν, ο οποίος έχει την καρδιά ενός Πατέρα, και που κλαίει για κάθε γιο και κόρη που υποφέρει και πεθαίνει. Θα σου πω ένα πράγμα: μου κάνει καλό, στις άσχημες στιγμές, να σκεφτομαι τα δάκρυα του Ιησού, όταν έκλαιγε κοιτάζοντας την Ιερουσαλήμ, όταν έκλαψε μπροστά στον τάφο του Λάζαρου. Ο Θεός έκλαψε για μένα, ο Θεός κλαίει, κλαίει για τον πόνο μας. Επειδή ο Θεός θέλησε να ενανθρωπίσει – έλεγε ένας πνευματικός συγγραφέας – για να μπορεί να κλαίει. Η σκέψη ότι ο Ιησούς κλαίει μαζί μου στον πόνο είναι παρηγοριά: μας βοηθά να προχωρήσουμε».
————————-
Πηγή: Vatican News
Μετάφραση: π.Λ