Ο σωστός οικουμενισμός

Στην επιστολή προς Εφεσίους, ο Παύλος μας αναφέρει τα οφέλη του οικουμενισμού: «Προστεθήκατε στους Αποστόλους»… Μ’ αυτά τα λόγια, ολόκληρο το οικοδόμημα δένεται με τον Χριστό για να γίνει κατοικία του Θεού (Εφ. 2, 13-22). Το θεμέλιο είναι ο Χριστός. Συγκεκριμένα, ο θάνατος και η Ανάστασή Του. Δεχόμενοι αυτό, η επιστολή μας προστατεύει από το ριψοκίνδυνο παιχνίδι να δούμε τον οικουμενισμό να ξεπέφτει σ’ ένα πανανθρωπισμό που καταλήγει στη Μασονική ιδεολογία: «εκατομμύρια (άνθρωποι) αγκαλιαστείτε».
Το θεμέλιο ενός τέτοιου οικουμενισμού δεν είναι ο Χριστός αλλά μια θρησκεία άνοστη και προσιτή σε κάθε γνωστό που παραδέχεται ότι όλοι έχουμε τον ίδιο Θεό, ότι δεν χρειαζόμαστε την Εκκλησία και παρακάμπτουμε τους περιορισμούς της πίστης. Μια τέτοια φιλελεύθερη και ορθολογιστική αντίληψη είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός του οικουμενικού κινήματος. Του στερεί το θεμέλιο και την αιτία της ύπαρξής του. Η βασική έννοια του Συμβουλίου των Εκκλησιών για τον Οικουμενισμό – (Η Καθολική Εκκλησία δεν είναι μέλος) – μας έδωσε τις βάσεις και η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού διευκρίνισε λέγοντας: Στο οικουμενικό κίνημα λαβαίνουν μέρος όσοι επικαλούνται τον Τριαδικό Θεό και ομολογούν τον Χριστό, Κύριο και Σωτήρα. Με τον τρόπο αυτό δεχόμαστε χωρίς αμφιβολία, ότι το οικουμενικό κίνημα βαδίζει στο σωστό αυλάκι της πίστεως, της Εκκλησίας των πρώτων Χριστιανικών αιώνων που είχε την πίστη στον Ιησού Χριστό Υιόν του Θεού και στον Τριαδικό Θεό.
Δεν εννοείται λοιπόν, οικουμενισμός χωρίς τα βιβλικά και δογματικά θεμέλια. Ο Χριστιανικός Οικουμενισμός έχει ως βάση την πίστη. Ο ανθρώπινος οικουμενισμός το λογικό. Βαδίζουν δίπλα-δίπλα αλλά, έχουν άλλη πορεία και άλλο προορισμό.

π. Μάρκος Βιδάλης