Ο καλός ποιμένας αγγίζει τις πληγές
Ένας καλός ποιμένας πλησιάζει τους εγκαταλειμμένους, συγκινείται και είναι ικανός να αγγίξει και τις πληγές του σώματος. Όποιος όμως ακολουθεί το δρόμο του κληρικαλισμούπλησιάζει πάντα ή εκείνους που έχουν την κατά καιρούς εξουσία ή το χρήμα. Αυτό τόνισε ο Πάπας Φραγκίσκος στην ομιλία του το πρωί κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας στο Παρεκκλήσιο του Οίκου φιλοξενίας «Αγία Μάρθα» στο Βατικανό, ερμηνεύοντας το περιστατικό της θεραπείας της κυρτωμένης γυναίκας, που διηγείται ο Ευαγγελιστής Λουκάς.
Ο Ιησούς συναντά το Σάββατο στη Συναγωγή μία γυναίκα που δεν μπορούσε να σταθεί με ίσιο το σώμα της εξ αιτίας μιας ασθένειας που την κρατούσε κυρτωμένη. Ο Ευαγγελιστής χρησιμοποιεί πέντε λέξεις για να περιγράψει αυτό που έκανε ο Ιησούς: «την είδε, την κάλεσε, της είπε, έθεσε τα χέρια του πάνω της και την θεράπευσε.»
Πέντε λέξεις επικοινωνίας, υπογραμμίζει ο Πάπας Φραγκίσκος, διότι “ένας καλός ποιμένας είναι πάντα κοντά στα πρόβατά του”. Στην παραβολή του καλού ποιμένα είναι κοντά στο χαμένο πρόβατο. Αφήνει τα ενενήντα εννέα και πάει να το βρει. Δεν μπορεί να είναι μακριά από το λαό.
Ενώ οι κληρικοί, διδάσκαλοι του Νόμου , οι Φαρισαίοι , οι Σαδδουκαίοι ζουν χωριστά από το λαό, κρίνοντάς τον κατηγορώντας τον πάντοτε. Αυτοί δεν ήταν καλοί ποιμένες , ήταν κλεισμένοι στη δική τους ομάδα και δεν ενδιαφερόντουσαν για το λαό. “Ίσως ενδιαφερόντουσαν όταν τελείωνε η υπηρεσία τους να πάνε να μετρήσουν τα χρήματα της προσφοράς”. Αλλά δεν ήταν κοντά στο λαό. Ενώ ο Ιησούς είναι κοντά σε όλο το λαό και αυτό αποδεικνύεται από αυτό που αισθάνεται στην καρδιά του: «Ο Ιησούς συγκινήθηκε» αναφέρει η περικοπή του Ευαγγελίου.
Γι’ αυτό ο Ιησούς ήταν εκεί με το λαό τον πονεμένο, τον απομονωμένο από αυτή τη μικρή ομάδα των κληρικών: υπήρχαν οι φτωχοί, οι άρρωστοι, οι αμαρτωλοί, οι λεπροί και ήταν όλοι εκεί επειδή ο Ιησούς είχε την ικανότητα να συγκινείται μπροστά στην κατάστασή τους, ήταν ο καλός ποιμένας. Ο καλός ποιμένας είναι κοντά στο λαό και συγκινείται με τον πόνο του και την ασθένειά του και τα προβλήματα του. Και εγώ θα έλεγα πως η τρίτη συμπεριφορά εκείνου που συγκινείται είναι να μην ντρέπεται να αγγίξει το σώμα του δυστυχισμένου ανθρώπου, την πληγή του σώματος, όπως ακριβώς έκανε ο Ιησούς με αυτή τη γυναίκα; «άγγιξε», «έθεσε τα χέρια του, άγγιξε τους λεπτούς, άγγιξε τους αμαρτωλούς».
Ο καλός ποιμένας , συνεχίζει ο Πάπας, δεν λέει: «μα εντάξει μια χαρά είσαι …. Ναι, ναι, έννοια σου εγώ είμαι πνευματικά κοντά σου», Αλλά κάνει «αυτό που έκανε ο Θεός Πατέρας πλησιάζει, συμπάσχει , ευσπλαχνίζεται, μέσω του σώματος του Υιού Του».
Ο μεγάλος ποιμένας, ο Πατέρας, μας δίδαξε πως πρέπει να συμπεριφέρεται ο καλός ποιμένας: «υποτάχτηκε, άδειασε τον εαυτό του, εκμηδενίστηκε , πήρε μορφή δούλου». Αλλά εκείνοι οι άλλοι που ακολουθούν το δρόμο του κληρικαλισμού , ποιόν πλησιάζουν; την εξουσία και το χρήμα. Και είναι κακοί ποιμένες. Αυτοί σκέπτονται μόνο πως θα προσκολληθούν στην εξουσία και εμπορεύονται τα πάντα σκεπτόμενοι τις τσέπες τους. Αυτοί είναι οι υποκριτές, ικανοί για όλα. Δεν τους ενδιαφέρει ο λαός.
Και όταν ο Ιησούς χρησιμοποιεί γι’ αυτούς τόσες φορές αυτό το όμορφο επίθετο «υποκριτές», εκείνοι λένε ότι τους προσβάλει, διότι τηρούν το Νόμο.
“Είναι αληθινά χάρη για το λαό του Θεού να έχει καλούς ποιμένες , ποιμένες όπως τον Ιησού, που δεν ντρέπονται να αγγίξουν το πληγωμένο σώμα, που ξέρουν ότι πάνω σ’ αυτό – όχι μόνο αυτοί αλλά και όλοι εμείς – θα κριθούμε: «ήμουν πεινασμένος, φυλακισμένος, άρρωστος….» Τα κριτήρια της τελικής κρίσης είναι τα κριτήρια του πλησιάσματος, ενός τέλειου πλησιάσματος.
Ας μην ξεχνούμε αυτό: «ο καλός ποιμένας πρέπει πάντα να βρίσκεται κοντά στο λαό, όπως ο Θεός Πατέρας μας πλησίασε μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού, που έγινε σάρκα.
+Ν