Ο Ιησούς συλλέγει όλα τα δάκρυα του κόσμου
Χθες, τέταρτη ημέρα των πνευματικών ασκήσεων για τον Πάπα και την Ρωμαϊκή Κουρία, στην Ariccia, τις οποίες κηρύττει ο π. José Tolentino Mendonça. Στο επίκεντρο των σκέψεων, τα δάκρυα των γυναικών των Ευαγγελίων, τα οποία δείχνουν τη δίψα για τον Ιησού.
Τα δάκρυα υποδηλώνουν δίψα για ζωή και σχέσεις. Σήμερα το πρωί κατά την 6η ομιλία αυτών των Πνευματικών Ασκήσεων προς τον Πάπα και προς την Ρωμαϊκή Κουρία, ο πορτογάλος ιερέας José Tolentino Mendoça εντοπίζει την αίσθηση των δακρύων στη ζωή του ανθρώπου και σε σχέση με τον Θεό, με παραπομπές από το Ευαγγέλιο και από διάφορους συγγραφείς.
Τα δάκρυα των γυναικών των Ευαγγελίων
Η Μαρία, η χήρα του Νάιν, η αμαρτωλή: δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις τόσες πολλές γυναίκες που παρουσιάζονται στο Ευαγγέλιο. Διαφορετικές ως προς την υπαρξιακή τους κατάσταση, την οικονομική, την ηλικία τους, τον τρόπο τους, ευαγγελίζουν. Ο τρόπος τους είναι η υπηρεσία, δεν κάνουν ποτέ ερωτήσεις για να «παγιδεύσουν» τον Ιησού. Αλλά αυτό που τις ενώνει είναι πάνω από όλα τα δάκρυα, μια υπερχείλιση συναισθημάτων, συγκρούσεων, χαράς και πληγών.
Αλλά τα δάκρυα λένε ότι ο Θεός ενσαρκώνεται στη ζωή μας, στις αποτυχίες μας, στις συναντήσεις μας. Στα Ευαγγέλια, ακόμη και ο Ιησούς κλαίει. Ο Ιησούς αναλαμβάνει την κατάστασή μας, γίνεται ένας από εμάς και γι αυτό τα δικά μας δάκρυα ενσωματώνονται με τα δικά του. Τα φέρει μαζί του αληθινά. Όταν κλαίει, συλλέγει και αναλαμβάνει όλα τα δάκρυα του κόσμου.
Ηεπιθυμίαγιαζωή
Είναι ακριβώς οι γυναίκες των Ευαγγελίων που δίνουν το δικαίωμα ιθαγένειας στα δάκρυα, δείχνοντας τη σημασία αυτού σου συμβόλου, λέει ο ιερέας, ποιητής και θεολόγος, αναφερόμενος στην ψυχαναλύτρια Jilia Kristeva, άθεη, η οποία έλεγε ότι όταν ένας καταθλιπτικός ασθενής έφτανε σε σημείο να κλάψει στον καναπέ του ιατρείου, κάτι πολύ σημαντικό συνέβαινε: άρχιζε να παίρνει αποστάσεις από τον πειρασμό της αυτοκτονίας επειδή τα δάκρυα δεν αφηγούνται την επιθυμία να πεθάνουμε αλλά «τη δίψα μας για ζωή».
Ο Θεός γνωρίζει τον πόνο του κλάματος
Από την παιδική ηλικία ακόμη, το κλάμα δείχνει δίψα για σχέση. Πολλοί είναι οι άγιοι, όπως ο Ιγνάτιος di Loyola, που έκλαιγαν με μεγάλη ευχαρίστηση. Και ο φιλόσοφος Cioran έλεγε ότι κατά την τελική κρίση θα ζυγίζονται μόνο τα δάκρυα, τα οποία δίνουν μια αίσθηση αιωνιότητας σε αυτό που μέλλεται να γίνουμε και ότι το δώρο της θρησκείας είναι ακριβώς να μας διδάξει να κλαίμε: τα δάκρυα είναι αυτά που μπορούν μα μας κάνουν αγίους μετά την ύπαρξή μας ως άνθρωποι.
Η βιογραφία μας μπορεί να λεχθεί με δάκρυα: χαράς, γιορτής, φωτεινού συναισθήματος και σκοτεινής νύχτας, ρήξεων, εγκατάλειψης, μετάνοιας και θλίψης. Ας σκεφτούμε τα δάκρυά που έχουμε χύσει και εκείνα που παρέμειναν ως ένας κόμπος στο λαιμό και των οποίων η έλλειψη στη συνέχεια έγινε βάρος, ή ακόμη μας βαραίνει. Ο πόνος εκείνων των δακρύων που δεν έγιναν κλάμα. Ο Θεός τα γνωρίζει όλα και τα συλλέγει ως προσευχή. Ας έχουμε εμπιστοσύνη, επομένως. Ας μην Του τα κρύβουμε.
Έρευνα σχέσης
Για τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό τα δάκρυα είναι κατά κάποιο τρόπο ένα πέμπτο βάπτισμα. Και ο Νέλσον Μαντέλα, στη φυλακή, βρέθηκε με μάτια τόσο πολύ κατεστραμμένα που έχασε τη δυνατότητα να χύνει δάκρυα αλλά όχι και τη δίψα του για δικαιοσύνη. Στο τέλος – συνεχίζει ο ιερέας – όταν κλαίμε ακόμη και αν προσπαθήσουμε να μην το δείξουμε, η αλήθεια είναι ότι κλαίμε πάντα επειδή μας βλέπει ο άλλος. «Είναι η δίψα για τον άλλο που μας κάνει να κλαίμε»: έρχεται ένας φίλος και αισθανόμαστε ότι μπορούμε να αφεθούμε στα πιο οικεία συναισθήματά μας.
Η δίψα του Ιησού
Τέλος, ο δον Tolentinoκάνει αναφορά στη γυναίκα που κλαίει και πλένει τα πόδια του Ιησού με τα δάκρυά της. Πολλές φορές – σημειώνει – παίρνουμε μια κριτική απόσταση από τη λαϊκή θρησκευτικότητα, η οποία εκφράζεται σε εμάς με μια αφθονία δακρύων. Και είναι μερικές φορές δύσκολο, για τους ποιμένες, να αντιληφθούν τη θρησκεία των απλών ανθρώπων η οποία βασίζεται όχι πάνω σε ιδέες αλλά σε χειρονομίες. Μερικές φορές, μπορεί κανείς να τη βιώσει με τρόπο ασηπτικό. Και είναι ακριβώς αυτή η εντυπωσιακή ποιότητα αυτού που η γυναίκα δίνει στον Ιησού που μας επιτρέπει να δούμε ότι ο Σίμων, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, δεν έδωσε τίποτα. «είναι αυτή η πρωτοφανής φιλοξενία που ο Ιησούς προτίθεται να αναδείξει», καταλήγει ο δον Tolentino, «αυτή η δίψα, της οποίας τα δάκρυα αποτελούν σημάδι και που εναπόκειται σε εμάς να το αναγνωρίσουμε».
Μετάφραση:ρφ
