Ο αδελφός Roger και η συνέχεια μιας συνάντησης
Α΄ μέρος
Ογδόντα χρόνια από την ίδρυση της οικουμενικής κοινότητας σε ένα μικρό χωριό της Βουργουνδίας, βρίσκονται τώρα, παιδιά, γονείς, παππούδες και γιαγιάδες από όλες τις ηπείρους για να προσευχηθούν μαζί, στο Ταΐζέ: μια κοινή πορεία για την οποία χαίρεται ο σημερινός ηγούμενος, αδελφός Alois, που έδωσε συνέντευξη στον L’Osservatore Romano. Ο γερμανός μοναχός θυμάται φυσικά τον προκάτοχό του, Roger Schutz ο οποίος πέθανε στις 16 Αυγούστου 2005, σε ηλικία 90 ετών, και αυτό που θέλησε να δημιουργήσει δεν ήταν ένα οργανωμένο κίνημα, αλλά «ένα μέρος διέλευσης για την από κοινού αλίευση από τις πηγές της πίστεως», εμμένοντας στο γεγονός ότι οι τρεις κοινές προσευχές θα πρέπει να παραμείνουν στο επίκεντρο των συναντήσεων της νεολαίας και ότι οι αδελφοί πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να είναι άτομα που ακούνε εκείνους που συμμετέχουν σε αυτές τις συναντήσεις. Τέλος, σχολιάζοντας την κατάσταση έκτακτης ανάγκης εξαιτίας του κορονοϊού, που κάνει απαραίτητα ορισμένα ειδικά μέτρα εντός της κοινότητας, ο αδελφός Alois ελπίζει στην επικράτηση της ενότητας, αντί της εσωστρέφειας.
Το Ταϊζέ γιορτάζει φέτος την 80η επέτειο του. Μπορείτε να μας πείτε τι έχει αλλάξει – και τι όχι – στην κοινότητα από το 1940 έως το 2020;
Το 1940 ο αδελφός Roger ήταν ο μόνος που εργαζόταν για να δώσει ζωή στην κοινότητα. Σήμερα είμαστε περίπου εκατό αδελφοί. Αυτή είναι μια σπουδαία αλλαγή. Επίσης κάθε χρόνο, υποδεχόμαστε χιλιάδες νέους από όλες τις ηπείρους, και αυτή είναι ακόμη μια σπουδαία εξέλιξη που ακόμη και σήμερα εκπλήσσει και εμάς τους ίδιους. Αυτό που δεν έχει αλλάξει, ωστόσο, είναι η καρδιά της κλήσης μας. Όταν ο αδελφός Roger έφτασε στο Ταϊζέ, τον Αύγουστο του 1940, η παγκόσμια κατάσταση δεν είχε καμιά σχέση με την σημερινή. Ωστόσο, η πρώτη του πρόθεση παραμένει βαθιά σύγχρονη: να εισαγάγει μια πνευματική ζωή, μια αναζήτηση για τον Θεό, εκεί όπου βρίσκονται οι ρήξεις του κόσμου. Εκείνη την εποχή αφορούσε στην υποδοχή των προσφύγων – ιδίως των Εβραίων – κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ακόμη και σήμερα υποδεχόμαστε πρόσφυγες στο Ταϊζέ και μερικοί από τους αδελφούς ζουν σε μικρές αδελφότητες σε ιδιαίτερα ανυπεράσπιστα μέρη του σημερινού κόσμου. Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά τη δημιουργία της κοινότητας, οι πρώτοι αδελφοί που ενώθηκαν με τον Roger ζούσαν από τη γεωργική εργασία, υπό πολύ απλές συνθήκες. Σήμερα συνεχίζουμε να κερδίζουμε να προς το ζην, με διάφορους τρόπους, χωρίς να δεχόμαστε δωρεές, δώρα ή κληρονομιές. Ο κανόνας που ο ιδρυτής μας έγραψε στην αρχή της δεκαετίας του ’50 εξακολουθεί να μας εμπνέει και σήμερα: έγραψε σε αυτόν τις βασικές πνευματικές προθέσεις που είχε για τους αδελφούς του. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζω δύο: την επιθυμία να είμαστε παρόντες στην εποχή μας, παραμένοντας πάντα προσεκτικοί στο κάλεσμα που μας απευθύνει το Ευαγγέλιο, και την αναζήτηση της ενότητας μεταξύ των χριστιανών, όχι ως αυτοσκοπός, αλλά ως μαρτυρία του Ευαγγελίου και επίσης ως παράγοντα ειρήνης για όλη την ανθρωπότητα. Αυτό που δεν έχει αλλάξει, τέλος, είναι η κανονικότητα της κοινής προσευχής μας, τρεις φορές την ημέρα, ακόμη κι αν η μορφή έκφρασής της έχει αλλάξει, ειδικά μέσω εκείνων που αποκαλούνται ύμνοι του Ταϊζέ.
Πώς εκφράζονται οι ανταλλαγές απόψεων μεταξύ των διαφόρων γενεών που έχουν παρευρεθεί ή παρευρίσκονται στην κοινότητα;
Στην κοινότητα βιώνουμε καθημερινά αυτόν τον διάλογο μεταξύ των γενεών: μεταξύ των μεγαλύτερων αδελφών που ήρθαν στο Ταϊζέ πριν από εξήντα ή ακόμη και εβδομήντα χρόνια και των νεότερων, που ως επί το πλείστον δεν έχουν γνωρίσει τον αδελφό Roger και προφανώς υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Είμαστε πολύ ευγνώμονες στις πρώτες γενεές που κατάφεραν να ακολουθήσουν τις αλλαγές στην κοινότητα, στην υποδοχή των νέων ή στις λειτουργικές επιλογές, για παράδειγμα. Με τους προσκυνητές, φυσικά και δημιουργείται μια όμορφη πλατφόρμα διαλόγου: όλες τις εβδομάδες του έτους οι νέοι είναι οι περισσότεροι, αλλά υπάρχουν επίσης και ενήλικες, γονείς με παιδιά, ηλικιωμένοι. Οι ανταλλαγές απόψεων μεταξύ τους είναι πολλές και αυτή η διάσταση της συνάντησης μου φαίνεται πολύ σημαντική. Και έπειτα με χαροποιεί και μια άλλη πτυχή: όταν οι νέοι μου εξηγούν ότι έχουν έρθει μετά από πρόταση των γονέων ή των παππούδων και των γιαγιάδων τους, μερικές φορές ακόμη και μαζί τους. Τρεις γενεές που βρίσκουν τον δρόμο προς τον μικρό λόφο μας, αυτό με εντυπωσιάζει.
Πώς διατηρείται η συνέχεια του Ταϊζέ μέσα από την πάροδο των χρόνων, ενώ άλλα κινήματα που γεννήθηκαν μετά τον πόλεμο φαίνεται να σβήνουν με το πέρασμα του χρόνου;
Είμαστε οι πρώτοι που θαυμάζουμε αυτή την συνέχεια. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά τη βλέπω ως μια από τις ομορφότερες κληρονομιές του αδελφού Roger: μέσα από όλες τις αλλαγές που έχουν πραγματοποιηθεί από τη μια γενιά στην άλλη, εκείνος πάντα επέμενε στο γεγονός ότι οι τρεις κοινές προσευχές να παραμείνουν στο επίκεντρο των συναντήσεων της νεολαίας και από την άλλη πλευρά, μας καλούσε πάντα να είμαστε πρώτα απ’ όλα άτομα που ακούνε εκείνους που συμμετέχουν σε αυτές τις συναντήσεις. Ποτέ δεν θέλησε να δημιουργήσει ένα οργανωμένο κίνημα, κάτι που υποδηλώνει ότι το Ταϊζέ θα παραμείνει ένας τόπος διέλευσης για να αλιεύουμε μαζί από τις πηγές της πίστεως. Κάθε βράδυ στην εκκλησία, μετά την κοινή προσευχή με τους αδελφούς, βρισκόμαστε στη διάθεση όλων όσων θέλουν να μιλήσουν πρόσωπο με πρόσωπο. Και με εκπλήσσει η βαθιά πνευματική δίψα που εκφράζουν πολλοί. Σήμερα, φαίνεται ότι για τις νεότερες γενιές η πίστη συχνά συνδέεται με μια συγκεκριμένη δέσμευση. Από την άλλη πλευρά, οι νεότεροι γνωρίζουν πολύ καλά τα οικολογικά θέματα. Όχι μόνο μιλούν γι αυτά, αλλά επιθυμούν να εργαστούν συγκεκριμένα για τη διάσωση του περιβάλλοντος. Εναπόκειται λοιπόν σε εμάς, να πορευτούμε δίπλα τους και να τους βοηθήσουμε να δημιουργήσουν ένα δεσμό με την πίστη. Συχνά περιμένουν να ακούσουν από την Εκκλησία λόγια ισχυρά γι αυτά τα θέματα.
Μετάφραση: ρφ
συνεχίζεται..
