«OΦΙΛΟΣ ΣΟΥ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ»!

Ήταν απόγευμα της Τρίτης 8  Απριλίου 2014 καθώς ετοιμαζόμουν να αναχωρήσω για το νησί της Νάξου, όπως προβλεπόταν από το ετήσιο ποιμαντικό πρόγραμμά μου, για να τελέσω την ευλογία των Βαΐων και την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στο Μητροπολιτικό μας Ναό, όταν ήλθαν και μου είπαν: «ο φίλος σου ο Νίκος στη Σάμο κοιμήθηκε».

Ο Νίκος Παλαμάρης ήταν ο ανθρώπινος άγγελος φύλακας του ενοριακού μας ναού στη Σάμο, ο κλειδούχος του ναού και ο άνθρωπος που αγαπούσε το ναό όσο και το σπίτι του. Ήταν το άλλο σπίτι του στη Σάμο.

Δε  γνωρίζω, αν ο Λάζαρος, ο φίλος του Ιησού, αγαπούσε περισσότερο το Θείο Διδάσκαλο του, απ’ ότι ο Νίκος εμένα.

Ο Νίκος γνώριζε κι αναγνώριζε, τις πολλές θυσίες που γίνονται από την τοπική μας Εκκλησία, για να εξασφαλίζουμε μια συχνή  παρουσία μας στη Σάμο όπως και στα άλλα 7 κυριότερα νησιά της ποιμαντικής μας ευθύνης.

Η  καρδιά του Νίκου, που γνώριζε μόνο να αγαπά, φαίνεται πως κάποια στιγμή κουράστηκε και πρόδωσε το φίλο μου. Δεν άντεξε και στα 78 του χρόνια, δε μπόρεσε να στηριχθεί κάπου, έπεσε κατά γης στο σπίτι του και δε σηκώθηκε πια!  Ήταν μόνος του, η μονάκριβη κόρη του Αιμιλία και η εγγονή του Μαρία πριν από λίγες ώρες είχαν αναχωρήσει για την Αθήνα, για να βρουν έναν τρόπο να βοηθήσουν τη Μαρία, η οποία γεννήθηκε άγγελος, συνεχίζει να μεγαλώνει σαν άγγελος και ως άγγελος θα παραμείνει σε όλη τη ζωή της.

Ο Νίκος ήταν ο αδελφός του  πολύτιμου συνεργάτη μου Ανδρέα. Διπλός λοιπόν ο ανθρώπινος πόνος μου: φίλος μου ο θανών και αδελφός του συνεργάτη μου. Δε μπορούσα λοιπόν να είμαι απών, όταν όλη η Σάμος θα αποχαιρετούσε  το γνωστό σε όλους μεγαλόκαρδο Νίκο, με το συνεχές χαμόγελο,  το γλυκό του λόγο, τις πολλές κι ανθρώπινες δημόσιες σχέσεις. Ένας άνθρωπος απλός που όλοι τον αγαπούσαν κι εκείνος όλους τους αγαπούσε. Όταν έβγαινε στο δρόμο, ήταν τόσα πολλά τα «καλημέρα» και τα «καλησπέρα» που δινόταν η εντύπωση, ότι ήταν ο πιο αγαπητός άνθρωπος στο Βαθύ της Σάμου. Αυτό τελικά αποδείχτηκε πως δεν ήταν εντύπωση αλλά πραγματικότητα. Το διαπίστωσαν όλοι όσοι συμμετείχαν στη νεκρώσιμη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία που τελέστηκε στον ενοριακό μας ναό της Μεταστάσεως της Θεοτόκου στο Βαθύ της Σάμου. Ποτέ στην ιστορία του αυτός ο Ναός δεν είχε δεχθεί τόσο μεγάλο πλήθος κόσμου που έφθασε για να πει στο Νίκο το «τελευταίο αντίο».

Όλα έγιναν με τάξη, επισημότητα, μοναδικότητα αλλά και απλότητα.

Ήταν παραμονή της Κυριακής των Βαΐων, το Σάββατο του Λαζάρου, όταν τελέστηκε η εξόδιος Ακολουθία, ημέρα που είχε οριστεί να κηδευθεί και ο δικός μας «Λάζαρος», που κατά κόσμο λεγόταν Νικόλαος.

Ήταν η ημέρα που μπόρεσα, μαζί με τον  αδελφό του Ανδρέα, τη σύζυγό του Άννα και την κόρη του Αιμιλία  να φθάσουμε από την Τήνο και να ενώσουμε την προσευχή μας και τον ανθρώπινο πόνο μας στην προσευχή και τον πόνο της μονάκριβης κόρης του Αιμιλίας και της εγγονής του Μαρίας.

Είπα σε όλους τους παρόντες κατά την εξόδια Ακολουθία πως ήλθα στη Σάμο για να αποχαιρετήσω προσωρινά κι όχι για να αναστήσω το Νίκο, καθώς η πίστη μου δεν επαρκεί! Αλλά κι αν επαρκούσε δεν ξέρω, αν θα έπρεπε να τον αναστήσω ή να προτιμήσω να τον αφήσω  στην  αγκαλιά του φιλεύσπλαχνου  Πατέρα. Αυτό τελικά θα έκανα για να μην προσφέρω στο φίλο μου κι άλλο  χρόνο πορείας στην κοιλάδα των δακρύων, αλλά να τον αφήσω στο φως της χαράς και της ευτυχίας του Θεού Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Γι’ αυτό και αποχαιρετήσαμε για λίγο το Νίκο και  του ευχηθήκαμε: «Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερα ότι ητοιμάσθη συ τόπος αναπαύσεως». Αμήν

ΚΑΝΤΑΜ