ΜΗΠΩΣ ΕΦΘΑΣΕ Η ΩΡΑ ;
Ο Χριστιανικός κόσμος, παρά τις όποιες δυσκολίες, διαφορές και διαφοροποιήσεις, συνεχίζει να ακολουθεί το Χριστό, επιθυμεί έντονα να δει την Εκκλησία του Χριστού ενωμένη, έτσι όπως ο Κύριος τη θέλησε και στον ουράνιο Πατέρα του δεήθηκε για να παραμένει «ίνα ώσιν εν καθώς ημείς». (Ιωάν. 17, 11). Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε με πολλή χαρά ότι, συνεχώς αυξάνουν οι Χριστιανοί, οι οποίοι επιθυμούν οι προσπάθειες που γίνονται από τους ηγέτες των πέντε πρεσβυγενών Πατριαρχείων να αυξάνουν συνεχώς τη μεταξύ τους επικοινωνία μέχρι να φθάσουν στην επιθυμητή κοινωνία.
Οι Χριστιανοί όλης της γης παρατηρούν με αισιοδοξία κάθε θετικό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή και χαίρονται αληθινά κάθε φορά που αναγγέλλεται μία επίσκεψη υψηλού επιπέδου μεταξύ των «Πέντε» της Μίας Αδιαιρέτου του Χριστού Εκκλησίας, οι οποίοι παρά τα όποια εμπόδια και τις εσωτερικές και εξωτερικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, δεν έπαυσαν να πιστεύουν, να ελπίζουν και να εργάζονται, ώστε να έλθει η ευλογημένη ώρα της ενότητας της Εκκλησίας.
Παρατηρούμε με ιδιαίτερη προσοχή τους διαλόγους αγάπης και θεολογίας που ευτυχώς συνεχίζονται μεταξύ των χριστιανικών Εκκλησιών Ανατολής και Δύσης, παρά τις όποιες δυσκολίες και τις ανθρώπινες αδυναμίες.
Ανησυχούμε όταν διαπιστώνουμε πως, κάποιες φορές υπάρχουν επιστροφές στο χθες και τα μάτια των εμπλεκομένων στους δυο διαλόγους δεν είναι στραμμένα προς το σήμερα και το αύριο. Αναπολούν μόνο το δύσκολο σήμερα και το χθες και δεν τολμούν να ξεπεράσουν τις όποιες ουσιαστικές διαφορές και μαζί να βαδίσουν προς το Μοναδικό Ποιμένα Χριστό. Εκείνος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Εκκλησίας, ο Ένας και Μοναδικός Ποιμένας, ο οποίος και ορίζει μέσω του Αγίου Πνεύματος τους διαδόχους του Πέτρου και των άλλων Αποστόλων της Εκκλησίας του, που παροικεί στην Ανατολή και Δύση, στο βορά και το νότο της γης, «εποικοδομηθέντες επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού του Ιησού Χριστού» (Εφ.2,20).
Η ενότητα της Εκκλησίας είναι επιθυμία του Χριστού. Η διατήρηση και η συντήρηση της σημερινής διαίρεσης μεταξύ των χριστιανών είναι άρνηση στην επιθυμία και την προσευχή του Κυρίου.
Είναι λοιπόν ανάγκη, μετά από χίλια χρόνια αποξένωσης, αμοιβαίας μοναξιάς και θεωρητικής πνευματικής αυτάρκειας, να γίνει επί τέλους η αναμενόμενη υπέρβαση και να προχωρήσουμε όλοι μαζί και αδελφωμένοι προς τον Χριστό, ο οποίος είναι το σημείο ενότητας και ο Ποιμένας και Σωτήρας των ψυχών.
Δυστυχώς καθυστερεί η ώρα αυτή, αλλά επείγει να φθάσει. Δεν πρέπει να χάνουμε καιρό, για να μην είναι τότε αργά. Πιστεύω πως και οι Πέντε είναι πεπεισμένοι πως δεν μπορούμε οι Χριστιανοί να κηρύττουμε διηρημένοι το ευαγγέλιο της αγάπης. Η ενότητα των Εκκλησιών δεν είναι σκοπός του ευαγγελισμού, αλλά προϋπόθεση για τον καρποφόρο ευαγγελισμό. Δεν χρειαζόμαστε την ενότητα για να γίνουμε δυνατοί, αλλά για να γίνουμε πειστικοί.
Πώς θα ζητούμε στους άρχοντες των εθνών να ξεπερνούν τις μεταξύ τους διαφορές και να τις λύνουν ειρηνικά γύρω από ένα τραπέζι και να συμφιλιώνονται, όταν εμείς είμαστε διηρημένοι και κατηγορούμε οι μεν τους δε, επειδή δεν είμαστε πλήρως ενωμένοι;
Πολύ θα χαιρόντουσαν οι σημερινοί μαθητές του Χριστού και θα πλημμύριζαν από χαρά και αισιοδοξία:
Αν έβλεπαν στο ίδιο στρογγυλό τραπέζι τον Πάπα Ρώμης, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, τον Πατριάρχη Αντιοχείας και τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, να ομιλούν και να μελετούν τρόπους για το βίωμα του ευαγγελίου και το σύγχρονο ευαγγελισμό του κόσμου.
Αν διαπίστωναν πως οι διάδοχοι των Αποστόλων γκρεμίζουν τα τείχη χωρισμού και δημιουργούν γέφυρες συνάντησης και ενότητας. Δυστυχώς τα τείχη χωρίζουν και εύκολα κτίζονται, αλλά οι γέφυρες ενώνουν γι’ αυτό και πιο δύσκολα γκρεμίζονται. Οι σημερινοί Απόστολοι και μαθητές του Χριστού έχουν τη δύναμη να γκρεμίσουν τα τείχη διότι δεν είναι μόνοι μαζί τους, είναι μαζί μας και «ο Θεός Αγάπη», διαθέτουμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο Χριστός συνοδοιπορεί μαζί μας.
Ίσως οι σκέψεις μου αυτές, τουλάχιστο προς το παρόν, φανούν ουτοπία, όμως όταν «η αγάπη του Χριστού συνέχει ημάς» (Β΄Κορινθ. 5,14), τότε όλα είναι δυνατά και εφικτά.
Μια τέτοια πρωτοβουλία, από όπου και αν προέλθει, χρειάζεται να προετοιμαστεί. Όσοι δεν έχουμε τη δύναμη να την προωθήσουμε με άλλα μέσα, ας τη στηρίξουμε με τη δύναμη της προσευχής!
+Νικόλαος
