«Μην κουράζεστε να ελπίζετε»
Το Σάββατο πρωί 26 Ιανουαρίου ο Πάπας Φραγκίσκος τέλεσε την Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό του Παναμά με τους Ιερείς, τους αφιερωμένους και τα λαϊκά κινήματα. Ο Πάπας Φραγκίσκος παίρνει αφορμή από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη για την ομιλία του και συγκεκριμένα την εικόνα του Ιησού που κουρασμένος από την πορεία, κάθισε στο πηγάδι. Είναι μεσημέρι και ο Ιησούς είναι κουρασμένος από το περπάτημα. Σ’ αυτή την κούραση, βρίσκει θέση η κούραση των λαών μας και των ανθρώπων μας, των κοινοτήτων και όσων είναι κουρασμένοι και καταπιεσμένοι.
Στους ιερείς, στους αφιερωμένους, τις αφιερωμένες και στα μέλη των λαϊκών κινημάτων, μπορούν να είναι ποικίλες οι αιτίες που μπορεί να προκαλέσουν κούραση στην πορεία: «από τις πολλές ώρες εργασίας που αφήνουν λίγο χρόνο για φαγητό, ξεκούραση, παραμονή στην οικογένεια, τις «τοξικές» εργασιακές και συναισθηματικές συνθήκες που οδηγούν σε εξάντληση και φθείρουν την καρδιά. Είναι όλες καταστάσεις όπου νιώθεις την επείγουσα ανάγκη να βρεθεί ένα πηγάδι που να ικανοποιεί και να σβήνει τη δίψα και την κούραση".
Υπάρχει ιδιαίτερα μια «κούραση που σε παραλύει», που στις κοινότητες μας εγκαθίσταται και γεννιέται «όταν, όπως και στο Ευαγγέλιο, οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν κατακόρυφα και κάνουν τις ώρες αφόρητες και το κάνουν με τέτοια «ένταση που δεν μας επιτρέπει να προχωρήσουμε παρακάτω ή να κοιτάξουμε μπροστά». Είναι μια κούραση, που γεννιέται μπροστά στο μέλλον όταν η πραγματικότητα «μας χαστουκίζει» και αμφισβητεί τις δυνάμεις, τα αποθέματα και την πρακτική της αποστολής σε αυτόν τον κόσμο που τόσο πολύ αλλάζει και προκαλεί».
Η κόπωση της ελπίδας, προκύπτει από το να βλέπεις μια Εκκλησία πληγωμένη από την αμαρτία της και που πολλές φορές δεν ήξερε να ακούσει πολλές κραυγές στις οποίες κρυβόταν η κραυγή του Διδασκάλου: «Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;». Έτσι μπορούμε να συνηθίσουμε να ζούμε με μια ελπίδα που είναι κουρασμένη μπροστά στο αβέβαιο και άγνωστο μέλλον και αυτό σημαίνει πως κερδίζει χώρο ο γκρίζος ρεαλισμός στην καρδιά των κοινοτήτων μας». Και έτσι μπορούμε να δώσουμε χώρο σε μια από τις χειρότερες πιθανές αιρέσεις της εποχής μας: «να σκεφτούμε ότι ο Κύριος και οι κοινότητές μας δεν έχουν τίποτα να πουν ή να δώσουν σε αυτόν τον νέο κόσμο σε κυοφορία».
Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη ο Ιησούς λέει: "Δώσε μου να πιώ". Και είναι αυτό που ζητά σε μας να πούμε για να επιστρέψουμε στο θεμέλιο πηγάδι της πρώτης αγάπης, όταν ο Ιησούς πέρασε από το δρόμο μας, μας κοίταξε με ευσπλαχνία, και μας ζήτησε να τον ακολουθήσουμε. Δώσε μου να πιώ σημαίνει να έχουμε το θάρρος να αφήσω τον εαυτό μου να καθαριστεί και να ανακτήσει το πιο αυθεντικό μέρος των αρχικών μου χαρισμάτων που δεν περιορίζονται μόνο στη αφιερωμένη ζωή, αλλά σε ολόκληρη την Εκκλησία και να δω με ποιους τρόπους μπορούν να εκφραστούν σήμερα ".
"Δώσε μου να πιώ σημαίνει να αναγνωρίσουμε πως έχουμε ανάγκη το Πνεύμα να μας μεταμορφώσει σε άνδρες και γυναίκες που έχουν επίγνωση ενός περάσματος, του σωτήριου περάσματος του Θεού. Και έχοντας του εμπιστοσύνη ότι όπως έπραξε χθες, έτσι θα συνεχίσει να κάνει και αύριο: να πάμε στην ρίζα, αυτό μας βοηθά αδιαμφισβήτητα να ζούμε σωστά το παρόν, χωρίς φόβο. Είναι απαραίτητο να ζούμε χωρίς φόβο απαντώντας στη ζωή με το πάθος να είμαστε αφοσιωμένοι μες την ιστορία, βυθισμένοι στα πράγματα. Είναι ένα πάθος όπως του ερωτευμένου".
Πηγή: episkopisyrou.gr
