Μην απομονωθείτε, αλλά ενεργείτε μέσα στον κόσμο
Σε μια εποχή κατά την οποία, μπρος στις δυσκολίες, μπορεί να υπάρξει «ο πειρασμός να περιοριστούμε στους άνετους και ασφαλείς τομείς μας», υπάρχει ανάγκη να «δράσουμε», «παραμένοντας μέσα» στον κόσμο ως μια, κατά την ευαγγελική έννοια, «μεταμορφωτική παρουσία». Αυτή είναι η προτροπή του Πάπα Φραγκίσκου που απηύθυνε στους συμμετέχοντες στο συνέδριο που πραγματοποιείται χθες και σήμερα στη Ρώμη, στο Πατερικό Ινστιτούτο Augustinianum με θέμα: «Πέραν και μέσω. Κλασσικά κοσμικά καθιδρύματα αφιερωμένης ζωής: ιστορίες πάθους και προφητείας για τον Θεό και τον κόσμο». Η εκδήλωση διοργανώνεται από την Συνοδική Επιτροπή της Ιταλικής Ιεραρχίας για τα κοσμικά καθιδρύματα, με την υποστήριξη της Ρωμαϊκής Συνόδου για την αφιερωμένη ζωή και την Κοινότητα της αποστολικής ζωής.
Στο μήνυμά του, ο Φραγκίσκος έκανε μνεία στην 70η επέτειο του Αποστολικού Διατάγματος Provida Mater Ecclesiae, του Πίου του 11ου, την οποία ο Ποντίφικας χαρακτηρίζει «κατά κάποιο τρόπο επαναστατική», διότι μέσω αυτής προκύπτει μια νέα μορφή αφιέρωσης: «εκείνη των λαϊκών και των ιερέων εφημεριακού κλήρου» οι οποίοι καλούνται να ζήσουν τις ευαγγελικές αρετές μέσα στα εγκόσμια, στα οποία βρίσκονται δυνάμει της υπαρξιακής συνθήκης τους ή της ποιμαντικής διακονίας τους.
Τα κοσμικά Καθιδρύματα, εξηγεί ο Πάπας, συνδυάζουν, έτσι, «αφιέρωση και κοσμικό χαρακτήρα» ασκώντας την αποστολή της μαρτυρίας, του ευαγγελισμού – ειδικά οι ιερείς – και, ιδιαιτέρως οι λαϊκοί, τη χριστιανική δέσμευση στην κοινωνική ζωή. Σε αυτό προστίθεται η αδελφότητα η οποία, χωρίς να είναι «καθορισμένη από μια κοινότητα ζωής», είναι, εντούτοις, «αληθινή κοινωνία».
Συνεπώς, η αποστολή σήμερα είναι «να είμαστε ταπεινοί και διάπυροι φορείς, εν Χριστώ και εν Πνεύματι Αγίω, της έννοιας του κόσμου και της ιστορίας» με μια «πάντοτε νέα έκπληξη» για τον Ιησού, για τον «μοναδικό» τρόπο ζωής και αγάπης του, συνάντησης των ανθρώπων, θεραπείας της ζωής, προσφοράς και ανακούφισης. Ως εκ τούτου, το «να είμαστε μέσα στον κόσμο», προσθέτει ο Πάπας Φραγκίσκος, δεν είναι «μόνο» μια κοινωνιολογική κατάσταση, αλλά μια «θεολογική πραγματικότητα», που επιτρέπει «να δίνουμε προσοχή, να παρατηρούμε, να ακούμε, να συμπάσχουμε και να χαιρόμαστε μαζί, να κατανοούμε τις ανάγκες».
Αυτό οδηγεί στο να είμαστε φορείς και να παρουσιάζουμε, με συγκεκριμένους τρόπους σε όλες τις καταστάσεις «στις οποίες βρισκόμαστε» το λόγο που ακούμε από το Θεό: είναι αυτό εντέλει που χαρακτηρίζει «στην κυριολεξία» τον κοσμικό χαρακτήρα, δηλαδή «να μπορούμε να λέμε εκείνο το λόγο που ο Θεός έχει να πει για τον κόσμο», προσέχοντας την πραγματικότητα και ταυτόχρονα το μυστήριο του Θεού.
Η πνευματική συμπεριφορά που προτείνει ο Πάπας είναι «προσευχή, διάκριση, μοίρασμα, προσφορά θάρρους και συμπάθειας» προς τον κόσμο αλλά και προς τους άλλους, «ακόμη και όταν κάνουν οτιδήποτε για να μας κάνουν να απογοητευτούμε».
Μετάφραση:πγπ
