«Μία ενορία στην οποία δεν κουτσομπολεύουν, είναι μια τέλεια ενορία!»

Οι πρώτοι μαθητές του Ιησού Χριστού ήταν «αμαρτωλοί» όπως και όλοι εμείς αλλά είχαν μια μεγάλη δύναμη: δεν μιλούσαν ποτέ άσχημα οι μεν για τους δε και γι αυτό έδωσαν ένα μεγάλο παράδειγμα, καταφέρνοντας να διαδώσουν το Ευαγγέλιο σε ολόκληρο τον κόσμο. Κατά την πρώτη του ενοριακή επίσκεψη μετά το Ιωβηλαίο, στην Setteville di Guidonia, ο Πάπας Φραγκίσκος ζήτησε μια ειδική χάρη για την κοινότητα που συνάντησε: ποτέ

Ο Άγιος Πατέρας εμπνεύστηκε από το σημερινό Ευαγγέλιο (Ιω 1,29-34), για να σταθεί στην έννοια της «μαρτυρίας»: πολλοί από τους μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή, άκουσαν τη μαρτυρία του προφήτη, επέλεξαν να ακολουθήσουν τον Ιησού και «παρέμειναν ευτυχείς», λέγοντας: «Βρήκαμε τον Μεσσία!». Εκείνοι οι πρώτοι μαθητές του Ναζωραίου, «αισθάνθηκαν την παρουσία του Ιησού χάρη σε έναν άνθρωπο, τον Ιωάννη, ο οποίος έδωσε μαρτυρία για το Χριστό.

Προσφέροντας μια εικόνα για τη σημερινή πραγματικότητα, ο Ποντίφικας παρατήρησε: «Πολλοί χριστιανοί ομολογούν ότι ο Ιησού είναι ο Θεός» και μεταξύ αυτών υπάρχουν «ιερείς» και «επίσκοποι». Αλλά τίθεται ένα ερώτημα: «Δίνουν όλοι μαρτυρία για τον Ιησού;»

Το να είστε χριστιανοί, συνέχισε ο Πάπας, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το να είστε «φίλαθλοι μιας ομάδας» ή από το να ενταχθείτε σε μια «φιλοσοφία», προχωρά πολύ πιο πέρα από τον απλό σεβασμό των «εντολών», του «πρέπει να κάνω αυτό…».

Εκείνοι οι πρώτοι μαθητές, οι Απόστολοι, δεν «παρακολούθησαν κάποιο μάθημα», ούτε «πήγαν στο πανεπιστήμιο» για να δώσουν μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό. Ωστόσο, όλοι ήταν «αμαρτωλοί», όχι «μόνο ο Ιούδας», για τον οποίο, εξάλλου, «δεν ξέρουμε τι συνέβη μετά το θάνατο», και εάν ίσως η «ευσπλαχνία» του Θεού μπόρεσε να τον σώσει.

Οι δώδεκα Απόστολοι, πρόσθεσε ο Φραγκίσκος, ήταν γεμάτοι ελαττώματα, ήταν «ζηλόφθονες», αισθάνονταν «ζήλια μεταξύ τους», συζητούσαν για το ποιος θα έπρεπε «να πάρει την πρώτη θέση». Ήταν επίσης «προδότες» και αυτό το αποδεικνύει το γεγονός ότι «όταν ο Ιησούς αιχμαλωτίστηκε, όλοι το έσκασαν… Φοβήθηκαν, κρύφτηκαν». Ο ίδιος ο Πέτρος, «ο οποίος ήταν ο επικεφαλής», προσπαθούσε να ακολουθεί από πιο κοντά τον Κύριο στην τελική του δοκιμασία αλλά «όταν μια υπηρέτρια των αναγνωρίζει, εκείνος αρνείται τον Ιησού». Έτσι ο Ποντίφικας επανέλαβε: «ο πρώτος Πάπας προδίδει τον Ιησού».

Όλοι εκείνοι οι πρώτοι μαθητές, ωστόσο, «σώθηκαν» και έγιναν «μάρτυρες της σωτηρίας», που τους δόθηκε από τον Ιησού. Διέπραξαν «πολλά αμαρτήματα», συμπεριλαμβανομένης και της προδοσίας του Κυρίου, αλλά από μια άποψη ήταν μεγάλοι: «Δεν ήταν πολυλογάδες, δεν μιλούσαν άσχημα ο ένας για τον άλλο», σε αντίθεση με πολλές σημερινές κοινότητες, όπου καταλήγουν να «γδέρνουν ο ένας στον άλλο».

Ο Πάπας στη συνέχεια έθεσε εκ νέου μια κινητήρια δύναμη με το κήρυγμά του: «Μια κοινότητα όπου υπάρχουν πολυλογάδες δεν δίνει μαρτυρία. Εάν έχετε κάτι να πείτε, πείτε το κατά πρόσωπο» ή, τουλάχιστον, «πείτε το στον ιερέα της ενορίας». Εξ ου και η σύσταση του Επισκόπου Ρώμης στην ενορία της Santa Maria: «Θα επιθυμούσα αυτή η κοινότητα να έθετε ως σκοπό να μη κουτσομπολεύει». Εν όψει ενός τέτοιου πειρασμού, «να δαγκώνετε τη γλώσσα σας», πρόσθεσε.

Από τη στιγμή που «οι απόστολοι δεν κουτσομπόλευαν ποτέ» οι μεν για τους δε, «μια ενορία, δίχως κουτσομπολιό είναι μια τέλεια ενορία», που αποτελείται «από μάρτυρες», για τους οποίους μπορούμε να πούμε, με αξιόπιστο τρόπο: «Πώς αγαπιούνται!», είπε ο Φραγκίσκος ζητώντας τελικά από τον Κύριο, για τους ενορίτες της Setteville di Guidonia, τη χάρη να «μη μιλούν άσχημα ποτέ, οι μεν για τους δε».

Μετάφραση ρφ