ΜΙΑ ΑΞΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΞΙΟ ΠΟΙΜΕΝΑ

Η Καθολική Εκκλησία της Κέρκυρας γιόρτασε με κάθε εκκλησιαστική λαμπρότητα τα 50 χρόνια ιεροσύνης και τα 15 Αρχιεροσύνης του Ποιμενάρχη της, Σεβασμιοτάτου π. Ιωάννης Σπιτέρη.

Στις 10.30 το πρωί της Κυριακής στον Μητροπολιτικό Ναό της Κέρκυρας που είναι αφιερωμένος Ιάκωβο Απόστολο και  Χριστόφορο Μάρτυρα, πολυαρχιερατκή  Θεία Λειτουργία στην οποία προΐστατο ο τιμώμενος Ιεράρχης, Σεβασμιότατος π. Ιωάννης και μαζί του συλλειτούργησαν μαζί του: ο Αποστολικός Νούντσιος στην Ελλάδα, Σεβασμιότατος π. Savio Hon Tai Fai,και οι Σεβασμιότατοι π. Σεβαστιανός  Αρχιεπίσκοπος των Καθολικών Αθηνών, Αποστολικός Τοποτηρητής της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Ρόδου και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος, ο π. Νικόλαος Αρχιεπίσκοπος Νάξου-Τήνου-Άνδρου- Μυκόνου Αποστολικός Τοποτηρητής της Καθολικής Επισκοπής Χίου και Γραμματέας της Ιεράς Συνόδου, ο π. Πέτρος Επίσκοπος Σύρου, Θήρας και Αποστολικός Τοποτηρητής της Καθολικής Επισκοπής Κρήτης, ο π. Εμμανουήλ Έξαρχος των Ελληνορρύθμων Ελλάδος, ο Παν/τατος π. Ιωσήφ, έξαρχος των Αρμενίων Καθολικών Ελλάδος και ο πρώην Αρχιεπίσκοπος των Καθολικών της Αθήνας Σεβασμιότατος π. Νικόλαος, όπως επίσης ιερείς και ιερομόναχοι που εργάζονται στην Εκκλησία της Κέρκυρας και άλλοι Ιερείς και Ιερομόναχοι που έφθασαν από άλλες τοπικές Εκκλησίες της Ελλάδος.

Η Παρουσία του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας κ. Νεκταρίου με τη εκλεκτή του Συνοδεία απέδειξε τις σχέσεις  φιλίας και αγάπης που υπάρχουν μεταξύ των δύο Αδελφών Εκκλησιών που εργάζονται στην όπως επίσης και η παρουσία του εφημερίου των Αγγλικανών της Κέρκυρας. Ευγενική επίσης η παρουσία του περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων.

Στην αρχή της Θεία Λειτουργίας ο Αποστολικός Νούντσιος διάβασε την ευχετήρια επιστολή που έστειλε στον εορτάζοντα, ο Άγιος Πατέρας Πάπας Φραγκίσκος, η οποία και έχει ως εξής:

Προς τον Σεβαστό Αδελφό 

Ιωάννη Σπιτέρη, του Τάγματος των Ελασσόνων Φραγκισκανών Καπουκίνων,

Αρχιεπίσκοπο Κερκύρας, Ζακύνθου, Κεφαλληνίας, και Αποστολικό Διαχειριστή του Αποστολικού Βικαριάτου Θεσσαλονίκης

Ασκώντας, με τη θέληση του Θεού, το αξίωμα του Διαδόχου του Αποστόλου Πέτρου, απολαμβάνουμε την πνευματική βοήθεια των Επισκόπων όλης της οικουμένης, οι οποίοι κηρύττουν τις αναζωογονούσες αλήθειες της Πίστης σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ανάμεσα σ’αυτούς βρίσκεσαι και εσύ, Σεβαστέ Αδελφέ, ο οποίος από πολύ καιρό οδηγείς στο δρόμο του Ευαγγελίου τους πιστούς που σου έχουν εμπιστευτεί, χορηγείς τα Μυστήρια με προσεκτική αφοσίωση και εξηγείς ορθά και με ικανότητα, κάτω από το φως της Διδασκαλίας της Εκκλησίας, διάφορα ζητήματα της εποχής μας.

Τώρα που κοντεύει να συμπληρωθεί, Θεού θέλοντος, η πεντηκοστή επέτειος της ημέρας που εμπλουτίστηκες με το Ιερατείο του Χριστού και ξεκίνησες τη διαδρομή της αποστολής σου υπέρ του λαού, πολύ ευχαρίστως σου στέλνουμε αυτή την επιστολή Μας για μεγαλύτερη χαρά δική σου και του ποιμνίου σου.

Γεννημένος στην αγαπητή Κέρκυρα, γη στολισμένη με τόσα αρχαία μνημεία, εισήλθες στο Τάγμα των Ελασσόνων Αδελφών Καπουκίνων και έδωσες τους οριστικούς όρκους σου το έτος χίλια εννιακόσια εξήντα τρία (1963). Βαθύς γνώστης των ιερών επιστημών, κυρίως της Θεολογίας, που διδάχθηκες στη Ρώμη και στο Φριβούργο, έλαβες με μεγάλο πνεύμα γενναιοδωρίας την Ιερατική Χειροτονία στις είκοσι τέσσερις (24) Ιουλίου του έτους  χίλια εννιακόσια εξήντα οκτώ (1968).  Άσκησες τη διδασκαλία σε διάφορα Πανεπιστήμια της Ρώμης, δημοσιεύοντας επιστημονικές και χρήσιμες μελέτες επάνω στη ορθόδοξη θεολογία και πνευματικότητα. ‘Εχεις δουλέψει με προσήλωση στην Ιερά Σύνοδο για τις Ανατολικές Εκκλησίες και επίσης στην Ποντιφίκια Θεολογική Ακαδημία.

Χειροτονηθείς Επίσκοπος στις δεκαοκτώ (18) Μαῒου δύο χιλιάδες τρία (2003), ποιμαίνεις με επιμέλεια τις εκκλησιαστικές κοινότητες Κερκύρας, Ζακύνθου και Κεφαλληνίας και εκείνη της Θεσσαλονίκης, επιδεικνύοντας δραστήριο ποιμαντικό ζήλο στις αποστολές σου. Δεν υπολόγισες κανένα κόπο στην αποστολή προς όλους τους πιστούς του ποιμνίου σου, κυρίως προς εκείνους που έχουν πιο πολλές ανάγκες, τους αρρώστους και τους περιθωριακούς της κοινωνίας, προσφέροντάς τους κάθε είδος περίθαλψης.

Εδώ πρέπει να υπενθυμήσουμε επίσης τα προσόντα σου ως άνθρωπος, την βαθειά σου πνευματικότητα και την αγάπη σου απέναντι στις ανάγκες των ιερέων και των λαϊκών πιστών. Γι’ αυτό, πολύ ευχαρίστως, η σκέψη Μας θα είναι μαζί σου αυτήν την ευτυχισμένη ημέρα κατά την οποία θα γιορτάσεις το Ιωβηλαίο της Ιερατικής σου Χειροτονίας, συνοδευόμενος από τόσους ανθρώπους που πραγματικά σε αγαπάνε.    ‘Ήδη από τώρα σου στέλνουμε την Αποστολική Μας Ευλογία, της οποίας θα γίνουν συμμέτοχοι όλος ο κλήρος και όλοι οι πιστοί λαϊκοί, ενώ και Εμείς ζητάμε επίσης τις προσευχές όλων σας για να εκπληρώσουμε με πιστότητα το ιερό καθήκον Μας ως Διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου.

Βατικανό, ένδεκα  (11) Μαΐου δύο χιλιάδες δέκα οκτώ (2018)

Έκτο έτος του Ποντιφικάτου Μας

Η όλη Θεία Λειτουργία τελέστηκε με τάξη και εκκλησιαστική λαμπρότητα και σ’ αυτό συνετέλεσε το  άγρυπνο μάτι του Τελετάρχη και Γενικού Βικαρίου της Αρχιεπισκοπής Κερκύρας π. Μάριου Ρήγου.

Η πολυφωνική μικτή χορωδία του Ναού απέδειξε ότι γνωρίζει καλά το ρόλο της και εκτέλεσε όλα τα ασματικά μέρη της όλης Ιεροτελεστίας με τρόπο που συνέβαλε στην όλη ατμόσφαιρα  περισυλλογής και προσευχής.

Μετά την  ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου ο Σεβασμιότατος π. Ιωάννης μίλησε στην Εκκλησία και είπε:        

Όπως διαβάσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο «ο Ιησούς σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό» και προσευχήθηκε στον Πατέρα για τους δικούς του, για το μέλλον της Εκκλησίας του. Οι απόστολοι, ως απεσταλμένοι και αγγελιοφόροι του Χριστού και κήρυκες του ευαγγελίου του, οφείλουν να ζήσουν μαζί του σε μια βαθιά κοινωνία όπως εκείνη που ενώνει αυτόν με τον Πατέρα. Οφείλουν να είναι για όλους και για πάντα, ορατό σημείο ενότητας για την Εκκλησία και για τον κόσμο. Γι’ αυτό και μόνο γι’ αυτό η Εκκλησία είναι ιερό μυστήριο σωτηρίας. Δηλαδή πρέπει να κάνει ορατή και ταυτόχρονα να πραγματοποιήσει, σε ανθρώπινο επίπεδο, την τριαδική ενότητα «ώστε ο κόσμος να πιστέψει» (Ιωαν. 17), όπως διδάσκει η Β’ Σύνοδος του Βατικανού και η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας:

«Η Εκκλησία, είναι εν Χριστώ, κατά κάποιο τρόπο δηλαδή το μυστήριο είναι το σημείο και το όργανο της εσώτατης ένωσης με το Θεό και της ενότητας ολοκλήρου του ανθρώπινου γένους» (LG. 1): Η Εκκλησία έχει ως πρώτο της στόχο να είναι το ιερό μυστήριο της βαθιάς ένωσης των ανθρώπων με το Θεό. Και επειδή η κοινωνία μεταξύ των ανθρώπων είναι ριζωμένη στην ένωση με το Θεό, η Εκκλησία είναι επίσης το ιερό μυστήριο της ενότητας του ανθρώπινου γένους (ΚΚΕ 775).

Γι’ αυτό ίδρυσε την Εκκλησία ο Χριστός και γι’ αυτό έστειλε τους αποστόλους στον κόσμο να κηρύξουν αυτό το χαρμόσυνο άγγελμα αγάπης και ενότητας. Ωσότου ο Ιησούς ήταν μαζί με τους αποστόλους, στη γήινη ζωή του, τους προστάτευε και τους οδηγούσε προς την πραγματοποίηση αυτής της καινούριας ανθρωπότητας. Και γι’ αυτό την ημέρα της Πεντηκοστής έστειλε το Πνεύμα της ενότητας και της αλήθειας. Τώρα, μετά την Ανάληψη του Κυρίου και την Πεντηκοστή,  οι απόστολοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τον κόσμο, να εισαχθούν στην ταλαίπωρη ιστορία των ανθρώπων, που συχνά τη χαρακτηρίζουν οι συγκρούσεις, οι διωγμοί και οι διχόνοιες. Ακριβώς εξαιτίας αυτής της τραγικής κατάστασης της ανθρωπότητας, η ενότητα, που αναγγέλλει η Εκκλησία, αποτελεί την προνομιούχο οδό προς την ειρήνη, είναι το ορατό σημείο της παρουσίας του Θεού στον κόσμο.

Όσο περισσότερο αυτή η ενότητα παύει να είναι ορατή, τόσο περισσότερο η παρουσία του Θεού στον κόσμο περνάει μια έλλειψη.  

Όσο δύσκολη και αν μας παρουσιάζεται αυτή η ενότητα, τόσο η διαρκής δέηση του Ιησού προς τον Πατέρα του γι’ αυτήν την ενότητα και η διαρκής αποστολή του Αγίου Πνεύματος γι’ αυτόν τον σκοπό, αποτελούν την εγγύηση πως είναι δυνατή η ενότητα της αγάπης, είναι η πηγή της αληθινής αγαλλίασης, «η πληρότητα της δικής του χαράς» μέσα μας.

Οι σκανδαλώδεις διχόνοιες μέσα στην ίδια εκκλησιαστική κοινότητα, οι πάσης φύσης συγκρούσεις, τα σχίσματα και οι τόσες άλλες ανώμαλες καταστάσεις, οφείλονται στο γεγονός ότι τα μέλη της Εκκλησίας, με τη συμπεριφορά τους, την έλλειψη αγάπης και πιστότητας στο λόγο του Κυρίου, απομακρύνονται όλο και περισσότερο από το Θεό, πηγή και μοντέλο της αγάπης και της ενότητας μέσα στην Εκκλησία. Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια την όλο και περισσότερο αποδυνάμωση της πίστης.  

Όλη η Εκκλησία είναι καλεσμένη να γίνει ένα «σημείο ανυψωμένο ανάμεσα στα έθνη» της παρουσίας του Τριαδικού Θεού, για να πιστέψει ο κόσμος και έτσι να βρει τη σωτήρια. Όλοι είμαστε καλεσμένοι σε αυτήν την αποστολή, διότι όλοι είμαστε Εκκλησία.

Όπως έγραψε ο Πάπας Φραγκίσκος στην Αποστολική Παραίνεση: «Η Χαρά του Ευαγγελίου»: «Εκκλησία σημαίνει λαός του Θεού σε συμφωνία με το μεγάλο σχέδιο αγάπης του Πατέρα. Αυτό συνεπάγεται να είναι το προζύμι του Θεού μέσα στην ανθρωπότητα. Σημαίνει να αναγγέλλει και να φέρνει τη σωτηρία του Θεού σε αυτό τον κόσμο μας, που συχνά χάνεται, που έχει ανάγκη να βρει απαντήσεις που να ενθαρρύνουν, να δίνουν ελπίδα, να παρέχουν νέα δύναμη στην πορεία. Η Εκκλησία πρέπει να είναι ο χώρος της δωρεάν ευσπλαχνίας, όπου όλοι να μπορούν να αισθανθούν ότι γίνονται αποδεκτοί, αγαπητοί, ότι συγχωρούνται και ενθαρρύνονται να ζουν πάντοτε σύμφωνα με την καλή ζωή του Ευαγγελίου» (Η Χαρά του Ευαγγελίου, 114). 

Όλα τα παραπάνω αφορούν την Εκκλησία στο σύνολο της, ωστόσο εμάς τους επισκόπους και εμάς τους ιερείς μας διάλεξε και απέστειλε ο Κύριος ως ποιμένες, όπως τους Δώδεκα, να εμπνεύσουμε και να οδηγήσουμε το Λαό του Θεού μέσω του λόγου, των ιερών μυστηρίων και το καλό παράδειγμα μας προς την πορεία της ενότητας και επομένως της σωτηρίας.

Όπως έλεγε ο μακάριος Πέτρος Fabro: «Ο χρόνος είναι ο αγγελιαφόρος του Θεού».  Μετά από 50 χρόνια ιερατικής και 15 επισκοπικής διακονίας είμαι υποχρεωμένος να ακούσω όλα όσα μου μεταφέρει αυτός ο αγγελιοφόρος του Θεού και να αναρωτηθώ κατά πόσο συνέβαλα και εγώ να εδραιωθεί αυτό το σχέδιο σωτήριας που έφερε ο Χριστός στον κόσμο.    

Την ημέρα της ιερατικής μου χειροτονίας, μεταξύ των άλλων, ο Επίσκοπος με είχε ρωτήσει: «Θέλεις να ενώνεσαι, όλο και περισσότερο, με τον Αρχιερέα Ιησού Χριστό, ο οποίος προσέφερε για μας τον εαυτό του θυσία άμωμη στο Θεό Πατέρα, και μαζί με εκείνον να αφιερώνεσαι στο Θεό, για τη σωτηρία των ανθρώπων;». Και εγώ με ενθουσιασμό απάντησα: «Μάλιστα, με τη χάρη του Θεού, το θέλω». Και ο Επίσκοπος ολοκλήρωσε: «Ο Θεός, ο οποίος άρχισε σ’ εσένα αυτό το καλό έργο, αυτός ας το ολοκληρώσει».

Στην Επισκοπική μου ομιλία στις 18 Μαΐου του 2003 είχα πει: «Η Εκκλησία είναι μια κοινότητα που χαρακτηρίζεται από βαθιά πίστη και εμπνέεται από τις αρχές του Ευαγγελίου, γι’ αυτό εάν οι εκκλησίες την Κυριακή παραμένουν σχεδόν άδειες, αν τα ιερά μυστήρια της Εξομολόγησης και της αγίας Ευχαριστίας δεν συνοδεύουν την χριστιανική μας πορεία, αν η νεολαία μας δεν ανοίγει διάπλατα την καρδιά της στο Χριστό φορέα της πραγματικής ζωής και ευτυχίας, αν τα παιδιά δεν συχνάζουν στην κατήχηση στην οποία βρίσκουν τα εφόδια, όχι μόνο για την πίστη τους, αλλά και για να αντιμετωπίσουν την ζωή ως χριστιανοί και ως τίμιοι πολίτες, όλοι και εγώ πρώτος απ’ όλους θα αποτύχουμε ως χριστιανοί».

Αυτές τις ημέρες τα λόγια αυτά ηχούν μέσα μου και πέρα από όλα τα καλά τα λόγια που τις ημέρες αυτές ακούω για το πρόσωπο μου και για τα οποία σας ευχαριστώ, οφείλω να δώσω μια απάντηση στην συνείδηση μου και στους πιστούς αν πράγματι κατόρθωσα να συμβάλλω σε αυτήν την αποστολή της Εκκλησίας.   

Αν κρίνουμε από τα εξωτερικά αποτελέσματα, η δράση μου ως ποιμένας, για να είμαι αρκετά επιεικής με τον εαυτόν μου, δεν είχε τους καρπούς που περιμέναμε. Για ότι μου αναλογεί  πρέπει να ζητήσω ταπεινά συγγνώμη από το Θεό και από την κοινότητα. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε  ότι ο μοναδικός σωτήρας μας είναι ο Χριστός. Το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που ζωοποιεί το Σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία. Εμείς οι ποιμένες συμβάλλουμε ταπεινά στην σωτηρία των ανθρώπων, αυτός που σώζει όμως είναι ο Θεός και κανένας από εμάς δεν μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί ελεγκτής της σωτηρίας των ανθρώπων. Βέβαια η ανθρώπινη ικανοποίηση να βλέπουμε τους καρπούς των ποιμαντικών μας δραστηριοτήτων, αν υπάρχουν, δεν είναι κακό και πρέπει να ευχαριστούμε τον Κύριο και τους συνεργάτες μας για ότι καλό έχουμε κάνει στον αμπελώνα του Κυρίου. Αν αυτοί οι καρποί δεν είναι φανεροί, όπως δυστυχώς συμβαίνει σήμερα και όχι μόνο στις δικές μας κοινότητες, πέρα από το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση προκαλεί στο πρόσωπο μου ένα τεράστιο πόνο και μια βαθειά πικρία, πρέπει να αποτελέσει για τον εαυτό μου και για όλους εμάς, μια ευκαιρία ταπεινότητας, ακόμη μεγαλύτερης εμπιστοσύνης στην ευσπλαχνία του Θεού και μια μεγαλύτερη πρόκληση να μην αποθαρρυνθούμε, να μην παραδώσουμε τα όπλα. Ας θυμηθούμε όλοι τα λόγια του Αποστόλου Παύλου προς τον μαθητή του Τιμόθεο: «Σε εξορκίζω ενώπιον του Θεού και του Ιησού Χριστού, που πρόκειται να κρίνει ζώντες και νεκρούς με τον ερχομό και τη βασιλεία του: κήρυξε το λόγο, επέμενε σε κατάλληλο και ακατάλληλο καιρό, έλεγξε, επίπληξε, πρότρεψε με όλη τη μακροθυμία και τη διδασκαλία. Διότι θα έλθει καιρός όταν οι άνθρωποι δεν θα ανέχονται την υγιή διδασκαλία… Συ, όμως, αγρύπνα για καθετί, κακοπάθησε, εκπλήρωσε το έργο σου ως ευαγγελιστής, ολοκλήρωσε τη διακονία σου» (Β’ Τιμ. 4, 1-5).

Σε ότι αφορά στο πρόσωπο μου, μετά από 50 χρόνια ιερατικής ζωής, τα περισσότερα από τα οποία τα πέρασα σε μελέτες και διδασκαλίες, αλλά με μεγάλη νοσταλγία για μια πιο άμεση ενεργοποίηση μου στον ποιμαντικό τομέα, κοιτάζοντας σε playback τη ζωή μου, πρέπει να ευχαριστήσω το Θεό που μου έδωσε τόσα δώρα. Και πρώτα απ’ όλα την μοναχική και ιερατική κλήση. Ενδεικτικά πρέπει να σας πω πως από σαράντα περίπου παιδιά που ξεκινήσαμε την πορεία προς την ιεροσύνη φτάσαμε στην ιερατική χειροτονία, πριν από 50 χρόνια, μόνο εγώ και ο εδώ παρών Πατέρας Ernesto Firrera που ήρθε από την Ιταλία για να γιορτάσουμε μαζί το ιερατικό μας ιωβηλαίο και τον οποίο καλωσορίζω.

Σε όλα αυτά τα χρόνια είναι απέραντη η ευσπλαχνία και η γενναιοδωρία που ο Θεός έδειξε σε μένα παρά τις αδυναμίες για τις οποίες ακόμη μια φορά ζητώ την ευσπλαχνία του και την επιείκεια του. Είμαι επίσης ευγνώμων στο Θεό διότι συνάντησα στη ζωή ανθρώπους που με βοήθησαν σε όλη την μοναχική και ιερατική πορεία μου.

Κάνοντας αναφορά στην δεκαπενταετία της επισκοπικής μου διακονίας, πώς να ξεχάσω τον μακαριστό προκάτοχό μου Αντώνιο Βαρθαλίτη που με χειροτόνησε ιερέα και επίσκοπο; Αιωνία να είναι η μνήμη του.  Από τα βάθη της καρδιάς μου χαιρετώ και ευχαριστώ τους αδελφούς επισκόπους που θέλησαν σήμερα να βρίσκονται παρόντες σε αυτήν την τελετή ευχαριστίας. Από την πρώτη στιγμή, συνδέθηκα με αυτούς με πραγματική αδελφική αγάπη και με τους οποίους είχα και έχω μια άριστη συνεργασία. Θα μου επιτρέψετε να κάνω ιδιαιτέρα μνεία στον αγαπητό αδελφό Φραγκίσκο Παπαμανώλη ο οποίος αν και θέλησε να είναι σήμερα παρών, σοβαρά προβλήματα υγείας δεν του το επέτρεψαν. Είναι αυτός, ως εφημέριος τότε, που οργάνωσε όλη τη γιορτή της ιερατικής μου χειροτονίας και είναι ο μοναδικός εν ζωή που επίθεσε τότε τα χεριά του στην κεφαλή μου. Με συνδέει με αυτόν, ήδη από μικρά παιδιά, βαθιά και ειλικρινής φιλία. Του εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου υγεία και μακροημέρευση.  

Σε αυτά τα 15 χρόνια επισκοπικής διακονίας στην Κέρκυρα και στο Αποστολικό Βικαριάτο Θεσσαλονίκης, αν κάτι κατορθώσαμε να πραγματοποιήσουμε οφείλεται στη συνεργασία που είχα με τους ιερείς μου και τους λαϊκούς συνεργάτες μου. Αν κατορθώσαμε να πραγματοποιήσουμε ορισμένα έργα, σε μεγάλο, βαθμό οφείλεται σε αυτούς. Ευχαριστώ τους ιερείς μου του εφοριακού κλήρου. Είναι λίγοι, αλλά χωρίς αυτούς θα μου έλλειπαν τα χέρια. Το ευχαριστώ μου απευθύνεται στους αδελφούς μου στο μοναχικό Τάγμα των Καπουκίνων στο οποίο είμαι ευτυχής που ανήκω και σε αυτούς θα επιστρέψω, ευχαριστώ κυρίως τους συναδέλφους που εργάζονται εδώ  στην τοπική μας εκκλησία.   Δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω τις μοναχές παρούσες στην Επισκοπή μας, οι οποίες, με την γεμάτη αγάπη  δραστηριότητα τους, επιτρέπουν στην Εκκλησία μας να δίνει στην κοινωνία της Κέρκυρας μαρτυρία προσφοράς για τους πιο αναγκεμένους. Σ’ ότι αφορά στις Φραγκισκανές  αδελφές πρέπει να ομολογήσω πως, σε μεγάλο βαθμό, οφείλω σε εκείνες τα πρώτα σκιρτήματα της μοναχικής μου και ιερατικής μου κλήσης.

Δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω τον εδώ παρόντα, Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων Νεκτάριο, όχι μόνο για την παρουσία του στη σημερινή επέτειο, αλλά και για την άριστη συνεργασία που έχουμε όλα αυτά τα χρόνια και για την αδελφική φιλία που μας συνδέει.  Παράδειγμα προς μίμηση.

Τελειώνοντας, δεν γνωρίζω για πόσο ακόμα ο Άγιος Πατέρας θα με κρατήσει σε αυτήν τη θέση και πόσα ακόμα χρόνια ζωής ο Θεός θα μου χαρίσει.

Αγαπητοί  μου θα ήθελα να είμαι σε θέση να επαναλάβω με απόλυτη εμπιστοσύνη στην συνείδηση μου και σε εσάς, τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Αγωνίστηκα στον καλό αγώνα … φύλαξα την πίστη. Οπότε, ελπίζω,  να μου απομένει το στεφάνι της δικαιοσύνης, που ο Κύριος, ο δίκαιος κριτής, θα μου απονείμει εκείνη την Ημέρα. Και όχι μόνο σε μένα, αλλά σε όλους όσους αγαπούν τη φανέρωσή του» (Β’ Τιμόθεο, 4, 7-8). 

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας η οποία ήταν τόσο πλούσια που κράτησε τρεις ώρες απεύθυναν στον τιμούμενο Αρχιεπίσκοπο: ο Σεβασμιότατος Πρόεδρος της Ιεράς π. Σεβαστιανός, ο Αποστολικός Νούντσιος π. Savio, o  Μητροπολίτης Κερκύρας Σεβασμιότατος κ. Νεκτάριος, ο γενικός Βικάριος της Αρχιεπισκοπής Κερκύρας π. Μάριος και ο Γραμματέας της Αρχιεπισκοπής Κερκύρας, κ. Χρήστος Γαούτσης.

H όλη γιορτή προς τιμήν του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Ιωάννη ολοκληρώθηκε με γεύμα αγάπης.