ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ 24ης ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ
17 Σεπτεμβρίου 2024
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν
Επικαλούμαι το Πνεύμα Σου Κύριε, να με καθοδηγήσει και να με φωτίσει.
Ανάγνωσμα από το κατά Λουκά Άγιο Ευαγγέλιο (7,11-17)
Τον καιρό εκείνο, ο Ιησούς πήγε σε μια πόλη που ονομαζόταν Ναϊν και μαζί του πήγαιναν οι μαθητές του και πολύς κόσμος. Κι όταν πλησίασε στην πύλη της πόλης, εκείνη την ώρα κηδευόταν ένας νεκρός, μονάκριβος γιος της μητέρας του κι αυτή ήταν χήρα. Κι αρκετός κόσμος από την πόλη ήταν μαζί της. ‘Οταν ο Κύριος την είδε, τη σπλαχνίσθηκε και της είπε: “Μην κλαις”. Πλησίασε, άγγιξε τη σορό κι εκείνοι που σήκωναν το φέρετρο σταμάτησαν. Κι ο Ιησούς είπε: “Νεαρέ, σε σένα λέω: Σήκω!” Κι ο νεκρός ανακάθισε κι άρχισε να μιλά κι ο Ιησούς τον παρέδωσε στη μητέρα του. Φόβος τους κυρίεψε όλους και δόξαζαν το Θεό λέγοντας: “Μεγάλος προφήτης εμφανίστηκε ανάμεσά μας” και “Ο Θεός επισκέφθηκε το λαό του”. Η φήμη αυτή για τον Ιησού κυκλοφόρησε σε όλη την Ιουδαία και σε όλη εκείνη την περιοχή.
Λόγος του Κυρίου
Στοχασμός (Στοχασμός don Luigi Maria Epicoco)
«όταν πλησίασε στην πύλη της πόλης, εκείνη την ώρα κηδευόταν ένας νεκρός, μονάκριβος γιος της μητέρας του κι αυτή ήταν χήρα. Κι αρκετός κόσμος από την πόλη ήταν μαζί της. ‘Οταν ο Κύριος την είδε, τη σπλαχνίσθηκε και της είπε: “Μην κλαις”.» Αυτή η πομπή προς το κοιμητήριο πρέπει να ήταν σιωπηλή.
Υπάρχουν πόνοι που δεν περιλαμβάνουν ήχους, που δεν αντέχουν λόγια. Η σιωπή είναι το χρώμα κατά την ώρα της απελπισίας. Δεν υπάρχουν πλέον προσευχές, γιατί εκεί που τελειώνει η ελπίδα δεν υπάρχει πια ούτε η σκιά της εμπιστοσύνης. Έναν τέτοιο πόνο συναντά ο Ιησούς στο σημερινό Ευαγγέλιο.
Η διευκρίνιση ότι εκείνη η μητέρα με έναν νεκρό γιο είναι επίσης χήρα, σημαίνει την απόλυτη απόγνωση αυτού του πόνου: χάνει αυτό που ήταν ο καρπός της, νιώθει να μην ανήκει πλέον κάπου.
Ωστόσο, ο Ιησούς δεν μένει αδιάφορος. Δεν έχει κάποια θεολογία να αντιταχθεί. Δεν έχει εξηγήσεις που να τη βοηθήσουν, να την παρηγορήσουν. Της λέει: «Μην κλαις». Θέλει να θέσει ένα όριο σε αυτό τον πόνο. Ο Χριστός είναι αυτός που δίνει τέλος στον πόνο που προορίζεται να είναι άπειρος.
Θα ήθελα αυτό το Ευαγγέλιο να φτάσει κυρίως σ’εκείνους που έχασαν κάποιο πολύ αγαπημένο πρόσωπο, σε εκείνους που έχασαν ένα παιδί: οι ώρες του πόνου σου είναι μετρημένες. Δεν θα είναι έτσι για πάντα. Ό,τι σου έχει αφαιρεθεί θα σου επιστραφεί. Λόγος του Ιησού: «Νεαρέ, σε σένα λέω: Σήκω!” Κι ο νεκρός ανακάθισε κι άρχισε να μιλά κι ο Ιησούς τον παρέδωσε στη μητέρα του».
Ο καθένας που υποφέρει μπορεί να βρει τον εαυτό του σ΄ αυτήν την περικοπή. Δεν είναι μόνο η ιστορία μιας μόνης γυναίκας ή ενός και μόνο πόνου. Όλη η ζωή σημαδεύεται από τις πράξεις αυτής της ιστορίας. Είναι ο Ιησούς που συνειδητοποιεί, που θέτει ένα όριο, που επιστρέφει ότι χάθηκε.
Έχω πίστη σημαίνει να θυμάμαι ότι όλη αυτή η ζωή μας τελειώνει στην αιώνια ζωή. Εκεί στην αιώνια ζωή θα δοθεί ξανά με εντελώς αδιανόητο και οριστικό τρόπο αυτό που αγαπάμε. Μπορεί να ακούγεται μόνο ως παρήγορο, αλλά είναι ουσιαστικά η καρδιά αυτού που είναι η Ελπίδα, η χριστιανική Ελπίδα.
Προσευχή της ημέρας.
Κύριε, μόνο Εσύ γνωρίζεις τους πόνους μου. Ξέρεις πολύ καλά τις πληγές εκείνες που με ξεσκίζουν κάθε μέρα. Προσπάθησα να βρω από κάπου μια παρηγοριά, έναν καλό λόγο. Αλλά τίποτα, κανένας δεν μου έδωσε σημασία. Όλοι κοιτάζουν τη ζωή τους και με προσπερνάνε βλέποντας τα δάκρυα από τα μάτια μου. Εσύ όμως δεν με άφησες, ούτε με παράτησες, είδες τον πόνο μου και με σπλαχνίστηκες. Άνοιξες την καρδιά Σου για ν’ αγκαλιάσεις τη δική μου, συναισθάνθηκες του πόνους μου και θεράπευσες τις πληγές μου με το φως της ευσπλαχνίας Σου. Με ανανέωσες με τη στοργή Σου,δίνοντάς μου μια καινούρια καρδιά, μια νέα ψυχή, ένα νέο πνεύμα. Σ’ ευχαριστώ, Κύριε, για όλη αυτήν την συμπαράστασή Σου. Σ’ ευγνωμονώ από τα βάθη της ψυχής μου που είμαι μοναδικός, πολύτιμος, εκλεκτός στα μάτια Σου.
(www.episkopisyrou.gr)
