ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
Η ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής ξημέρωσε βυθίζοντας τη συνοικία του Κάστρου στη σιωπή και στην πνευματική περισυλλογή που αρμόζουν στο μεγαλείο της ημέρας αυτής.
Το πρωί οι πιστοί παρακολούθησαν την Ακολουθία του Όρθρου μετά το πέρας του οποίου ξεκίνησαν από τις γυναίκες της Ενορίας οι προετοιμασίες του Επιταφίου. Όλες μαζί ψάλλοντας ανάλογους ύμνους μαδούσαν βιολέτες φτιάχνοντας πολύχρωμες γιρλάντες με τις οποίες στόλισαν το εικόνισμα της Παναγίας της Πονεμένης και τον Επιτάφιο.
Το μεσημέρι τελέστηκε η Ακολουθία του Δρόμου του Σταυρού εμβαθύνοντας για άλλη μια φορά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν από τη σύλληψη ως το σταυρικό θάνατο του Χριστού και τον ενταφιασμό Του.
Εμφανέστατη ήταν η συμμετοχή των παιδιών του κατηχητικού τα οποία με τόσο ζήλο, υπευθυνότητα και σοβαρότητα υπηρέτησαν όλες τις Ιερές Ακολουθίες της ημέρας ενώ προσέφεραν μια ξεχωριστή νότα τρέχοντας στα σοκάκια του Κάστρου κτυπώντας τις χαρακτηριστικές «τένεμπρες» ειδοποιώντας τους ενορίτες για την έναρξη των Ιερών Ακολουθιών, αφού οι καμπάνες του Ναού σιγούν και αυτές υποκλινόμενες στο μεγαλείο της σιωπής του τάφου.
Το βράδυ ο Μητροπολιτικός Ναός κατακλίστηκε από Χριστιανούς και των δύο Δογμάτων οι οποίοι θέλησαν να συμμετάσχουν στην Ακολουθία των Αγίων Παθών του Κυρίου και στην περιφορά του Επιταφίου στις γειτονιές του Κάστρου.
Ο Εφημέριος στο κήρυγμά του αναλύοντας το απόσπασμα του Πάθους από το κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο προσέγγισε στην ηρεμία με την οποία ο Χριστός αντιμετώπισε όλα αυτά τα βάναυσα γεγονότα και τα φρικτά βασανιστήρια που τον περίμεναν. Μια ηρεμία η οποία πηγάζει από το γεγονός ότι είναι πραγματικά ελεύθερος. Με αυτή την ηρεμία και ελευθερία βγαίνει σε συνάντηση όλων εκείνων που το αναζητούσαν για να τον συλλάβουν. Τί παράδοξο! Μια ολόκληρη φρουρά για να συλλάβει έναν άνθρωπο ο οποίος ζούσε ανάμεσά τους όχι σαν εγκληματίας αλλά ευεργετώντας τους.
Σαφέστατα η παρουσία ανθρώπων που προέρχονταν από διαφορετικούς λαούς (Εβραίοι, Ρωμαίοι) κατά τη σύλληψη και έπειτα παραπέμπει σε όλους εμάς ανεξαιρέτως αφού «μόνος Εκείνος απάντησε για όλους εμάς στην αιώνια δικαιοσύνη…». Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης στην καταδίκη του αθώου και δίκαιου. Η βραδινή ώρα που διαδραματίζονται τα γεγονότα συμβολίζει το σκοτάδι του κακού, το σκότος της αμαρτίας που μας περιβάλλει. Ο Χριστός, όταν τους ρωτάει «ποιον ζητάτε» θέτει το ερώτημα στον καθένα από εμάς ξεχωριστά και τον προβληματισμό για τον ποιον και τί αναζητάμε πραγματικά στη ζωή μας. Αναζητάμε άραγε και εμείς τον αληθινό Θεό; Και για ποιο λόγο;
Ο Ιησούς αποκρίνεται λέγοντας «Εγώ είμαι» (εκείνος τον οποίο αναζητούν). «Εγώ είμαι» είναι η ίδια ακριβώς απάντηση που έδωσε ο Θεός στο Μωυσή στην καιόμενη βάτο. Ο Χριστός απαντάει όπως ο Θεός Πατέρας, δηλώνοντας πως είναι Θεός και όμως δέχεται ελεύθερα, καρτερικά και ήρεμα ρο σταυρό Του δίνοντας τρανό παράδειγμα σε κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να παραμείνει όρθιος κάτω από το βάρος των προβλημάτων και του σταυρού της καθημερινότητας.
Όπως μπόρεσε Εκείνος, έτσι μπορούμε κι εμείς. Λέει και ο μεγάλος συγγραφέας Νικόλαος Καζαντζάκης: «Γιατί ο Χριστός, για ν’ ανέβει στην κορυφή της θυσίας, στο Σταυρό, στην κορυφή της εξαΰλωσης, στο Θεό, πέρασε όλα τα στάδια του αγωνιζόμενου ανθρώπου. Όλα, και γι’ αυτό κι ο πόνος του μας είναι τόσο γνώριμος και τον πονούμε, κι η τελική νίκη του μας φαίνεται τόσο και δικιά μας μελλούμενη νίκη. Ό,τι είχε βαθιά ανθρώπινο ο Χριστός, μας βοηθάει να τον καταλάβουμε και να τον αγαπήσουμε και να παρακολουθούμε τα Πάθη του σαν να’ ταν δικά μας πάθη. Αν δεν είχε μέσα του το ζεστό ανθρώπινο στοιχείο, δε θα μπορούσε ποτέ με τόση σιγουράδα και τρυφερότητα να αγγίξει την καρδιά μας· και δε θα μπορούσε να γίνει πρότυπο στη ζωή μας. Αγωνιζόμαστε κι εμείς, τον βλέπουμε κι αυτόν να αγωνίζεται και παίρνουμε κουράγιο· βλέπουμε, δεν είμαστε ολομόναχοι στον κόσμο, αγωνίζεται κι αυτός μαζί μας» (Από τον πρόλογο του έργου «Ο τελευταίος πειρασμός»).
Φ.Δ.
[module-837]
